Sytuacja Blac kpool pod wodzą Josepha Stuarta Clintona wygląda wspaniale. Po dobrym pierwszym sezonie do klubu dołączyło grono utalentowanych zawodników, którzy mają powalczyć o europejskie puchary. Bloomfield Road zostało rozbudowane z niespełna 17 tys. do 20 tys., a finanse prezentowały się znacznie lepiej niż na początku pracy utalentowanego menadżera. Media obserwując jego tytaniczną pracę i dbałość o najmniejsze szczegóły szeroko rozpisują się na temat jego podobieństw do znanych menadżerów. Jedni twierdzą, że bliżej mu do Arsene'a Wengera ze względu na odmłodzenie składu, a inni porównują go do Jose Mourinho, ponieważ JSC uczestniczy w każdym aspekcie funkcjonowania klubu. Wszyscy fani żyją meczem Blackpool – Manchester City. Wtedy to okaże się, który geniusz: J. S. Clinton czy Jose Mourinho jest lepszy.

Niespełna 40-letni menadżer jest szczególnie chwalony za decyzje personalne. Lucas dołączył do klubu zimą poprzedniego sezonu. Młody Brazylijczyk od początku rozgrywek prezentuje się fantastycznie. W 6 meczach zaliczył jedną asystę i pięć goli. Jeszcze lepiej prezentuje się sprowadzony latem John Fleck, o rok starszy od Lucasa. W 6 meczach zdobył pięć goli, a do tego zaliczył tyle samo ostatnich podań. Na razie jego średnia ocen jest najwyższa z całej Premier League.

Joseph pokazał swoją inną stroną pod koniec letniego okienka transferowego. W próżni zawisł transfer Erika Lameli, a zdenerwowany menadżer w kilku ostrych słowach ocenił pracę urzędów, które nie dopuszczają do gry w Anglii ogromnych talentów.

Otoczka medialna sprawiła, że wielu kibiców było zainteresowanych jeszcze bardziej Clintonem. Magazyn Shoot postanowił to wykorzystać, aby odbić się od dna i zaoferował menadżerowi Blackpool „własne” dwie strony w magazynie. Oto fragment jego artykuł o zwykłym dniu w pracy.

Budzę się około 7.00, a o 8.30 jestem już na Bloomfield Road. Do rozpoczęcia treningu pozostaje jeszcze półtorej godziny. Wykorzystuje ten czas absolutnego spokoju, aby szczegółowo przygotować sesję. Wszystko opiera się na analizie, którą przygotowaliśmy wraz z trenerami na początku sezonu. Jedyne co wtedy słyszę to odgłosy mopów i plotkujących sprzątaczek.

Na kilka chwil przed treningiem rozmawiam jeszcze z współpracownikami o najbliższym rywalu; z człowiekiem odpowiedzialnym za murawę, aby boisko było dobrze przygotowane. Jeśli mecz gramy u siebie pytam go o warunki meteorologiczne przewidziane na weekend. ; z lekarzami o stanie zdrowia kontuzjowanych graczy i natężeniu sesji po ich powrocie.

Po dwugodzinnym treningu odbywa się spotkanie oceniające z asystentem i trenerami. Potem kolejne z osobą odpowiedzialną za kontakt z mediami, żeby zaplanować spotkania graczy z dziennikarzami. Następnie zebranie z dyrektorem generalnym i jego sekretarzem w celu przeanalizowania różnorakich kwestii.

Następnie pięciominutowy relaks w formie spaceru do Blackpool Tower, dokąd wraz ze sztabem szkoleniowym chodzimy na obiady. Potem wracam na stadion, gdzie po południu czeka mnie druga sesja treningowa lub kilkugodzinna praca w gabinecie. Oglądanie nagranych meczów rywala, opracowywanie planu rozwoju młodzieży i przygotowywanie następnego sezonu – dzięki temu czas mija bardzo szybko. Przed opuszczeniem stadionu udaje się jeszcze na wyższe piętra – do zarządu klubu, aby zamienić kilka słów. Wreszcie podróż moim Aston Martinem Rapidem na Admiral View, gdzie mieszkam. Odpoczynek na kanapie w domu sprawia, że staje się kilka lat młodszy od „porannego Josepha”...

Po tym artykule Clinton został postrzegany jako wspaniały organizator i ambitny młody trener. Kolejne publikacje w Shoot cieszą się coraz większą popularnością.

Jeden z jego piłkarzy - Charlie Adam tak mówi o swoim trenerze.

Lubi uczestniczyć we wszystkim. Lubi mieć kontrolę nad wszystkim, nawet najdrobniejszymi detalami. Myśli o drużynie dwadzieścia cztery na dobę.

Takie wypowiedzi tylko potwierdzają, że talent Josepha można porównać do Jose Mourinho czy Arsene'a Wengera.