Wisła, Polonia, Legia, Lech. Cztery zespoły i dokładnie tyle samo kompromitacji w europejskich pucharach w obecnym sezonie. Biała Gwiazda zawiodła najbardziej ze względu na największe szanse, Polonia najmniej, bo i tak nikt o zdrowych zmysłach nie liczył na wielkie sukcesy. Legia odpadła jak zawsze. Lechowi po beznadziejnej grze brakło trochę szczęścia. Pokonały nas Levadia Tallinn, NAC Breda, Broendby Kopenhaga oraz Club Brugge. Każdy zespół z osobna, a jakże grobową atmosferę tworzą wymienione po kolei.  To już przeszłość, a jutro gramy z Irlandią Płn. Wypada postawić sobie pytanie – czy na arenie międzynarodowej wyczerpaliśmy już w tym sezonie limit dziadostwa? Chciałoby się wierzyć, że tak, ale głowa podpowiada, że nie.

Ostatnio nasza kadra straciła Marcina Wasilewskiego, media przypisały temu wydarzeniu mega znacznie, oczywiście chodzi o kontekst reprezentacji. Jak beznadziejnie wygląda kadra prowadzona przez Leo Beenhakkera niech świadczy miejsce w grupie eliminacyjnej do MŚ 2010 oraz choćby to w rankingu FIFA. Każdy chce, bo chyba tylko w polskich zakładach psychiatrycznych nie chcą, żeby nasi jutro rozjechali Irlandczyków – za tę kompromitację, za samobója Żewłakowa i za to, żeby można było uwierzyć, że polska piłka nie jest aż tak słaba. Na lewej obronie zagra Krzynówek, zamiast lepszego Gancarczyka. Ale tu dziwić się Beenhakkerowi nie ma za bardzo czego – w ważnym meczu eliminacyjnym stawia na bardziej doświadczonego reprezentanta. I być może nie jest to, jak niektórzy twierdzą skrajna nieodpowiedzialność i przywiązanie do nazwiska. Selekcjoner najprawdopodobniej jeżeli postawi na Krzynówka, to dlatego, że jest lepszym kadrowiczem – racja nie lubi grać w obronie, ale jest zgrany z zespołem, gra w reprezentacji od lat, trochę takich meczów wygrał, ale to prawda też kopał piłkę trochę bardziej z przodu. Seweryn Gancarczyk  wydaje się być w lepszej formie. Jeżeli przychodziłoby postawić obydwu piłkarzy obok siebie i porównać ich umiejętności w dniu lub w przededniu meczu, to zawodnik Lecha powinien wyjść od pierwszej minuty. Aczkolwiek stajemy tutaj przed innym problemem – czy w reprezentacji Polski ma grać zlepek grajków w obecnie, najwyższej formie, czy taki zespół ma tworzyć niejako kolektyw, zgrana całość, drużyna? U Engela najczęściej grywali pewniacy, u Janasa była żonglerka.

Nie da się szukać trzeciej drogi. Jeżeli trenerem naszej kadry jest wciąż Leo Beenhakker, to ja wierzę i siadając jutro przed telewizorem będę miał tego szczególną świadomość, że tym razem, w tak ważnym momencie dokonuje dobrej decyzji. Jeżeli się pomyli, to wyleci. Ale mimo, że najchętniej wręczył bym naszemu selekcjonerowi wypowiedzenie w każdej chwili, to nie chciałbym robić tego w tym roku, bo musiałoby to oznaczać, że znowu nam się nie udało, zawiedliśmy, przegraliśmy. Dlatego niech zaufanie stanie się mottem jesiennych meczów eliminacyjnych, bo oprócz tego – my szarzy kibice, nie możemy nic zrobić, a czasem warto po prostu uwierzyć i nie przeszkadzać.

Wsparci kimś świeżym, niezłym pomocnikiem, piłkarzem Lille, naszym polskim Ludwikiem Obraniakiem dostajemy szansę na radosne zakończenie. Taki powiew czegoś nowego dawali kiedyś, oczywiście osobno Olisadebe oraz Roger. Oby tym razem było podobnie. Niech Kocioł Czarownic da o sobie znać, niech biało-czerwona nie zamienia się w białą, niech Austerlitz nie zamienia się w Waterloo, niech jesień będzie piękna, a nie znowu, jak to bywało kiedyś smutna. Nie potrzeba nam wielkiego spotkania, bo ten mecz i pozostałe będą piękne kiedy wygramy. Bo potrzeba nam nawet i nudnych zwycięstw zamiast ekscytujących porażek. Dlatego na te kilkanaście długich jesiennych chwil życzę Wam i sobie dużo wiary i szczęścia, bo będą cholernie potrzebne.