Takie spotkania się zapamiętuje, można się w gorszych czasach pokrzepić, wspominając je. Ale też takie spotkania dają impuls do rozwoju. Niewielu wierzyło w Legię po pierwszym spotkaniu. Trzydziesta piąta drużyna rankingu UEFA to miała być ściana nie do przejścia (pozdrowienia dla Jacko), szczególnie, że remis 2-2 w pierwszym meczu stawiał Moskwiczan w lepszym położeniu.
Początek spotkania też nie zaczął się dobrze, szybko stracone dwie bramki mogły podłamać zawodników i kibiców. Legioniści jednak się nie poddali, szybko odpowiedzieli trafieniem Kucharczyka, a później powoli, gryząc trawę zdobywali teren. Ukoronowali to zdobyciem bramki. Piękne trafienie Rybusa (prawa noga!) i wszystko zaczynało się od nowa.

Nie wiem co Skorża powiedział chłopakom w przerwie ale w końcu poskutkowało, Legia grała mądrze, walczyła i momentami przeważała. Oczywiście przytrafiły się drobne wpadki ale poza jedna sytuacją gdy Kombarow był bliski trącenia piłki, na posterunku był Kuciak. Przy Słowaku na chwilę się zatrzymajmy. Decyzja aby to on, a nie Skaba, grał od pierwszej minuty zszokowała wszystkich. Część osób uważała że MS postradał zmysły. Widocznie nie, a po poprzednim sezonie nauczył się słuchać rad Dowhania (przyznał na konferencji, że sztab naciskał na Kuciaka w bramce). Słowak dał Legii to czego od bramkarza się oczekuje, spokój z tyłu. To właśnie różni go od Skaby, który niestety grywa trochę nerwowo, a i prostych błędów nie wystrzega się. Jeśli Słowak będzie tak grał dalej, a wierze, ze forma będzie rosła, to można powiedzieć, że mamy w końcu bramkarza. Wróćmy jedna na boisko...

92 minuta, Ohayon rozgląda się i widzi wbiegającego Wawrzyniaka, dokładna piłka, lewy obrońca podbiega pod pole karne i centruje a tam do fotbolówki wyskakuje Janusz Gol i oddaje celny strzał na bramkę. Piłka jeszcze odbija się od słupka i jest 2:3 dla Legii, a z mojego gardła wyrywa się „Jeeest, pobiliśmy Moskali!".

Cisną się na usta porównania do wtorku ale do tego wrócę innym razem gdy opadną emocje, bo jako kibic na arenie międzynarodowej, kibicujący wszystkim polskim klubom, chciałbym widzieć podobną determinację w dążeniu do celu. Ale mamy dwie drużyny w fazie grupowej LE, kibice Lecha cieszą się podwójnie, z awansu (punkty do rankingu), a także mając nadzieje, że zadziała ten sam schemat co w przypadku ich drużyny i dwóch najgroźniejszych rywali do mistrzostwa będzie w lidze grały słabo.

Warto było czekać szesnaście lat na rewanż ze Spartakiem, oj warto było.

A teraz chciałbym Śląsk zobaczyć razem z Legionistami i Wiślakami w LE.

PS Eh. Szkoda, że w trakcie pisania tego manifestu, Ślązacy stracili bramkę.