Jeszcze przed rozpoczęciem czytania, chciałbym abyście zwrócili uwagę na jedną rzecz. W tym opowiadaniu, jak w każdym takim opowiadaniu występować będą dialogi. Ja będę je zaznaczał mniej więcej tak: słowa wypowiadane przez głównego bohatera (Alexa Linkinera) będą pogrubiane, słowa osoby, która bezpośrednio rozmawia z głównym bohaterem będą pisane normalnie, natomiast słowa wypowiadane przez osobę trzecią będą pisane kursywą. Wszystko po to, by lepiej Wam się to czytało oraz żeby wszystko przejrzyście wyglądało. Teraz zapraszam do odcinka!

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

„Przejąć pałeczkę po legendzie”, czyli MU według Linkinera


Odcinek 2 – Witamy na pokładzie

Jak zwykle obudziłem się później niż miałem w planach. Szybko spojrzałem na telefon, który ponownie nie obudził mnie w porę. Wskazywał on godzinę 9.03 oraz dzień – 5 lipca 2012 roku. Od benefisu kończącego pracę Sir Alexa Fergusona na Old Trafford minął zatem równy tydzień. W klubie każdy jeszcze żyje wspomnieniami najlepszych chwil z Bossem. Nic dziwnego, spędził on bowiem w Manchesterze ponad 25 lat. Niewątpliwie jest to jedna z największych trenerskich legend. Sam już przywykłem do tego, że pracuję u jego boku. Teraz muszę się, jednak lekko przeprogramować i nastawić na samodzielną pracę. Co prawda zawsze mogę liczyć na pomoc ze strony mojego asystenta – Mike’a Phelana, ale tak czy inaczej pracy będę miał dużo więcej. Jeśli mówię już o pracy, to warto by wspomnieć, iż dzisiaj oficjalnie obejmuję posadę pierwszego trenera. O 11.00 rozpoczyna się mój pierwszy trening z piłkarzami. Podobno mają się na nim stawić wszyscy, ale wiadomo jak to bywa tuż po zakończeniu urlopów… Na Old Trafford pojadę, jednak wcześniej. Muszę bowiem załatwić kilka formalnych spraw. Czas się zatem ubrać, umyć, wypić filiżankę kawy i wyruszać do pracy!





Szczęście mi nawet dopisało i pod stadionem byłem o w miarę przyzwoitej porze. Przywitałem się z panem dozorcą – cichym, ale wyjątkowo żywiołowym starszym panem Huttonem, po czym skierowałem się do gabinetu Dyrektora Generalnego – Davida Gilla. Swoją drogą to obowiązują tu dość dziwne stanowiska. Pan Gill pełni tutaj funkcję, którą teoretycznie powinno nazywać się Prezesem, jednak nie do końca. Prezesami, choć właściwsze byłoby określenie „Właścicielami klubu” są Panowie Joel i Avram Glazer. Dziwna sytuacja… Ogólnie rzecz biorąc to cała rodzina Glazerów jest dość specyficzna, no ale jak jest i wkłada spore pieniądze w istnienie klubu, to nie można mieć jej nic do zarzucenia. Tak czy inaczej chwilę później znalazłem się przed drzwiami gabinetu Pana Gilla. Cichutko zapukałem i po usłyszeniu zaproszenia, wszedłem do pokoju.
Był to pokój spory, po obu jego stronach stały ogromne szafy z wieloma statuetkami oraz dokumentami. Ponadto na ścianach wisiały dawne koszulki Manchesteru, zawarte w szklanych ramach. Na środku pomieszczenia, przy oknie, stało natomiast biurko, za którym siedziała wysoka postać o siwo-czarnych włosach. Niewątpliwie był to David Gill.





- O, witaj Alex’ie – przywitał mnie dyrektor.
- Dzień dobry. Prosił mnie Pan, żebym zajrzał tutaj przed treningiem.
- Tak, usiądź proszę. – powiedział, wskazując mi fotel naprzeciwko jego.
Podszedłem bliżej, podałem rękę dyrektorowi, po czym usiadłem na wyznaczonym miejscu.
- Po pierwsze, gratuluję ci objęcia posady trenera pierwszego zespołu. – rozpoczął Pan Gill.
- Dziękuję bardzo, ale to była Pańska decyzja.
- Moja, dlatego wiem, że była ona jak najbardziej właściwa. Wszyscy tutaj wiemy jak duży talent trenerski pan posiada. Sam Alex Ferguson chwalił pańskie metody. Co prawda, szukaliśmy różnych kandydatów, jednak skoro sam Ferguson sądzi, że jest pan w stanie prowadzić ten zespół samemu to dlaczego nie mielibyśmy dać ci szansy, co Alexie?
- Jeśli Pan tak sądzi, to jestem naprawdę zadowolony.
- Znając życie, media od razu przyczepią się do ciebie. Będę zarzucać ci, że nie jesteś zbytnio doświadczony by trenować taki klub, a tym bardziej by zastępować Bossa. Dam ci tylko jedną radę. Nie przejmuj się tym. Pamiętaj byś wykonywał swoją pracę najlepiej jak potrafisz, a efekty przyjdą same. Jesteś świetnym trenerem, dziennikarze też wkrótce się o tym przekonają.
- Zapewniam Pana, iż nie przejmuję się tym. Mam już pewne doświadczenie w rozmowie z tymi pijawkami. Mam silny charakter, a takie gadanie tylko mnie będzie motywowało.
- I to jest właściwe podejście. Brawo! Przejdę zatem do kolejnych rzeczy. Wiesz chyba, że przenieśliśmy twój gabinet do byłego pokoju Sir Alexa?
- Nie wiedziałem, ale to nie jest dla mnie problem.
- To dobrze w takim razie. Co ja jeszcze miałem mówić? Aha, już wiem. Prezes Glazer powiedział mi, że na transfery przeznacza w tym okienku równowartość 15 milionów. Możesz zatem oglądać się za ewentualnymi wzmocnieniami.
- Dobrze, dam znać reszcie sztabu.
- Poznałeś już ich?
- Tak, chyba od zeszłego sezonu nic się nie zmieniło…
- Dobrze. O której zaczynasz trening?
- O 11.00
- Masz jeszcze pół godziny.
- Pójdę chyba do szatni, poczekam na chłopaków. Chyba, że ma Pan mi jeszcze coś do przekazania.
- Nie, to by było wszystko.
- Dobrze. Ja się zatem pożegnam i uciekam do szatni.
- Ok. Powodzenia.

Uścisnąłem dłoń z dyrektorem, po czym wyszedłem z gabinetu i udałem się na dolną część stadionu, do szatni. Chwilę potem byłem już na miejscu. W szatni siedziały na razie tylko dwie osoby. Trochę zaskoczyła mnie ich obecność, jednak było to jak najbardziej pozytywne zaskoczenie.
- No kogo ja tu widzę? Proszę, proszę!