Dzień dobry.    

  

Dla jednych uosobieniem ideału na tej pozycji jest Gennaro Gattuso, dla innych Andrea Pirlo, jeszcze inni upatrują tu mistrza w Xabim Alonso lub Torstenie Fringsie. Niewątpliwie jeszcze nie tak dawno o palmę pierwszeństwa w tej strefie boiska bili się Claude Makelele z Patrickiem Vieirą i Edgarem Davidsem.

Uprzejmie informuję, że FM 2009 zdetronizował wszystkich wyżej wymienionych na rzecz niebieskookiego dwudziestoczterolatka, który nie poznał jeszcze smaku żadnego transferu będąc wychowankiem klubu, którego pierwszoligowe barwy reprezentuje od 2001 roku. Urodzony w Rzymie, wychowany w Rzymie, stworzony przez Rzym. Panie i Panowie! Oto najlepszy defensywny pomocnik na świecie:



I obawiam się, że on się jeszcze rozwinie. :-)

Pozycja defensywnego pomocnika w grze jest najwszechstronniejszą ze wszystkich pozycji. Wymaga ona od zawodnika posiadania rozwiniętych przynajmniej 12 atrybutów, a jest co najmniej jeszcze 6, bez których nie będzie on zawodnikiem kompletnym. Przypomnę, że zawodnicy są opisani w grze 36 atrybutami (nie licząc tych ukrytych), więc bez przesady można stwierdzić, że dobry defensywny pomocnik musi mieć przynajmniej połowę z nich na przyzwoitym poziomie. Przy okazji jest to chyba najbardziej przewidywalna i najprostsza do identyfikacji pozycja w FM, a pomimo to jej znaczenie jest niebagatelne. Ciekawostka: możemy wystawić maksymalnie trzech zawodników na tej pozycji, ale nie spotkałem się w swojej karierze z taktyką, która wykorzystywałaby choćby dwóch (no jedną, choć tak po prawdzie taktyką bym tego nie nazwał :-).

Nie tylko z pozoru sprawa jest prosta: defensywny pomocnik jest połączeniem najlepszych cech środkowego obrońcy z najlepszymi cechami środkowego pomocnika. A można nawet rzecz sprecyzować: najlepszych cech libero z najlepszymi cechami rozgrywającego. Popatrzcie zresztą sami:



Znaczenia defensywny pomocnik nabrał rzecz jasna nie dzięki swym własnym niewątpliwym walorom, ale przede wszystkim wskutek formacji taktycznych, które okazały się bardzo skuteczne w FM właśnie poprzez wykorzystanie roli defensywnego pomocnika.

Zacznijmy jednak standardowo, czyli od identyfikacji atrybutów. I tutaj sprawa jest najprostsza ze wszystkich dotychczas omawianych przez nas pozycji. Nie ma bowiem atrybutów kluczowych, dodatkowych, uzupełniających, czy specyficznych, nie ma zależności od ról, zadań czy poleceń. Dla porządku omówimy je więc według występujących grup atrybutów: fizycznych, technicznych oraz psychicznych.

Dobry defensywny pomocnik powinien być przede wszystkim zawodnikiem silnym. Nie dziwi to jeżeli się weźmie pod uwagę obszar boiska, na którym pracuje defensywny pomocnik.



Niezbędne są mu zatem cztery atrybuty fizyczne: wytrzymałość, siła, przyspieszenie i szybkość. Tym niemniej dobrze byłoby, gdyby posiadał jeszcze dwa atrybuty przynajmniej w stopniu przyzwoitym: równowaga (pomocna przy przetrzymywaniu piłki) oraz skoczność (dużo walki o górne piłki).
Jak widać Daniele de Rossi jest silny – 16, wytrzymały – 17, skoczny – 16 i do tego nie ma problemów z równowagą – 16. Jeżeli dodamy do tego jego warunki fizyczne (184cm i 83kg) i sprawność – 13 otrzymamy piękną sylwetkę współczesnego Apollo. Z jego szybkością – 13 i przyspieszeniem – 13 powinien sobie również poradzić z większością pomocników na świecie.

Pora na atrybuty techniczne. I tutaj nie oszukujmy się. Gwiazdą dryblingu to on nie musi być. Jego główne zadania wszak to odbiór piłki przeciwnikowi i dobre jej rozegranie w defensywie. Do tego potrzeba trzech rzeczy: doskonałego odbioru, podania oraz krycia. Komplet uzupełni nam gra głową (wspomniana już walka o górne piłki) oraz technika (znacznie pomaga przy odbiorze piłki oraz podaniach, ale także przy stałych fragmentach gry i prostopadłych piłkach).
De Rossi nie rozczarowuje ani pod względem podstaw (odbiór – 17, podania – 16, krycie – 15), ani tym bardziej idąc dalej (gra głową – 18, technika – 14), nie mówiąc już o naddatkach (strzały – 17, rzuty wolne -17, gra z pierwszej piłki -14).

Jeżeli jednak coś decyduje o tym co różni ziarno od plew, to są to atrybuty psychiczne. Tutaj, aż pięć atrybutów będzie niezbędnych defensywnemu pomocnikowi i Ci, którzy pamiętają sylwetki Makelele, Gattuso czy Davidsa będą doskonali wiedzieli o czym mowa. Na tej pozycji potrzebujemy ciężko pracującego przez cały mecz zawodnika, który najprawdopodobniej przebiegnie najwięcej kilometrów, będzie wszędzie tam gdzie trzeba, a żadne przeciwności losu (czyt. wynik) nie będą w stanie go skłonić do zaprzestania walki. Tym samym przede wszystkim potrzebujemy: pracowitości, współpracy i determinacji oraz umiejętności ustawiania się i przewidywania. I żeby nie było, że to nam wystarczy , śmiało możemy zaproponować do kompletu waleczność i decyzje. Zresztą jeżeli spojrzymy na atrybuty psychiczne to na pozycji defensywnego pomocnika gotów jestem zrezygnować tylko z błyskotliwości, opanowania i gry bez piłki. Cieszy mnie na tej pozycji zawodnik agresywny (presja na przeciwniku), kreatywny (wykorzystanie przejętej piłki), skoncentrowany (wypełnia polecenia taktyczne) i znaczący (wpływ na kolegów z drużyny).
Omawiany przez nas De Rossi jest uosobieniem wszystkich wspomnianych cech. Dość rzec, że najgorzej ze wspomnianych przedstawiają się u niego błyskotliwość – 12 oraz gra bez piłki 13.

Podsumowując warto jednak z tego morza wszechstronności wyłowić kluczowe cechy defensywnego pomocnika. A więc jeszcze raz nasza „parszywa dwunastka”:

Jak mówiliśmy przydatne są rzecz jasna wszystkie pozostałe atrybuty typowe dla środkowego obrońcy (skoczność, gra głową czy koncentracja), typowe dla rozgrywającego (kreatywność, waleczność, technika, decyzje), tudzież skrzydłowego (agresja, drybling), ale znam wielu doskonałych defensywnych pomocników, którym natura poskąpiła tych walorów, a radzą sobie znakomicie. Należy więc uznać, że te pozostałe atrybuty uzupełniają raczej charakterystykę zawodnika przydając mu dodatkowych zalet, niż decydują o jego zasadniczej wartości.

I na tym w zasadzie mogłaby się zakończyć nasza lekcja, gdyby nie drobiazg: defensywny pomocnik defensywnemu pomocnikowi nierówny.

Zaczniemy od tych typowych ustawień nawet jeżeli wszystkim są one znane, a poziom ich oczywistości budzi uśmiech pobłażania u nawet u mniej doświadczonych graczy.
Typowe polecenia taktyczne jakie może otrzymać zawodnik na tej pozycji nazwać nie sposób inaczej jak DEFENSYWNE POMOCNICTWO. Sami spójrzcie.



Podstawowe zadania zawodnika w tej roli ograniczają się do:

Taki zawodnik nie potrzebuje niczego więcej prócz „parszywej dwunastki” atrybutów wymienionych powyżej.

Nasze wymagania jednak nieznacznie wzrosną jeżeli powierzymy naszemu zawodnikowi zadania WZMOCNIENIA DEFENSYWY. To ustawienie nadaje się idealnie podczas gry na wyjeździe z bardzo ofensywnie ustawionym przeciwnikiem. Bardziej jeżeli ofensywa rywala jest ruchliwa i raczej techniczna (patrz: Chelsea, czyli „gra w 15 podań”), niźli szybka i lubiąca proste rozwiązania (patrz: ManUtd., czyli „4 podania i jesteśmy pod bramką”). Wygląda to z grubsza tak.



Zadania naszego defensywnego pomocnika są więc znacznie ograniczone, ale wcale nie prostsze:

Takiemu zawodnikowi przydadzą się dodatkowe atrybuty koncentracji oraz skoczności i gry głową.

Więcej pracy wykona z pewnością zawodnik na tej pozycji z zadaniem WSPARCIA TRZECIEJ LINII. Od niego oczekujemy nieco więcej niż zwykle, starając się przede wszystkim włączyć go aktywnie do gry w środkowej części boiska. Jeżeli nasz defensywny pomocnik nie pozbawiony jest odrobiny temperamentu i umiejętności technicznych trzeba to koniecznie wykorzystać.



Powierzone mu zadania wykraczają już poza standardowy zestaw obowiązków:

Taki zawodnik potrzebuje dobrej techniki użytkowej (technika, gra z pierwszej piłki), odrobiny temperamentu (agresja) oraz dobrej gry bez piłki.

Prawdziwi wirtuozi tej pozycji to jednak piłkarze, którzy pole karne przeciwnika odwiedzają nie rzadziej niż własne. Tacy zawodnicy mogą śmiało zająć się PRZEWAGĄ I ROZGRYWANIEM. To prawdziwy tytan pracy przemierzający nieustannie całe boisko w poszukiwaniu okazji do gry. Niezmordowany w defensywie i nieustępliwy w ofensywie. Wykorzystujcie do tej roli tylko wyjątkowo ofensywnie usposobionych zawodników. Takich, których raczej trzeba powstrzymywać niż zachęcać.



Z trudem daje się wyliczyć zadania takiego zawodnika, ale postaram się wskazać te najważniejsze:

Taki zawodnik to oczywiście świetny przykład wszechstronności, ale upraszczając sprawę można wskazać kilka najważniejszych atrybutów, które powinien posiadać dodatkowo: gra bez piłki oraz z pierwszej piłki, strzały, technika, agresja, opanowanie i kreatywność.

Jeżeli podsumowanie dzisiejszej lekcji może zawrzeć się w powiedzeniu: „Wszechstronność jest typowa ignorantom”, to polecam Wam wyszukanie na tej pozycji największych ignorantów w grze.

Pozdrawiam i zapraszam na kolejną lekcję o najgorzej nazwanej pozycji w FM, czyli o cofniętych bocznych pomocnikach, zwanych też wysuniętymi bocznymi obrońcami. Do zobaczenia.