Najlepiej wspominam wersje 2007 i 2008, prawdopodobnie przez pryzmat stawiania pierwszych managerskich kroków, u których podstawy stała świadomość. Wprawdzie te wersje, jak Pan Bolson przykazał, należy pominąć, to jednak bohaterowie mojej pamięci, występowali w następnych edycjach, gdzie nierzadko wiedli prym w prowadzonych przeze mnie drużynach.
 Wśród bramkarzy największe względy posiada argentyński bramkarz Leonardo Neoren Franco. Bohater moich pierwszych karier, mimo odejścia z Atletico w 2009 roku, sprowadzałem go jako zmiennika, przez parę edycji. (FM2010) Drugim bramkarzem, z którym spędziłem wiele miłych chwil w cyberprzestrzeni, był Olexandr Shovkovsky. Etatowy rezerwowy, które dostawał swoje szanse w Carling Cup, w okresie gdy prowadziłem Liverpool. A miłością do niego zapałałem, gdy wszedł za kontuzjowanego Pepe Reine i obronił 2 rzuty karne w konkursie  jedenastek w półfinale Lig Mistrzów.(FM 2012). Ostatnim z Goalkepperów, jest człowiek-legenda CSKA Moskwa, Igor Akinfeev, który co prawda największe triumfu święcił w FM 2007, aczkolwiek był solidnym grajkiem, którego zawsze ściągałem, gdy miałem problemy z obsadą bramki, ostatni raz był to FM 2015.

 Zestawienie defensywy rozpocznę od gwiazdy NYFC, Andoniego Iraoli, który przez wiele lat stanowił podporę prowadzonego Derby County ( FM 2012), na przeciwległym skrzydle biegał wówczas Jorge Fucile, wszechstronny Urugwajczyk (FM 2012). Skoro jesteśmy przy Urugwajczykach, w moich rozważaniach nie mogę pominąć  Diego Lugano (FM2010), wspaniałego stopera, wersje beta, Diego Godina. O ile Godin nie znajduje się w moim ulubionym składzie, to jego partner z defensywy Atletico Madryt, z mojej ulubionej kariery (FM2012) Benedikt Howedes już tak. Pamiętam, że wówczas obrońcy strzelali mnóstwo bramek przy rzutach rożnych, rosły Niemiec był gwarantem 15 trafień na sezon. Cóż w rzeczywistości, nigdy nie był nawet blisko przejścia do mojego  ukochanego klubu, więc Diego gra z innym urugwajskim dzieckiem, warto jednak wspomnieć że rolę, którą odgrywa dzisiaj J.M. Gimenez, miał w przeszłości pełnić Leonardo Cabrera. Niestety jego kariera nie potoczyła się zgodnie z oczekiwaniami, natomiast w moim Fmowym świecie, był zawsze w składzie. Od taki żołnierz, nigdy nie był bohaterem pierwszego planu, nie grał w Finale Ligi Mistrzów, ale na Rayo Vallecano, czy inne Valladoidy był idealny. (FM 2010).  Ostatnio przeczytałem, że obrońca Broendby Daniel Agger, zakończył karierę, w wieku 31 lat. Chociaż tyle mogę go uhonorować, umieszczając go w swoim składzie, w najlepszym wydaniu z wersji 2012. Dwójka pozostałych obrońców, to już historia najnowsza i FM 2016, gdzie obejmując Lille na 18 miejscu w lidzę, udało mi się zdobyć tytuł vicemistrza, nie udałoby mi się to, gdyby nie fantastyczna postawa Marko Basy, oraz Sebastiana Corchi. Zresztą Corchia przewija się w moich zespołach od paru dobrych lat, jednakże dopiero teraz Lille, spadło z podium i  mogę się posiłkować najnowszą edycją.

Pomocników mój zespół będzie liczył 10-ciu! Jako, że zwykle gram 1 napastnikiem, nie potrzebuje ich aż czwórki, a wymienność pozycji w ofensywie jest bardzo wysoka, więc w razie potrzeby, byłby ktoś z nich w stanie zagrać na szpicy.

Na pozycji środowego pomocnika, zdecydowanie widziałbym Anatolija Tymoschuka, który w smutny sposób właśnie schodzi z reprezentacyjnej sceny. Jednakże, jako FMowy zawodnik, sprawdzał się wszędzie, od Atletico, przez ManCity do Derby County. Nawet raz odrywał kupony w Polskiej Lidzie i mojej Wiśle Kraków. (FM2013), kolejnym piłkarzem-pomnikiem w mojej drużynie, jest "ostatnia, prawdziwa dziesiątka" - Juan Roman Riquelme ( FM2010), ach stworzyć duet pomocników złożony z Argentyńczyka i z Fińskiej legendy Jariego Litmanena (FM2010), coś wspaniałego. Niestety, nie widzieć, czemu, gdy 39 letni Fin, pomagał mi się wydostać ze Sky Bet One, lub Championship, to Juanowi Romanowi nie bardzo się uśmiechało, grać dla mnie, więc ów duet nigdy nie zagrał razem. Wraz z odejście na emeryturę Fina, znalazłem sobie inne. skandynawskie obiekty westchnień i tak, prowadzenie gry ofensywnej Swansea powierzyłem w ręce ( a raczej nogi) Gylfiego Sigurdssona (FM2015).A w FM 2012, bardzo ważną rolę w moim Liverpoolu miał sprowadzony z Cagliari Albin Ekdal, narodowości szwedzkiej.  Wysokie miejsca w moim rankingu zajmują również wychowanek Atletico Madryt Ignacio "Nacho" Camacho, w czasach gdy o Koke nikt nie słyszał, prócz fanów Atletico, to właśnie Nacho był tym naczelnym Wonderkidem,(FM2010), ale zdarza mi się do dzisiaj go ściągać do zespołów, oraz Ander Itturaspe, środkowy pomocnik Atheticu Bilbao, którego parametry może nie są najwyższe, ale nigdy mnie nie zawiódł (FM2015). W mojej przygodzie ze Swansea, podwieszony pod Sigurdssona, dał wiele powodów do radości. Zdecydowaniej więcej niż jakieś Lucasy Romero na kiju. Uzupełnieniem tego składu jest Lewis Holtby, piłkarz którego po prostu lubię mieć w drużynie.Od paru ładnych wersji. Tylko w samym FM 2016, grał dla mnie w HSV, AS Monaco i Evertonie. Niestety w najnowszych wersjach FM'a nie mogę znaleźć Sotirisa Ninisa (widocznie zbyt mała baza danych). Niegdyś skrzydłowy Panathinaikosu, Gwiazda prawej strony Atletico, a teraz? Sam nie wiem. (FM 2011) No i ostatni z pomocników, prawdziwa wisienka  na torcie. Matias Fernandez, Chilijczyk. Grał u mnie w każdym FM-ie, począwszy od wersji 2007 i ściągania go Colo Colo Santiago, po 15-16, gdzie nie wiedzieć czemu często ląduje na liście transferowej. Gdybym miał wybrać edycję, gdzie spisuje się najlepiej, to... nie potrafię. Zostawiam Tobie Bolsonie, Tę niewątpliwą przyjemność, dopasowania mu edycji.
Napastników jest tylko dwóch.
Carlos Vela, który podobnie jak Fernandez towarzyszy mi od FM'a 2007, aczkolwiek z mniejszym natężeniem. Chociaż ostatnio został królem strzelców, jak przez  1 sezon zasiedziałem się w RSSS, więc wezmę edycję opatrzoną numerkiem 16. Jego zmiennikiem byłby Mauro Zarate, niegdyś porównywany do Sergio Aguero, majacy wraz z nim stanowić przyszłość reprezentacji Argentyny, cóż wyszło różnie. Jednak w FM2012, jego transfer do Liverpoolu, jako uzupełnienie Mario Gomeza, był strzałem w dziesiątkę!

Niestety świetność tych piłkarzy to echa dni minionych, jednakowoż dziękuję Bolsonowi za możliwość przypomnienia sobie, jak jako 15 latek siedziałem z rumieńcami przed komputerem, oglądając mecze piłkarzy, po których często pozostają jedynie wspomnienia.