Jeśli jest coś, co może denerwować w prowadzeniu kariery w Polsce, to jest to niewątpliwie dłuuuuga przerwa zimowa. Ja rozumiem miesiąc przerwy w rozgrywkach. Ale ponad dwa? Ktoś ustalając taką przerwę miał nierówno pod sufitem.

Sparingami, jak zwykle, zajął się mój asystent – Andrzej Kretek. Zespoły z którymi przyszło nam rywalizować, nie należały do piłkarskiej czołówki. Za taki zespół można uznać jedynie Legię Warszawa. Co ciekawe piłkarze ze stolicy Polski mają duży problem – jest to już kolejne spotkanie, którego nie potrafią z nami wygrać. Cóż, my tam takiego problemu nie mamy.

W okienku transferowym byliśmy prawie całkowicie nieobecni. Pozbyliśmy się na krótki okres 4 miesięcy Alekseja Visnakovsa. Łotysz odszedł na wypożyczenie do Metalurga Lipawa, który może go wykupić za 300 tysięcy zł. Poza tym, żadnych gwałtownych ruchów. Po co zmieniać coś, co przynajmniej na razie spisuje się bez zarzutów?

Zanim jeszcze o rundzie rewanżowej, nie wypada przemilczeć drobnego polskiego sukcesu, jakim jest awans Lecha Poznań do fazy grupowej Ligi Europy. Jest to na dziś jedyna drużyna reprezentująca Polskę na arenie międzynarodowej (choć nie wiele zabrakło, by udało się to również Legii Warszawa). Jak spisywał się klub z Poznania w Lidze Europy? Zaskakująco dobrze:

W 1/16 finału Europa League, klub ze stolicy Wielkopolski wylosował duńską Kopenhagę. 1:3 i 2:0 niestety nie pozwoliły polskiemu klubowi cieszyc się z awansu. Nie mniej, jest to mocny sygnał w stronę rywali, który pozwala wierzyc w to, że za kilka lat polska piłka dorówna tym zachodnioeuropejskim!

LUTY/MARZEC 2012:

Rundę rewanżową rozpoczęliśmy od mocnego uderzenia. Bydgoski Zawisza nie był w stanie przeciwstawić się huraganowym atakom naszego zespołu. Z dziecinną łatwością strzeliliśmy rywalom aż 7 bramek, tracąc zaledwie dwie. Cóż, obie po głupich błędach w obronie. Defensywa to na dziś nasz największy problem. Porażka z Lechem nie była niczym zaskakującym. Może i odpadli z Duńczykami, ale wcześniej jak równy z równym byli w stanie walczyć z Olympique Lyon czy Bursasporem. Wykorzystali swoją szansę i zgarnęli łatwe trzy punkty.

Kolejne dwa spotkania – z Pogonią Szczecin i Lechią Gdańsk nie stanowiły dla nas większego wyzwania. Najgorszy zespół ligi i zespół z niewątpliwie najmłodszą obroną w ekstraklasie. Czy osiągnięte wyniki mogły choc trochę dziwić? Na koniec marca czekała nas trudna przeprawa z zabrzańskim Górnikiem. Tu spodziewałem się trudnej walki o każdy centymetr boiska. Tym czasem… zabrzanie zaskoczyli mnie tym, jak łatwo oddali ten mecz. Błąd w rozegraniu Mariusza Lewandowskiego (tak, to ten sam, który grał niegdyś w Szachtarze Donieck!) i świetna akcja z klepki ustanowiły wynik meczu. 2:0! Mogło skończyć się znacznie gorzej.

KWIECIEŃ 2012: Trzy niezwykle ciekawe mecze, z których każdy mógł przybliżyć nas do niespodziewanego osiągnięcia – zdobycia mistrzostwa Polski!  Dwa tygodnie po meczu z Górnikiem Zabrze, mierzyliśmy się z krakowską Wisłą. Wisłą, która dostała niesamowitego rozpędu kolejnymi triumfami w pucharze Polski (doszli do finału). Szybko strzelona bramka na początku spotkania niezwykle prędko ustaliła porządek tego meczu, który od tej pory toczył się pod dyktando gości. Skromne kontrataki z naszej strony nie przynosiły zbyt wielkiego pożytku. Postanowiłem więc zaryzykować, ustawiając zespół ultra ofensywnie. Niech się dzieje wola nieba…. Szok przeżyliśmy w końcówce meczu, bo choć cały mecz Wisła dwoiła się i troiła by nas dobić, to jednak my zadaliśmy im ostateczny cios. Andrzej Niedzielan tego dnia był po prostu niezawodny! Uratował nam jeden punkt, niezwykle ważny i cenny.

Tydzień później stoczyliśmy nierówną walkę z drużyną ze stolicy województwa Świętokrzyskiego. Czemu nie równą? Otóż w kwietniu przeżyliśmy prawdziwą zmorę każdego szanującego się menadżera – plagę kontuzji. Ze składu wypadł Nowak, Rybicki, Płotka, Pietrowski, Wasiluk, Kasprzak i Batrovic. Nie mniej ofensywna batalia na kieleckim stadionie zakończyła się naszym zwycięstwem. 3:2! Nie ważny styl, ważne są trzy punkty.

Na koniec rundy zasadniczej czekał nas mecz na szczycie tabeli – liderujący Widzew z wiceliderem Jagiellonią. Nasza porażka stawiałaby drużynę z Podlasia w całkiem dobrej pozycji w grupie mistrzowskiej. Zwycięstwo pozwoliłoby nam podejść do następnych meczów na luzem i ze spokojem. Sam mecz okazał się wyjątkowo nudny. Żadna z drużyn nie była zainteresowana tym by wyjść na szybkie prowadzenie. Wszystkie ataki rozbijały się w środku pola. Dopiero druga połowa zmieniła obraz tego „widowiska”. Szybki ofensywny spektakl z wykorzystaniem bocznych napastników, którzy walnie przyczynili się do skromnego, jedno bramkowego zwycięstwa nad wiceliderem tabeli.

PODSUMOWANIE:
Cóż, sytuacja w tabeli uległa raczej niewielkim zmianom. Wciąż przewodzimy stawce drużyn. Przewaga jaką sobie wypracowaliśmy jest na tyle spora, że naprawdę zdziwię się, jeśli to przegramy. Oczywiście, przed nami jeszcze siedem niezwykle trudnych meczów, w których każda porażka może zadecydować o sukcesie bądź porażce. Nie mniej, wszystko zmierza w naprawdę dobrym kierunku. Cel minimum został już wykonany.