Totalnie pomijam politykę. Nie interesuje mnie mieszanie jej do sportu. Odczuwam wtedy zażenowanie, wykorzystanie narzędzia, po które nie powinno się sięgać do budowania ducha argumentacji. To banalne tło. Każdy może się tym posłużyć. Tak samo wplątywanie dumnych, nadętych, patriotycznych fraz. Wydaje mi się, że wrzucanie narodowego patetyzmu do piłki nożnej ośmiesza go zupełnie. Może dlatego też tak wielu już tego nie rozumie. Z szacunku i pozostawienia dla czegoś lepszego niż kopaniny piłkarzy odstawiam go zupełnie na bok. Nie odnajduję się w takiej dyskusji. Wyścig na narodową dumę czy patriotyzm jest nie dla mnie. Nie będę w ogóle polemizował w tym aspekcie.  Nie jestem najpierw Polakiem, czy Europejczykiem. Jestem człowiekiem. Staram się więc myśleć po ludzku, a nie po polsku, czy europejsku.

Na początku należy zauważyć to, że polska piłka ma większe problemy niż powoływanie do reprezentacji kraju piłkarzy, którzy nie wychowali się na terenie Rzeczpospolitej. Młodzież nie dorasta do reprezentacyjnego poziomu. Piłkarze zarabiają zdecydowanie za dużo w stosunku do osiągnięć na arenie międzynarodowej – zarówno patrząc na kadrę, jak i na europejskie puchary. Jagiellonia Białystok pokazała to dobitnie. Polskie kluby pokazują to notorycznie. Wzrosły budżety, zbudowano stadiony, wytępiono korupcję, a piłkarze pozostali tacy sami. Wisła Kraków słusznie rezygnuje ze skupowania słabych i drogich Polaków, którzy na arenie międzynarodowej nie osiągnęli czegokolwiek. Można uznać, że polski piłkarz i polski trener znają swoje miejsce w szeregu. Niższej lidze europejskiego futbolu na każdym szczeblu. Czasem wybijają się jednostki – mamy teraz mistrzów ligi francuskiej i niemieckiej. Warto to odnotować. Jest kłopot z kibolami – w jedną albo drugą stronę. To nieistotne teraz. Jest PZPN i system nicości, braku ambicji, osiągnięć. W tej masie problemów taką dyskusję traktuję jako może trzeciorzędną. Ideologiczną.

Prócz tytułowego zwrotu, mówię też „tak” dla Arboledy, Perquisa, a nawet Kościelnego, gdyby chciał. Tak dla każdego kto spełni wymogi formalne i będzie w formie. FIFA zaostrzyła swoje przepisy co do dopuszczania zawodników do gry w reprezentacji kraju, którego pierwotnie reprezentować nie mieli. To też warto odnotować i poczytać nieco. Kibice będą mogli wykazywać dumę, gdy nasza reprezentacja będzie miała jakieś osiągnięcia albo chociaż będziemy widzieli, że pnie się w górę. Tak samo nasze, polskie drużyny.

Trudno mi brać udział w dyskusji nad tym jaki piłkarz powołany do Reprezentacji Polski wykazuje określoną motywację. A także co chce w ten sposób osiągnąć. Zarzucam za to złą wolę każdemu, kto przed występem danego zawodnika zakłada, iż ktoś taki chce sobie zrobić reklamę. Jeśli nawet pojawi się dziewięć takich przypadków na dziesięć, to stając w obronie tego jednego, który pokaże coś innego nie powinno się zajmować takiego stanowiska. Ja wiem, że można się postawić tak kategorycznie – to łatwe, ale też przedmiotowe. Tutaj każdy przypadek powinien być indywidualny.   Jeśli będzie zaangażowanie, ambicja i determinacja, to Polański, Boenisch, Roger czy Obraniak, Perquis, czy ktokolwiek, kto spełni wymogi formalne (oczywiście chciałbym odpuścić skrajne  argumentacyjno-przypuszczalne odloty, że w kadrze będą grali sami Brazylijczycy, bo to demagogia i nuda – proszę nie liczyć na polemikę w przypadku budowania swojej wypowiedzi w oparciu właśnie o to), bo jeśli któryś z tych piłkarzy zakłada reprezentacyjną koszulkę, to powinien starać się jak mało kto. Jeśli tego robić nie będzie, to już więcej nie powinno się go powoływać. Bez względu jaki ma kolor skóry, czy nazwisko. Szansę za to warto dać. Straciliśmy już Klose i Podolskiego – kolejne takie błędy, to odebranie dodatkowych możliwości naszej reprezentacji.

Ale jeśli jest ktoś taki dostępny, to nie można pozwalać sobie na rasistowsko-nacjonalistyczne kryteria, bo wtedy skazuje się Reprezentację Polski na słabszych piłkarzy. Przez to potencjalnie na słabszy wynik. Nie powinno się jednak w takich przypadkach sięgać po tzw. prezydencki tryb legislacyjny w nadawaniu obywatelstwa. To nie buduje zaufania.

Moja wypowiedź jest reakcją na ten tekst. Oburza mnie przede wszystkim jego zakończenie. Pozwolicie, że zacytuję: Reprezentacja to pasja, miłość do ojczyzny. Mecze reprezentacji zastępują potyczki na wojnie, gdzie walczy się honorowo i uczciwie (przynajmniej powinno). Gdzie kodeks i zasady są równie ważne, a nawet ważniejsze od wyniku. Jak dla mnie Polska może przegrywać, byle by grali zawodnicy, którzy oddadzą serce dla Polski, nie zwykli najemnicy, których można kupić. Nazwijcie mnie idealistą. Pieniądze zbytnio wpływają na piłkę, by moje myślenie miało jakiekolwiek odzwierciedlenie w rzeczywistości. Ja jednak chcę wierzyć. I nie, nie jestem rasistą/nacjonalistą/ksenofobem/wariatem. Jestem Polakiem i oglądając reprezentację Polski chcę być z tego dumny.

Jeśli dla kogoś piłka nożna zastępuje wojnę, to naprawdę czuję tak w środku, że coś jest nie tak. To nie ma nic wspólnego z idealizmem, bo to jest najzwyklejszy debilizm. Poza tym jeżeli przez pieniądze traci się kontakt z rzeczywistym myśleniem, to tym bardziej coś nie jest w porządku. Ponadto dochodzi ulokowanie w piłkarskiej reprezentacji odczuć zupełnie nieadekwatnych. Okazywanie miłości do ojczyzny poprzez patrzenie jak ktoś strzela gole? To żałosne i upokarzające dla naszej historii – państwa i narodu.

Na szczęście o losach kadry w tym aspekcie decydują inni ludzie. Smudy fanem nie jestem (raczej zdecydowanym przeciwnikiem), ale to nie dlatego Reprezentacja Polski i polska piłka znaczą tak niewiele. W rzeczywistości.