- Tato, tato! – krzyczał mały chłopaczek – tato!
- Coś się stało synku? – odkrzyknął jego ojciec – coś Cię boli?
- Nie! – odparł - Opowiesz mi jakąś bajeczkę? Proszę…
- Hmm, jest już późno, ale – przejechał palcami po brodzie w geście zamyślenia – mamy jeszcze nie ma w domu, to starczy nam czasu na króciutką bajeczkę.
- Jupi! – ucieszył się chłopczyk, czego wyrazem było taniec radości odstawiony przed ojcem - a co mi opowiesz?
- O właśnie, co by Ci tu opowiedzieć – zastanawiał się na głos ojciec dzieciaka, wyraźnie przy tym marszcząc brwi – Mówiłem Ci już o „Rasiaku w Realu Madryt”?
- Taa – odpowiedział chłopczyk - Nudne to było strasznie.
- A o „Już za cztery lata Polska będzie Mistrzem Świata”?
- Tak – odrzekł wyraźnie ze znudzeniem – nie masz nic nowego?
- Wiesz, chyba mam – powiedział ojciec – Opowiadałem Ci „Viva La Revolución!”?
- Wibla… Wiwla… co?
- Hehe – zachichotał mężczyzna - czyli Ci nie opowiadałem. Siadaj – wskazał ręką miejsce na łóżku obok siebie – Historia ta wydarzyła się…
- Przecież wszystkie Twoje historyjki są zmyślone – bezczelnie przerwał opowieść ojca
- Wszystkie z wyjątkiem tej. To było naprawdę. Wiele lat temu, pamiętam dokładnie tą historię, byłem wtedy od Ciebie nieco starszy…


Idę korytarzem. Na ścianach znajduje się pełno obrazów, niektóre są czarno-białe inne kolorowe, a wszystkie oprawione w piękne, złociste ramy. Znajdują się na nich postacie, niektóre bardzo znane, inne zaś mniej. Za każdym, gdy tylko się odwracam wydaję mi się, że patrzą na mnie. Dziwne. Choć po porannej rozmowie telefonicznej, jaką odbyłem z pewnym jegomościem, nic już mnie nie zdziwi. Osoba ta kazała mi się niezwłocznie stawić w biurowcu Graveyard Plaza i powiedziała, że czeka tam na mnie niespodzianka. Ja im dam niezwłocznie! Budzić człowieka o siódmej rano – wszak to środek nocy! Dlatego postanowiłem, że przyjdę tutaj „nieco” później. Tymczasem doszedłem do końca korytarza. Chwyciłem za klamkę, lecz w tej chwili ogarnęły mnie wątpliwości. Czy to jest prawdziwe, a może to po prostu żart? Tylko, komu by się chciało robić tyle rzeczy, żeby nabrać jedną osobę? Odpowiedź wydaje się być prosta – telewizja. Z tym, że oni wkręcają celebrities, ja bynajmniej do tej grupy się nie zaliczam. A więc przekręcić klamkę, czy nie? Zdecydowałem się. Głęboki wdech i…

AUUUU!
Ledwo otworzyłem drzwi a w moje oczy uderzył strumień niezwykle jasnego i ostrego światła. Nic nie widziałem, ale wszystko słyszałem.
- Witam Cię, zapewne to Ty jesteś Ylv. – przywitał mnie męski głos – Usiądź.
Ciekawe jak mam to zrobić?
- Nic nie widzę, nie wiem w ogóle gdzie się znajduję.
- Jesteś w biurowcu, w którym znajduje się siedziba klubu CM Revolution. – rzekł - Jak już udało Ci się usłyszeć w mediach nasza drużyna zastąpiła do cna skorumpowane Zagłębie Sosnowiec. Mamy skład, stadion, kasę, bieżącą wodę, więc przyszedł czas na trenera. Na Ciebie.
Gdzieś na pewno musi być ukryty haczyk.
- Przecież nie mam żadnego doświadczenia w roli menadżera – zaprotestowałem –Kompletnie nie nadaję się do tej roli.
- A to się dopiero okaże. My, jako drużyna, też nie mamy żadnego doświadczenia. Zaczynamy od zera, więc chcemy kogoś nieznanego na ławce trenerskiej. Sam przez wiele lat byłem trenerem, pamiętam jak trudno było zacząć bez wsparcia kibiców, zawodników, jedynie z namaszczeniem prezesa. Tutaj masz całkowite poparcie począwszy od szczurów zarojonych w kanalizacjach, poprzez sprzątaczkę, na mojej osobie kończąc. Nie masz się, o co martwić. Twoja praca będzie przebiegała bardzo spokojnie. O ile Twoje wyniki będą satysfakcjonujące.
- To znaczy?
- Spokojnie utrzymasz się w lidze i dojdziesz do 3 rundy Pucharu Polski. Wiele nie wymagamy.
W tej chwili mój wzrok przywykł do warunków panujących wewnątrz pokoju. Okazało się, że jest urządzony iście po „spartańsku” – biurko, na nim szpargały, krzesło, do tego jakiś dyplom na ścianie. Nie ma nawet jednego kwiatka na parapecie.
- Więc jak, zgadzasz się na nasze warunki?
- No – bąknąłem – chyba tak…
- To świetnie – powiedział rześkim tonem mężczyzna - Zaczynasz od jutra.
- Rozumiem
Podszedłem do drzwi. Jednak jedna rzecz nie dawała mi spokoju.
- Panie prezesie, a...
- Mów mi BARTOSH!. Teraz jesteśmy już przyjaciółmi.
- Dobrze BARTOSH!, wyjaśnisz mi jak to się stało, że amatorska drużyna trafiła do ekstraklasy?
- Powiedzmy, że nasz sponsor jest bardzo bogaty – powiedział bardzo powoli ważąc każde wypowiedziane słowo – dlatego o pieniądze nie musisz się martwić. Martw się jedynie następnym meczem. A i jeszcze jedno – zawołał do mnie, widząc, że zbieram się do wyjścia – Rygil wysłał Ci na maila raport o drużynie. Przeczytaj go, przeanalizuj, prześpij się z tym i jutro rozpoczynasz pracę z drużyną. Punkt ósma przed obiektem treningowym.
- Będę pamiętał.

Wyszedłem. A więc to nie był żart – wszystko, co powiedział mi przez telefon okazało się prawdą! Po raz kolejny ogarnęły mnie wątpliwości, tym razem innego rodzaju – czy poradzę sobie na stanowisku menadżera drużyny z Ekstraklasy? Wszak średnia długość zatrudnienia w klubie z najwyższej polskiej ligi wynosi tylko (a może aż?) 3 miesiące. A ja dopiero kilka dni temu dostałem dyplom ukończenia uczelni, kierunek „trenerka”. Nie ma co się łudzić – ta przygoda bardzo szybko się zakończy. Jednak muszę powalczyć. Wsiadłem do taksówki. Kto nie ryzykuje, ten w kozie nie siedzi. Ale czy ta przygoda przyniesie mi jakiekolwiek korzyści? Tak wczesne rozpoczęcie kariery może mieć tylko dwa następstwa: Albo rozwój mojej kariery potoczy się bardzo szybko, albo szybko nie znajdę nowej pracy. Jestem pod domem. Szybko wszedłem do środka i nawet nie zdejmując butów włączyłem mojego laptopa, żeby sprawdzić wiadomość od mojego asystenta, Rygila.


Przydałoby się głębiej zapoznać z moimi nowymi zawodnikami. Według Rygila najlepszy w moim teamie jest rapechuck. Przejrzałem wszystkie linki, odnośniki, filmy, raporty na temat owego pilkarza i wyszło na to, że zawodnikiem jest bardzo dobrym. Idealnie nada się w mojej drużynie jako rozgrywający. Świetny technicznie, gorzej z atrybutami fizycznymi, jednak nad tym popracujemy.


Szybko przeglądnąłem dane pozostałych zawodników. Henkel wydaje się być prawdziwym herosem na bramce. Sol niewiele mu ustępuję. Tak więc problemu z obsadzeniem bramki nie będzie. Natomiast sprawa ma się gorzej na obronie. Tam najsłabszym ogniwem jest... El Commendante! Niestety za zasługi nie mogę wystawiać nikogo na obronie, chyba, że przekona mnie innymi, niekoniecznie sportowymi argumentami. Dalej już jest lepiej, ale nie na tyle, żeby móc spokojnie spać. Między zawodnikami ofensywnymi mam duże pole manewru. Jak już wspomniałem rapechuck będzie moim play-makerem. O miejsce w ataku będą walczyć Grzelo z Puckiem. I znowu, o dziwo, A. De Raph jest najsłabszym ogniwem formacji ofensywnych. Widać sprawowanie władzy nad oficjalna stroną Football Managera w Polsce jest równoznaczne ze słabą grą w piłkę. Jednakże od każdej reguły jest wyjątek, co potwierdza Reaper ze swoimi świetnymi statystykami. Gdyby tylko jeszcze troszeczkę lepiej grał głową…

Krótko mówiąc statystyki sprawiły, że poczułem się lepiej. Może nie będzie tak źle? Ale, jak powszechnie wiadomo, „statystyka jest jak kostium bikini: pokazuje wiele, ale nie pokazuje najważniejszego”. Dlatego na ocenę umiejętności poszczególnych zawodników przyjdzie nam poczekać do jutrzejszego treningu.