Listopad rozpoczynaliśmy pozornie łatwym spotkaniem. Coventry zajmowało dopiero 23. miejsce w lidze. My natomiast byliśmy spragnieni zwycięstwa po ostatniej porażce z Millwall. Na Elland Road po świetnym początku sezonu nie mogła przyjść nawet chwila rozprężenia.
Pierwsze dwadzieścia minut to nasz nieustanny napór i dwie zmarnowane 100% okazje do zdobycia bramki. Na gola kibicom przyszło czekać chwilę dłużej, doskonałą centrę Väyrynena z rzutu rożnego wykorzystał Becchio i objęliśmy prowadzenie, 1:0. Tuż przed przerwą akcja Claytona przyniosła bramkę na 2:0 Diane. Iworyjczyk doskonale wbiegł między źle ustawionych obrońców Coventry i huknął nie do obrony pod poprzeczkę. Po przerwie wyszliśmy mocno rozluźnieni. Już w 49. minucie do porządku przywołał nas Norwood, zdobywając bramkę kontaktową z rzutu wolnego, 2:1. Druga połowa należała dość niespodziewanie do przyjezdnych. Niewykorzystane sytuacje jednak zemściły się i w ostatniej minucie regulaminowego czasu gry Amara zdobył swoją drugą bramkę w meczu podwyższając na 3:1.
       
Pozycja w tabeli nie oddawała prawdziwej wartości Portsmouth. Gdyby nie 10 ujemnych punktów gospodarze byliby dziś na miejscu barażowym.
W 7. minucie spotkania pierwszego gola w tym sezonie zdobył 34-letni Brown. Doskonały strzał z dystansu kompletnie zaskoczył Hendersona i wylądował w sieci. Kandydat do bramki kolejki, 1:0. Wyczyn naszego piłkarza chwilę później powtórzył Huseklepp doprowadzając do wyrównania, 1:1. Dwie cudowne bramki, kibice mogli czuć się usatysfakcjonowani. Brown nie był w stanie kontynuować spotkania po tym jak niefortunnie upadł na dłoń. W 77. minucie McCormack fantastycznie uderzył z rzutu wolnego, mieliśmy jednak mało szczęścia, bo piłka tylko wylądowała na poprzeczce. Co się odwlecze to nie uciecze, w 90. minucie Szkot wykorzystał dośrodkowanie Diane i prowadziliśmy na Fratton Park 2:1!
Po raz kolejny zdobyliśmy bramkę w końcówce. Musiało to się podobać, walczyliśmy do ostatnich minut, nie traciliśmy wiary w zwycięstwo. Jesteśmy kolejne trzy oczka bliżej Premiership.
   
Na początku listopada na jednym z treningów urazu braku doznał Andy Lonergan. Zostaliśmy tym samym z niezadowolonym Paulem Rachubką, który jawnie manifestuje chęć odejścia z zespołu. Andy będzie zdolny do gry za około 3 tygodnie. W reprezentacjach narodowych zagrali Ramon Nunez, Mika Väyrynen, Patrick Kisnorbo i Aidan White. Nie wyróżnili się jednak niczym szczególnym.
   
Pierwsza połowa to znakomity przykład jak wygląda większość spotkań w tym sezonie na Elland Road. Goście przyjechali tylko i wyłącznie bronić bezbramkowego wyniku, my natomiast z każdą sekundą byliśmy bliżej zdobycia bramki. Do przerwy gole jednak nie padły. Co się odwlecze, to nie uciecze, wspaniała współpraca naszej trójki napastników zakończyła się celnym trafieniem Becchio, 1:0. Bliźniacza akcja kilkanaście minut później i było 2:0. Wynik spotkania nie uległ już zmianie i zdobyliśmy kolejne, pewne 3 punkty.
     
Moim podstawowym celem w tym sezonie było stworzenie „twierdzy” Elland Road. Udało mi się. Przynajmniej w pierwszych dziesięciu spotkaniach ligowych u siebie. Peterborough również okazało się bezradne mimo naszej słabszej gry na początku drugiej połowy. Amara Diane zdobywając dwa cudowne gole po indywidualnych akcjach potwierdził miano jednego z najlepszych napastników Championship. Kropkę nad i postawił nasz defensor - Tom Lees, który wspaniale rozwija swoje umiejętności. Zwycięstwo 3:1 oddaje naszą przewagę w tym meczu.
     
Wynik nie do końca odzwierciedlał naszą grę w tym spotkaniu. Hull potrafiło odgryźć się tylko stałymi fragmentami gry, po jednym z nich Jack Hobbs doprowadził nawet do wyrównania. Mamy jednak w zespole Amarę Diane, który przerasta ligę swoimi umiejętnościami. Iworyjczyk po 18 grach w tym sezonie w Championship ma już na koncie 14 goli i 9 asyst. I tym razem zapewnił nam 3 punkty.
   
Po meczu z Hull udzieliłem krótkiego wywiadu Daily Mail:
 

• Kolejne zwycięstwo, gratulacje. Co jednak z Djibrilem Sidibe? Jego uraz już na pierwszy rzut oka wyglądał niezbyt przyjemnie.
• Dziękuję. Niestety, zwycięstwo przypłacone dużym kosztem. Djibril według pierwszych prognoz naszych lekarzy zerwał ścięgno podkolanowe i prędko na placu gry go nie zobaczymy.
• Są już jakieś dokładniejsze prognozy co do czasu trwania przerwy?
• Nie wiem, prawdopodobnie mogą to być nawet 3 miesiące, jeśli będzie potrzebna operacja.
• Przejdźmy do środowego meczu z Chesterfield, stawką półfinał Carling Cup, czujecie presję?
• Sęk w tym, że nie. Podchodzimy do tego spotkania na luzie. To Chesterfield musi się nas obawiać, jesteśmy liderem Championship, a oni zajmują dopiero 20. miejsce w League One.
• Awans jest zatem formalnością?
• Na pewno nie. Nie możemy ich zlekceważyć. Zrobił to Liverpool i widziałeś czym się to skończyło.
• Do półfinału po dogrywce ze Stoke awansował już Reading. Może być tak, że o finał zagrają dwie drużyny z Championship.
• Tego bym sobie życzył. Faworytami do awansu są także Arsenal i Tottenham, zatem bardzo wymagające zespoły. Z jednym z nich byłoby miło zagrać, ale… dopiero w finale. Patrząc na ich obecną postawę w Premiership mielibyśmy wielkie szanse na grę w europejskich pucharach nawet, gdyby nie udało się zdobyć trofeum. Do tego jednak bardzo, bardzo daleka droga.
• Powodzenia z Chesterfield.
• Dziękuję.

   
Chesterfield postawiło „autobus” w bramce i czekało. Czekało aż do 55. minuty, kiedy to Ross McCormack podwyższył na 2:0. Goście zmienili później swój sposób gry i zdobyli bramkę kontaktową, a jakże, po stałym fragmencie gry. Ostatnie słowo należało jednak do nas, Luciano Becchio głową ustalił wynik spotkania na 3:1 i byliśmy już w półfinale Carling Cup. Wielkiej radości na Elland Road po końcowym gwizdku nie było. Wszyscy zdawali sobie sprawę, że awans był naszych obowiązkiem.
     
Listopad zakończyliśmy kompletem zwycięstw: 6-0-0, z bilansem bramek 15-5. Amara Diane w pełni zasłużenie został wybrany graczem miesiąca, a moja osoba menedżerem miesiąca. Optymizmem nie napawała jedynie kontuzja Djibrila Sidibe. Poza tym sytuacja układała się perfekcyjnie. Niestety, nie mieliśmy szczęścia w losowaniu półfinałów Carling Cup. Zagramy z Tottenhamem i na pewno nie będziemy faworytem. W 3. rundzie FA Cup wybierzemy się natomiast na teren West Bromwich Albion i na pewno nie będziemy faworytem.
   
Furia, wściekłość, dno dna, nie wiem jak inaczej mogłem opisać stan, do którego doprowadziła mnie nasza defensywa. Mecz zapowiadany jako pojedynek dwóch najlepszych napastników ligi: Jaya Rodrigueza i Amary Diane dokładnie takim był. Wygrał Anglik, zdobywając hat-tricka. Festiwal bramek wynikający z beznadziei linii obronnych mógł się podobać wszystkim, tylko nie menedżerom zespołów. Na domiar złego w ostatniej minucie meczu straciliśmy bramkę na 4:5 i do Leeds wracaliśmy z niczym. Pierwsze w sezonie indywidualne sankcje finansowe musiały się posypać.
   
Najstarsi bywalcy na Elland Road nie pamiętają tak beznadziejnie prezentującego się zespołu jak Cardiff City. Goście grali w przewadze już od 25. minuty po tym jak Paul Connoly bezmyślnie postanowił pokazać jak twarde ma łokcie. Pogrom 4:0 i to grając w dziesięciu mógł się podobać. Drużyna po tygodniu przerwy, który ostatnio mieliśmy miesiąc temu odzyskała świeżość.
   
Coraz częściej zmuszony byłem używania słów: tragedia, beznadzieja, dno. Nie sądziłem, że zrobię to po meczu z pewniakiem do spadku z Doncaster, ale cóż. Dostaliśmy 0:2 w stylu… w żadnym stylu. Katastrofa, to jedyny komentarz jaki przychodzi mi na myśl po tym spotkaniu.
   
Drużynę dopadł bardzo poważny kryzys formy. "Twierdza" Elland Road padła zupełnie niespodziewanie z drużyną, która będzie broniła się przed spadkiem. Na domiar złego straciliśmy dwóch bardzo ważnych graczy: Aidana White’a i Mikkaela Forssella. Fin będzie pauzował 4 tygodnie, Irlandczyk powinien zagrać za 5 dni. Jeszcze niedawno nad 3. miejscem nasza przewaga wynosiła 17 punktów, po ostatnich fatalnych spotkaniach przewaga stopniała tylko do 9 oczek…
   
Ostatnie słabe występy zabolały najbardziej chyba samych piłkarzy, którzy jak najszybciej chcieli zmazać plamę swoimi kolejnymi występami. Z takim założeniem wystąpiliśmy z Bristol City i nie zawiedliśmy fanów. Hat-trick Roberta Snodgrassa i trafienie Argentyńczyka - Luciano Becchio zapewniły nam efektowne zwycięstwo, którego tak bardzo potrzebowaliśmy. Krótki sylwestrowy wieczór chłopcy mogli spędzić w dobrych nastrojach.
   

Tak zakończyliśmy 2011 rok. W grudniu odnieśliśmy jedynie dwa zwycięstwa w pięciu spotkaniach: 2-0-3, 13-10 w bramkach. Z Leeds żegna się Leigh Bromby, który odejdzie za 0 € do Rochdale. Miał wysoką pensję, nie grał, dlatego był nam zbędny. Podobnie Davide Somma z zespołu rezerw, który zmieni deszczową Anglię na słoneczne Włochy w Ascoli. Wspólnie z zarządem doszliśmy do porozumienia i zmieniliśmy cel na ten sezon. Nie były nim już baraże, lecz bezpośredni awans. Otrzymałem także 2.3 mln € na potencjalne wzmocnienia. Moi scouci będą mieli wytężoną pracę w styczniu. Od ich aktywności może zależeć kształt drużyny w kluczowym półroczu dla nowej historii Leeds United.