Nie jestem w sumie zaniepokojony ani zły. Nawet się cieszyłem, że takiemu małemu klubikowi tak świetnie się wiedzie i że jest w stanie przeciwstawić się nafaszerowanym starymi grajkami rezerwom zespołów z Ligi Mistrzowskiej. Więc tym bardziej przykro było mi zakończyć ich dobrą passę 5 meczów bez porażki. No ale ktoś musiał.
 

 

No ja pierdolę, czemu nie byliście w stanie stawić mi większego oporu? Wcale nie chciałem ich pokonać. Wręcz przeciwnie, nawet gdy oddali jako pierwsi strzał miałem nadzieję na jakiś remis albo coś. Po tym spotkaniu było mi zwyczajnie ich żal, tych chłopaków trzymających się za głowę. Podałem rękę każdemu z nich osobno i życzyłem powodzenia w kolejnych meczach. 
- Kiedyś was wyciągnę z tej ligi - pomyślałem
Także selekcjoner gości Aleksandr Lukjanov otrzymał ode mnie gratulacje. Gość ma ledwie 30 lat a być może rozegra najbardziej udany sezon w historii tej amatorskiej drużyny. 

Po tym meczu mieliśmy małą odskocznię od ligi. Przyszedł czas na 2. rundę pucharu. Postanowiłem, że w tym meczu zagra najmocniejszy skład. W sumie dobrze by było zajść daleko w pucharze. Jak już wyciągać się z gówna to na całego. Grały także moje rezerwy.

Od samego początku miało być lekko łatwo i przyjemnie jednak pierwsze 5 minut było jak golenie jajek - powoli i ostrożnie. Na szczęście 60 sekund potem zerwał się Ljahhovetski i od razu zdobył bramkę. Właściwie to był jego mecz - ustrzelił hat-tricka i został uznany za najlepszego zawodnika na boisku. Awans do 3. rundy okazał się formalnością.

 

Tak łatwo nie miała druga drużyna Ajaxu. Po dogrywce uległa najsłabszemu zespołowi Ligi Mistrzowskiej - Infonetowi. Żeby było śmieszniej pogromca moich rezerw zmierzy się z naszą pierwszą drużyną w kolejnej rundzie pucharu. Całkiem w dechę.

Wracamy do ligi. Na rozkładzie kolejny zespół ze stolicy - M.C. Tallinn.
 

 

Ten wynik był niczym sen erotyczny nastolatka - podniecałem się nim później jeszcze przez dobre dwie doby. Znaczy.. jasne, co może być takiego w pokonaniu półzawodowego klubu występującego w trzeciej lidze estońskiej? Mimo wszystko to było moje najwyższe zwycięstwo w dotychczasowej karierze menedżerskiej więc cieszyłem się jak dziecko. 

Już w tym momencie jestem pewien awansu. Z całym szacunkiem do JK Alko ale ze mną nie mają szans na wygraną. Esiliigę też powinienem bez problemu roznieść. Sorry Winnetou ale mamy skład z Ligi Mistrzowskiej i musielibyśmy nie wiem co zrobić żeby NIE awansować. Ciągłe wygrywanie też staje się monotonne, przypomina ciąg jesz - srasz, strzelasz - wygrywasz. Może w przyszłości poszukam szczęścia w tym JK Alko? Albo w wyższych ligach? Estonii na pewno nie chcę opuszczać. Bardzo przyjemnie gra się w tym państwie i w końcu mała odskocznia od tradycyjnego systemu gry lato-zima. 

Póki co jeszcze słowo o innych drużynach. Oprócz wymienianego już kilkukrotnie w tekście JK Alko całkiem nieźle radzą sobie rezerwy grającej ligę wyżej Talliny Kalev. Na pierwszym obrazku plasują się na 3 miejscu w tabeli. Zaskakująco dobrze także beniaminek Elva (de facto jeden z największą reputacją klubów w lidze), który znajduje się w czubie. Słowo uznania także dla rezerw Kalju (5. miejsce) bo to póki co jedyny zespół, który zdołał urwać mi punkty. Domyślam się, że muszę być wkurwiający dla nich jak medale dla holenderskich panczenistów i panczenistek. Z tymże oni na Olimpiadzie poza tą konkurencją nie znaczą NIC. Ja dodatkowo notuję dobre występy w pucharze. 

Mimo iż do otwarcia okienka transferowego zostało jeszcze sporo czasu to już pojawia się pierwsza aktywność. Pozbyłem się grającego na amatorskim kontrakcie Pavla Lorenzo. Przenosi się on do przedostatniego na ten moment zespołu Esiliigi (szczebel wyżej od nas) Kiviõli Tamme Auto. Zdążył zadebiutować u mnie już po fakcie, że odchodzi. Teraz czekamy do 30 listopada aż otworzy się okno. Do zobaczenia za rok.

Aby pokazać, że jednak być może te amatorskie i pół-zawodowe kluby są w stanie się zbuntować i w jakimś stopniu mi się postawić pokażę wam screen z kolejnego meczu ligowego. Tak żeby nie poprzewracało mi się w dupie od dobrobytu. Po całkowitym rozwaleniu M.C. Tallinn w drobny mak czekał na nas klub w oczojebnych turkusowych barwach - Orbiit. Bieda tam aż piszczy a stan stadionu w Jõhvi jest delikatnie ujmując "kiepski". Używając tu porównania do kobiety to ukazałbym go jako pryszczatą nastolatkę ze znaczną nadwagą. Nie wiem czy kiedykolwiek zgromadziło się tam tych 500 widzów, których ten obiekt może maksymalnie pomieścić. Może więc fatalny stan murawy wypaczył wynik? Nie, nawet nie chciałem szukać po meczu winnych. Takie mecze po prostu czasem się zdarzają. Na potwierdzenie moich słów macie też screena z opisem bazy treningowej mojego rywala.
 

 

Być może te 157 osób, które przyszło na mecz zobaczyło najlepsze spotkanie w historii tej drużyny (a Orbiit istnieje od 1999 roku). Już pomijam fakt potknięcia się Harriego Ojamaa na tym kartoflisku i w efekcie niewykorzystania jedenastki w 56. minucie. To rywal zdobył pierwszy gola i strzelił aż 7 razy na moją bramkę. Takiego oporu nie postawiła mi dotychczas żadna z drużyn II Liigi. Panowie, szacunek. Mój drugi remis stał się faktem.

CDN...