W tych zamierzchłych czasach nikt jeszcze nie słyszał o Atlético Clube Marinhense. Po nieudanym sezonie 2003/04 klub zleciał do 4. ligi i nawet bramkarz Hugo Pinheiro, znany skądinąd fanom serii Championship Manager, opuścił Municipal. Dziś stoję u bram pięknego pięćdziesięciotysięcznika, jednego z najwspanialszych obiektów sportowych w Portugalii, a w moim gabinecie nawet w ciemną noc nie trzeba zapalać światła. Blask zdobytych przez AC Marinhense trofeów doskonale rozświetla mrok. 1. lipca 2035 roku, dokładnie sto dwanaście i pół roku po założeniu klubu UEFA potwierdziła to co było wiadome już od jakiegoś czasu - Atlético Clube Marinhense znalazło się na szczycie europejskiego rankingu klubowego. Jak do tego doszło? Odpowiedzią na te pytanie jest marineński styl.

Na czym właściwie on polega? Czy to tylko medialny slogan używany przez środowisko związane z klubem? Otóż nie. To sposób na życie. Naczelną zasadą marineńskiego stylu jest tak zwana reguła NPB (od angielskiego: Never Pull Back). Nie ważne, czy jest to mecz pierwszej rundy Taça de Liga czy też finał Ligi Mistrzów. W żadnym wypadku, pod żadnym pozorem zawodnicy nie mogą przestać atakować. Marineński styl polega na tym, że cenniejsza jest nawet porażka 3:5 niż remis 0:0. Futbol ma być piękny i ofensywny.

To jednak nie wszystko. Oprócz samej taktyki i zachowania na boisku, ważny jest proces budowania zespołu. W Marinhense nie patrzy się ani na wiek, ani na narodowość, ani na kolor skóry. Nie jest rzeczą niespodziewaną zobaczyć w charakterystycznych biało-czarnych barwach reprezentanta Samoa czy Malediwów. W niczym też legendarnemu Ederowi, ponad trzydziestoletniemu rekordziście wszech czasów, nie przeszkadza to, że jego partnerem w ataku bywał siedemnastoletni Vinicius. Nie jest też niczym niezwykłym fakt, że tenże sam Eder został odesłany na ławkę rezerwowych dzięki świetnej grze osiemnastoletniego Antonio Porcara z Hiszpanii. W Marinha Grande nikt nie gra za zasługi czy nazwisko.

Nie oznacza to jednak, że klub nie szanuje swoich legend. Co sezon przeprowadzana jest czystka w kadrze. Zawodnicy którym nie udał się poprzedni sezon lądują na bruku, chyba że mają mniej niż 24 lata. Takich uznaje się za rozwojowych i dostają kolejne szanse. Odstępstwem od tej reguły jest traktowanie zawodników zasłużonych. Jeśli piłkarz otrzyma taki status, zyskuje tym samym immunitet w czasie czystki.

Immunitet transferowy nie jest jedyną formą honorowania zaslużonych Marinhãos. Odkąd zawodnik kończy 30 lat, ciągle jest przekonywany do pozostania w klubie w charakterze członka sztabu szkoleniowego. W ten sposób młodzi adepci futbolu mogą uczyć się od legendarnych graczy nie tylko samej techniki gry, ale także mentalnie przygotowywać się do bycia Marinhão.

W końcu zachowanie trenera przed meczem. Podczas konferencji prasowych należy zawsze okazywać szacunek rywalowi, jednak w momencie ataku szkoleniowca przeciwników, należy odpowiedzieć ostro i brutalnie. To esencja zasady HOIA (od angielskiego: Hit Only If Assaulted).

To zaledwie kilka wytycznych, jakimi kieruje się AC Marinhense od momentu, gdy pojawiłem się na Municipal pewnego letniego popołudnia 28 lat temu. Zawodnicy, których poznałem podczas pierwszych lat pracy, często są już zaawansowanymi wiekowo trenerami, asystentami i scoutami. Największe legendy powoli odchodzą, a na ich miejsce niestety nie pojawiają się nowe. Ale o całej mojej historii na Municipal przeczytacie w kolejnych odcinkach. Mam nadzieję, że udało mi się przedstawić choćby zarys marineńskiego stylu, dzięki któremu udało się nam dojść wyżej niż ktokolwiek kiedykolwiek przewidywał.