Wstęp
Wydaję mi się, że nie tylko mi zaimponował styl gry Atletico Madryt pod wodzą Diego Simeone. Ja jednak postanowiłem pójść o krok dalej i niejako zaszczepić tą filozofię futbolu w jakimś klubie. Wybór mój padł na Zagłębie Lubin. Podobieństw między Atletico i Zagłębiem jest kilka. Po pierwsze: zdecydowany brak sukcesów na przestrzeni ostatnich kilku sezonów. Po drugie: właściciele obu klubów zażarcie pragną dołączenia do grona wielkich, lecz jak na razie są to płonne nadzieje. Wreszcie po trzecie: Simeone zaraz po przyjściu miał pod swoim przywództwem grupę piłkarskich weteranów, którzy z niejednego pieca chleb jedli. W Zagłębiu jest podobnie. Różnice? Jest ich także sporo. Obydwie te ekipy dzieli piłkarska przepaść. Różnica jakości zawodników grających w obu klubów jest nieporównywalna.
Ja jednak postanowiłem nauczyć Zagłębie grać chytrze i skutecznie, bez oglądania się na jakieś skomplikowane kombinacje taktyczne. Żelazna dyscyplina, konsekwencja taktyczna i gra z kontry. Do tego jeszcze stałe fragmenty gry - taka była moja recepta na przemienienie drużyny, która w poprzednich kilku sezonach na europejskie puchary mogła spoglądać z odległych czeluści tabeli Ekstraklasy, w drużynę gotową rywalizować w Europie.
Skład i Transfery
Ku mojemu zaskoczeniu, skład nie wymagał większych wzmocnień. Tuż po przybyciu zakontraktowałem jednak Giorgiego Makaridze, gruzińskiego golkipera, jako że wypożyczony ze Slavena Belupo Silvio Rodić nie budził mojego zaufania. Z wolnego transferu ściągnąłem także pod sam koniec okienka transferowego Denisa Kramera, słoweńskiego obrońcę, który występował wcześniej w Zawiszy Bydgoszcz. O ile ten pierwszy okazał się być znakomitym posunięciem, tak ten drugi zaraz po przybyciu złamał nogę, pauzował trzy miesiące i wystąpił raptem w dwóch spotkaniach. Zimą go zwolniłem.
Nie obyło się także bez transferów z klubu. Odeszła dwójka, dla której nie widziałem miejsca w klubie: prawoskrzydłowy David Abwo (nawiasem mówiąc, dziwiło mnie jak można było trzymać tutaj tak słabego zawodnika) oraz Boris Godal, obrońca, który w moich oczach przegrał rywalizację z całą rzeszą innych zawodników na swojej pozycji. Niestety nie stać mnie na opłacanie siódmego w kolejności wyboru na swojej pozycji piłkarza, tak więc tuż po moim przybyciu Godal musiał pakować walizki.
Taktyka i wykonawcy
Gra uznała moją taktykę za 4-4-2, lecz w mojej opinii owo ustawienie raczej powinno nosić nazwę 4-2-4. Bramkarz, czterech obrońców, dwóch środkowych pomocników (jeden walczący o piłkę i jeden długodystansowiec), dwóch skrzydłowych z rolą ataku oraz dwóch napastników (jeden wysunięty, drugi cofnięty). Polecenia? Agresywny odbiór piłki, nękanie rywali, podania bezpośrednie i na wolne pole, ostre dośrodkowania i ataki skrzydłami. Mentalność standardowa, i styl gry płynny. We wcześniejszych grach niemal zawsze grałem z jednym napastnikiem (preferowałem 4-2-3-1), więc ciekaw byłem jak spisze się taktyka z dwoma napastnikami.
Podstawowa jedenastka w pierwszej części sezonu wyglądała następująco: Makaridze - Vidanov (Rymaniak), Banaś, Guldan, Cotra (Oleksy) - Piątek (Bilek), Rakowski - Błąd, Bertilsson (Przybecki) - Woźniak, Papadopoulos (Piech).
W nawiasach podstawowi zmiennicy.
Kapitanem pozostał Banaś, jego zastępcą Bilek.
Pierwsza Część Sezonu
Niewiele czasu dzieliło rozpoczęcie okresu przygotowawczego i pierwsze spotkanie ligowe. Miałem raptem cztery tygodnie by wpoić zawodnikom moją wizję gry. Zagraliśmy w tym czasie sześć sparingów: cztery zwycięstwa, remis i porażka. Bilans bramkowy: 15-6. Niby powodów do niepokoju nie bylo, choć rywale raczej nie prezentowali wysokiego poziomu, no i porażka z KS Polkowice 1-4 dawała sporo do myślenia.
Czasu na zastanawianie się nie było: 19.7.2013, mój debiut. Rywal: Korona Kielce. Liczyłem na zwycięstwo, w końcu graliśmy przed własną publicznością. Piech dał nam prowadzenie, jednak nasze nadzieje na trzy punkty rozwiał samobójem Guldan. Remis to sprawiedliwy wynik, a ja nie miałem żadnych pretensji do moich zawodników. Jak się później okazało - słusznie, gdyż Korona Kielce stała się naszym przekleństwem jeśli chodzi o ten sezon. W lipcu zaliczyliśmy jeszcze dotkliwą porażkę na Łazienkowskiej, choć wynik 0:3 nie odzwierciedlał poziomu wyrównania meczu.
Mówi się trudno. 15 miejsce po dwóch kolejkach to zdecydowanie nie to, na co liczyłem. Nadszedł sierpień + jeszcze jeden mecz we wrześniu, tuż przed spotkaniami reprezentacji. W pierwszej kolejności, sensacyjnie stłukliśmy u siebie Lecha 4:0. Wszystkie bramki padły po przerwie a autorem dwóch z nich okazał się być Arkadiusz Woźniak. Dalej wymęczone zwycięstwo 1:0 z Pogonią i pechowy remis z Jagą, przez karnego z kapelusza. A potem trzy kapitalne zwycięstwa: z Zawiszą, Cracovią i Widzewem. W pierwszym z tych meczy, musieliśmy gonić wynik po głupim błędzie przy stałym fragmencie gry, ale skończyło się 2:1. Potem dwa spotkania, w których zaaplikowaliśmy rywalom po trzy bramki. W każdym z tych spotkań do bramki przeciwnika trafiał Bertilsson, za co słusznie odebrał nagrodę zawodnika miesiąca. Po siedmiu kolejkach wylądowaliśmy na trzecim miejscu, a ja zacząłem wierzyć, że stać na coś więcej, niż zwykłe towarzyszenie wielkim firmom takim jak Lech i Legia, które od samego początku znajdowały się w czubie tabeli.
Wrzesień miesiącem absolutnej chaotyczności w naszym wykonaniu. Najpierw łatwe 2:0 z Piastem, gdzie błysnął nasz kapitan - Banaś, lecz trzy dni później katastrofalny mecz z Niecieczą. Brakowało mi słów by opisać to co wyczyniała nasza obrona. Na nic zdała się twarda gadka w przerwie, bo 16 sekund po rozpoczęciu dostajemy bramkę na 3:1. Ostatecznie udało się wpakować jeszcze gola kontaktowego, lecz nasza przygoda z Pucharem Polski kończy się na 2 rundzie, a mnie nieomal trafia szlag. Moi zawodnicy to jednak faceci z jajami - podnieśli się szybciej, niż ktokolwiek się spodziewał. Masakrujemy u siebie Podbeskidzie 6:1, a hat-tricka zalicza Woźniak, który mecz w mecz zdobywa moje uznanie i szacunek. Powoli wysuwa się na czoło klasyfikacji strzeleckiej. Żeby nie było tak pięknie, dostajemy zadyszki i przegrywamy derby ze Śląskiem w stosunku 0:2. Jakby konsekwencją tego jest wyratowany w ostatnich sekundach remis z Górnikiem. Na koniec jednak odnosimy efektowne zwycięstwo nad Ruchem. Znowu błyszczy Woźniak. Po 13 kolejkach zajmujemy czwartą lokatę.
Znowu długie dwa tygodnie przerwy i znowu wracamy do rywalizacji. W pierwszej kolejności w dziesięć minut załatwiamy Lechię Gdańsk. Bohaterem meczu Guldan, który najpierw efektownie wyłożył piłkę Rakowskiemu, a osiem minut później sam popisał się celną główką. Na kolana powalił mnie mecz z Wisłą, gdzie niczym rasowy bokser najpierw pozwoliliśmy im się podnieść, by tuż przed przerwą załatwić ich dwoma celnymi ciosami. Na bramkę Woźniaka odpowiedział Brożek, ale Vidanov i Papadopoulos pozbawili ich złudzeń. Piękne 3:1 na wyjeździe. Minęło piętnaście kolejek, a moi zawodnicy chyba zbyt szybko popadli w samozachwyt. Wykorzystała to bez skrupułów Korona wbijając nam trzy bramki i bezdyskusyjnie dominując na boisku. Zimny prysznic podziałał, bo Lech na swoim terytorium przegrał 0:3 a na boisku robił co chciał Adrian Błąd. Porażkę z Legią można jeszcze jakoś uzasadnić, bo poszliśmy z nimi na wymianę ciosów. Niestety skończyło się 2:4. Za to Jagiellonia wykorzystała wszystkie nasze błędy, przez co na moich piłkarzy znów czekał huragan w szatni.
Ostatnie cztery mecze zagraliśmy w kratkę - zawodnicy zaczynali odczuwać trudy sezonu - 23 mecze w 4,5 miesiąca robią swoje. Jednak i tak byłem zadowolony. Dwa zwycięstwa i dwie porażki,w tym demolka Cracovii 3:0. Ostatni mecz z Widzewem przegraliśmy, bo większość zawodników (a także i ja) byliśmy myślami gdzieś indziej,
Powodów do optymizmu było mnóstwo - zajmowaliśmy trzecie miejsce w tabeli ze stratą dwóch punktów do Legii. Przed nami jeszcze ulokowała się Korona, z równą ilością punktów, a punkt za nami był Lech. Gdzieś tam w oddali był jeszcze Śląsk i Górnik, jednak szczerze wątpiłem czy te drużyny są w stanie nawiązać walkę o mistrzostwo. Jednego byłem pewien: tego, że stać nas na walkę o podium. Dalej myślą nie sięgałem, zdając sobie sprawę, że wystarczy jeden mały kryzys i nasze marzenia się roztrzaskają.
Generalnie jednak, było całkiem nieźle.
Przerwa Zimowa
Trudno opisać jak ważnym wydarzeniem była dla nas owa przerwa. Dwa miesiące przerwy od ligi, zdecydowanie pomogło mi w przebudowie drużyny. Tak tak, choć może brzmieć to dziwnie, ja dostrzegałem rzeczy wymagające korekty. Poza tym dostałem kupę kasy na wzmocnienia, gdyż zdecydowałem się sprzedać trzeciego i czwartego w hierarchii defensywnych pomocników: Jiriego Bilka i Manuela Curto. Zarobiliśmy na nich prawie dwa miliony, tak więc miałem z czego wydawać. Czech powędrował do katarskiego As-Sadd, a Portugalczyk do norweskiego Molde. Jednakże to nie koniec czystek, jakie miały miejsce w Zagłębiu. Byłem bezwzględny, ale nie było innego wyjścia: na wiosnę chciałem mieć drużynę lepszą i silniejszą, sprawniejszą i bardziej uniwersalną. Dlatego z naszą drużyną pożegnało się aż 6 zawodników, w tym aż 5(!) obrońców. Oto oni: Vidanov, Cotra, Kramar, Banaś i Dzinic. Ponadto na wolny transfer odszedł także Kwiek, którego bezskutecznie próbowałem sprzedać od początku moich rządów - po prostu nie pasował mi do koncepcji.
Życie ma to do siebie, że jedni odchodzą by zrobić miejsce innym. Tak było i tym razem. Od 10 grudnia do 23 stycznia zakontraktowałem ośmiu nowych zawodników - czterech za gotówkę i czterech za darmo. Za śmieszne pieniądze wyciągnęłem z rezerw Levante Jorge Galana. 36 tysięcy za napastnika, który będzie rywalizował o miejsce w składzie z Papadopoulosem to wcale nie była wygórowana kwota. Największych wzmocnień potrzebowała defensywa - dlatego szukałem wszędzie gdzie się dało i ostatecznie sprowadziłem: czarnogórca, białorusina, polaka i hiszpana. Milan Jovanovic - świetny doświadczony stoper. Sergey Politevich - przyszłość reprezentacji Białorusi. Adam Danch - były kapitan Górnika Zabrze. I na końcu Iban Zubiaurre, taki tam prawy obrońca.
Co z resztą transferów? Za darmo przybył do nas Robert Ahman-Persson. Miał być on zapchajdziurą na pozycji środkowych pomocników. Hiszpański skrzydłowy Tete, tak samo. Największym jednak hitem transferowym okazał się Javi Ros, hiszpański (a w zasadzie baskijski) środkowy pomocnik, który z miejsca zastąpił w pierwszm składzie Łukasza Piątka. Wydałem na niego 1,3 miliona euro, ale pewien byłem, że jest to strzał w dziesiątkę. Dość szybko wyselekcjonowałem kadrę na wiosnę i w spokoju mogliśmy zabrać się za przygotowania do końcówki sezonu....
A tu odświeżona pierwsza jedenastka po zimowej rewolucji:
Makaridze - Zubiaurre (Danch), Jovanovic, Politevich, Azikiewicz - Rakowski, Javi Ros - Błąd, Bertilsson - Woźniak, Papadopoulos.
Druga Część Sezonu
15 lutego 2014 roku, rozpoczęliśmy zmagania w rundzie wiosennej. Na pierwszy ogień poszło Podbeskidzie. Powiem tak: jeżeli ktoś płakał po Banasiu i Vidanovie, to teraz z pokorą przyznawał mi rację. Duet Zubiaurre-Politevich zaliczył po bramce, a obrazu rzezi dopełnił Jorge Galan. Wszystkie trzy bramki zdobyli nowopozyskani zawodnicy, a ja zaczynałem czuć, że odwaliłem kawał dobrej roboty. Przez resztę lutego i marca byliśmy w koncertowej formie. 1:0 z Piastem i 2:2 w derbach, pomimo że przez sporą część meczu musieliśmy gonić wynik. Na koniec marca, jeszcze dwa zwycięstwa, właśnie w stylu Atletico, czyli po szarpanej grze i zaciekłej walce - 2:1 z Górnikiem i 1:0 z Ruchem. Szło nam zdecydowanie za łatwo, więc moi zawodnicy przypomnieli sobie, że nie walczą o mistrzostwo, lecz o górną połowę tabeli, dlatego kwiecień przyniósł nam raptem jeden punkt z sześciu możliwych.
Tak oto dotarliśmy w połowie kwietnia do końca rundy zasadniczej. Tak prezentowała się tabela po 30 kolejkach:
Było zatem przecudownie i fantastycznie. Gdyby ktoś mi w czerwcu powiedział, że po trzydziestu kolejkach będziemy liderami, prawdopodobnie wysłałbym go do szpitala psychiatrycznego. A jednak. Byliśmy liderami i wiele wskazywało, że walka o mistrzostwo będzie naprawdę emocjonująca. Ja jednak tonowałem nastroje - wiedziałem, że mamy niesamowity talent do gubienia punktów w meczach z najmocniejszymi rywalami - dwie porażki z Legią, porażka i remis ze Śląskiem, porażka i remis z Koroną, tak więc wstrzymałem się z zakupem szampanów i nieustannie zagrzewałem zawodników do walki.
Grupa Mistrzowska
Pierwsza kolejka: Zagłębie - Lech 2:1 (2:1)
Przegrywaliśmy od piątej minuty, ale w pięć minut odwróciliśmy losy spotkania. Niezawodny Woźniak i samobój, a później umiarkowane murowanie bramki, sprawiły, że po zakończeniu tego spotkania cieszyliśmy się jak dzieci z trzech punktów.
Tabela: 1. Zagłębie 2. Legia 3. Lech
Druga kolejka: Korona - Zagłębie 2:2 (1:0)
Thriller pierwszego sortu. Korona dość szybko wbija nam bramkę, a my walimy głową w mur. Potem Danch podarowuje rywalom rzut karny, a ja idę na moment do szatni, bo nie mam ochoty oglądać więcej tego meczu. Wracam w osiemdziesiątej minucie, przy stanie 2:1. Jakaś nadzieja zakrada mi się do serca, gdy widzę kolejne ataki mojej drużyny. Wreszcie, 91 minuta, Woźniak wypuszcza Rakowskiego, ten potężnym strzałem w samo okienko ratuje nam remis.
Tabela: 1. Legia 2. Zagłębie 3. Lech
Trzecia kolejka: Zagłębie - Ruch 3:1 (2:1)
Samobój Dziwniela w pierwszej minucie ustawił mecz. Adrian Błąd podwyższył prowadzenie, a Rymaniak po rzucie rożnym załatwił sprawę. Gol Kuświka na otarcie łez.
Tabela: 1. Zagłębie 2. Legia 3. Lech
Czwarta kolejka: Górnik - Zagłębie 0:1 (0:0)
Mecz, w którym mogło się zdarzyć wszystko, lecz zawodnicy wybrali kopanie się po kostkach. Zmierzaliśmy ku bezbramkowemu remisowi, kiedy w 75. minucie Woźniak przejął piłkę na skraju pola karnego, odwrócił się i grzmotnął jak z armaty w samo okienko. Dalej już tradycyjny autobus i kolejne trzy punkty jadą z nami do Lubina.
Tabela: 1. Zagłębie 2. Legia 3. Lech
Piąta kolejka: Zagłębie - Śląsk 1:0 (0:0)
W tym meczu miałem coś do udowodnienia sobie i kibicom. Zwycięstwo gwarantowało nam miejsce w Lidze Europy, ale to nie tego pragnęli nasi fani. Nasi fani chcieli, żebyśmy skopali Śląsk i udowodnili kto rządzi na Dolnym Śląsku. Spełniłem to ich marzenie bez większego trudu. Kto strzela zwycięską bramkę? Oczywiście Arkadiusz Woźniak. Tym razem z główki, od poprzeczki...
Tabela: 1. Zagłębie 2. Legia. 3. Lech
(Uwaga! W tej chwili Zagłębie miało 4 punkty przewagi nad drugą w tabeli Legią)
Szósta kolejka: Legia - Zagłębie 4:1 (1:0)
Taka piękna katastrofa. W tym meczu ustawiłem autobus i liczyłem na bezbramkowy remis. Srogo się zawiodłem. Wszystko pięknie funkcjonowało (trójka defensywnych pomocników dominowała w środku pola i zmuszała ich do strzałów z dystansu) aż do momentu kiedy Wolski z wolnego trafił w słupek, a Radović to dobił. Musieliśmy się otworzyć, a oni to wykorzystali.
Tabela: 1. Zagłębie 41 pkt. 2. Legia 40 pkt. 3. Lech 39 pkt.
I ostatni mecz sezonu...
To nie miało prawa się zdarzyć. A jednak. Byłem święcie przekonany, że oni nie są w stanie nam nic zrobić. A jednak. Adrian Błąd dał nam prowadzenie - byliśmy mistrzami! W przerwie kazałem im zachować koncentrację. I co? Dziesięć minut później Zejdler wyrównuje a ja wpadam w złość. Szybko się uspokajam i rzucam wszystkie siły do ataku. Legia prowadzi z Lechem 2:1 i to ona jest mistrzem.
92 minuta, gramy w dziesiątkę, ale to nadal my dominujemy. Rakowski zagrywa długą piłkę, Błąd przegrywa pojedynek główkowy, ale piłka trafia pod nogi Bertilssona. Ten wypuszcza Przybeckiego sam na sam, a ten trafia! Jest!
Niestety, pan sędzia dopatrzył się wyimaginowanego spalonego i bramki nie uznał. Kopnąłem z premedytacją w ławkę rezerwowych i poszedłem do szatni. Wiedziałem, że przegrałem. Skończyło się remisem.
Siódma kolejka: Zagłębie - Cracovia 1:1 (1:0)
Tabela sezonu 2013/2014:
Nam pozostała Liga Europy.
Podsumowanie
Nie płakaliśmy długo po przegranym mistrzostwie. Graliśmy niemal przez cały sezon równo i skutecznie, konsekwentnie realizując moją strategię. Można się rzecz jasna przyczepić do porażek z Legią, ale śmiem twierdzić, że po prostu osiągnęli oni znacznie wyższy poziom i bezpośrednia rywalizacja jest z nimi (na razie) niemożliwa. Mam nadzieję, że utrzymamy formę z tego sezonu w następnym, gdyż wydaję mi się, że walka o mistrzostwo jest całkiem realna. Dysponuję grupą całkiem utalentowanych piłkarzy, którzy mają przed sobą świetlaną przyszłość. Na uwagę zasługuje fakt, iż czwórka piłkarzy z podstawowego składu jest wychowankami: Piotr Azikiewicz, Adrian Rakowski, Adrian Błąd, Arkadiusz Woźniak.
Ponadto zawodnicy pokroju Filipa Jagiełly czy Alana Molskiego (obaj po 16 lat) coraz śmielej sobie poczynają i prędzej czy później wejdą z impetem do pierwszego składu.
Jak na pierwszy sezon, jestem bardziej niż usatysfakcjonowany. Walka do ostatnich sekund o mistrzostwo, stworzenie kręgosłupu zespołu, który walczy zaciekle od pierwszej do ostatniej minuty o zwycięstwo (Najwięcej żółtych kartek w lidze - 99. O 31 więcej od drugiej w tej kategorii Pogoni.) oraz awans do Ligi Europy - wszystko to zdecydowanie przebiło moje i zarządu przewidywania.
A ponadto Arek Woźniak został królem strzelców.
Tutaj statystyki moich zawodników:
Zapraszam do komentowania!
Polska, 2013/2014
Krok w bok i dwa do przodu - recenzja Football Managera 2019
Nie lubię wygrywać
Kocioł jadu
Słaby blog na poziomie, najgorszy blog na świecie
Facebook
Twitter
YouTube
Twitch.tv
RSS
Komentarze (0)
Możliwość komentowania tylko dla zarejestrowanych użytkowników.
Nie masz konta? Zarejestruj się.
Drogi Rewolucjonisto, prosimy o przestrzeganie regulaminu i zapoznanie się z FAQ