W poprzednim odcinku
 
Zgodnie z umową, przed spotkaniem z przedstawicielami klubu trzy dni odpoczywałem nad morzem. Szczerze mówiąc, podobało mi się to. Względny odpoczynek od spraw klubowych, wyłączony telefon, słońce i woda.
 
Ciągle jednak nie wiedziałem, co mam zrobić. Czy zostać w Sevilli i ruszyć na podbój Europy, czy też spróbować sił we Francji i zbudować nową potęgę. Jutro miałem się spotkać z przedstawicielem klubu – ciągle nie wiedziałem, jakiego. Miał on przyjechać do hotelu, a późniejszy kierunek podróży miał zależeć od mojej decyzji.
 
Rozmowę z prezesem Sevilli miałem już za sobą…
- Nie możesz! – Coś mi mówi, że nie przyjął tego najlepiej.
- Ale ja jeszcze nie odchodzę…
- Przyjmujesz zaproszenie obcego klubu, potem udajesz się na rozmowy w sprawie kontraktu. Jak ostatnio sprawdzałem, to nie można było prowadzić dwóch klubów jednocześnie. Czyli chcesz odejść!
- Owszem, rozważam to, ale…
- O matko. Czego chcesz? Podwyżki? Dam dwukrotną! – Nie lubię, jak ktoś mi przerywa. Mimowolnie podnoszę wtedy głos.
- …Ale decyzji jeszcze nie podjąłem!...
- …Zwiększenia budżetu? 100 mln wystarczy?...
- Szczególnie, że nawet nie wiem, o jaki klub chodzi!
- …Emocji? Mogę sprzedać połowę składu! – Chwila przerwy na oddech. Na twarzy Del Nido maluje się zaskoczenie. – Jak to nie wiesz?
- Nie wiem, bo jeszcze się nie ujawnili.
- Przecież nawet ja wiem…
- Skąd pan wie?
- Dzwonili. I pytali…
- I co pan powiedział?
- Wyśmiałem. Ty tak kiedyś zrobiłeś  z ofertą Arsenalu…

- Ale to było dawno! Czemu pan mi nie powiedział?
- Uznałem, że tak będzie lepiej. Zresztą oni też prosili o dyskrecję… - Jakie "Prosili o dyskrecję"?!
- Byłoby przyjemniej, gdyby jednak pan mnie o takich rzeczach informował.
- Ale przecież to nie była twoja sprawa! Dzwonili do mnie, pytali mnie.
- Pytali o mnie. Nie podoba mi się to, że przemilczał pan sprawę, która dotyczy bezpośrednio mnie.
- Wiesz co, przesadzasz. Chciałem najlepiej dla klubu. Zrozumiesz to, jak trochę ochłoniesz.
- Może zrozumiem jak ochłonę, najlepiej gdzieś daleko. Wyjeżdżam na jakiś czas.
- Ale wrócisz?
- Nie mogę tego obiecać. Do widzenia.
 
Cholera, naprawdę dziwny człowiek. Do teraz wspominam tę rozmowę z uśmiechem na ustach. Szkoda tylko, że nie powiedział, o jaki klub chodzi… Wkrótce później sprawdziłem loty i poleciałem do Francji. Trzy dni minęły szybko i wszystkie ważne sprawy wróciły jak bumerang. Usłyszałem dzwonek.
 
- Dzień dobry. Jest pan gotowy? Możemy jechać?
- Tak, zaraz zejdę.
 
Na dole ujrzałem mężczyznę po pięćdziesiątce. Ubrany w elegancki garnitur, uśmiechnął się na mój widok.
- Witam. Nazywam się Fabio Ziegler, jestem dyrektorem ds. sportowych klubu AS Monaco.
- Dobrze pana widzieć. Jak rozumiem, teraz wybieramy się do Monako?
- Jeżeli jest pan zdecydowany zacząć rozmowy z naszym klubem…
- Jestem zdecydowany wysłuchać waszej oferty. Szczerze mówiąc, zaskoczyliście mnie swoją akcją…
- Potraktuję to jako komplement, dziękuję. Włożyliśmy w to trochę inwencji, cieszy mnie, że się udało. Szczerze mówiąc, nie spodziewaliśmy się reakcji pozytywnej.
- Trzy i pół roku w jednym miejscu to długo. Szczególnie, że zaczynało już brakować tego "czegoś" w Sevilli. Myślę, że to dobry moment, żeby coś zmienić.
- To dobrze. Jestem pewny, że negocjacje przebiegną bez problemów.
- Też jestem o tym przekonany.
 
Cóż, decyzja podjęta. Kiedy dokładnie? Nie wiem. Po prostu od pewnego momentu zdałem sobie sprawę, że rozdział pod tytułem Hiszpania jest dla mnie zamknięty i muszę zabrać się za coś nowego, żeby odzyskać utracone zacięcie w pracy. Mam nadzieję, że to dobry wybór.
 
Monako to piękne, maleńkie państewko przy południowej granicy Francji, słynne z kasyna i toru Formuły 1. Klub piłkarski – jest, podobno nawet jakieś sukcesy miał. Siedmiokrotny mistrz Francji, pięciokrotny zdobywca pucharu Francji, jednokrotny finalista Ligi Mistrzów. Szkoda tylko, że to wszystko jest melodią przeszłości i obecnie ten klub jest co najwyżej średniakiem ligi francuskiej. Nieduży stadion, mało kibiców. Przynajmniej baza treningowa i szkółka młodzieżowa stoją na niezłym poziomie. Wierzę, że w ciągu paru lat da się odbudować piłkę w Monako, może nawet uda się przekonać zarząd o konieczności rozbudowy stadionu. Oczywiście jak średnia frekwencja przekroczy 60%...
 
Na miejscu spotkałem się z prezesem klubu. Przedstawił jasno sytuację. Po słabym poprzednim sezonie sytuacja w klubie nie była najlepsza. Nie mogłem liczyć na przesadnie duży budżet transferowy, ale miałem wolną rękę w sprzedaży zawodników. Oprócz tego prezes zapewnił mnie o tym, że nie będzie żadnych nacisków na wyniki w pierwszym sezonie, jeżeli tylko nie staniemy się faworytem w wyścigu do Ligue 2. Czy zakończymy sezon na piątym, czy na piętnastym miejscu, nie muszę martwić się o utratę pracy.
 
Po zwolnieniu poprzedniego menadżera, odeszła za nim większa część sztabu. Nie miałem asystenta, w klubie został jeden trener pierwszego zespołu. Trzeba będzie przejrzeć, czy wszyscy obecni w klubie fizjoterapeuci, scouci i trenerzy juniorów są potrzebni. Jednak w przeciwieństwie do pierwszych dni w Sevilli, teraz mogę pracować ze spokojem. Mamy dopiero czerwiec, więc do rozpoczęciu sezonu jest jeszcze wystarczająco dużo czasu. Wierzę, że uda mi się wszystko zorganizować, nim piłkarze wrócą z urlopów. Szkoda, że na razie nawet nie wiem, kiedy wracają…
 
Monako, witaj!

Następny odcinek