Kiedy czytam, rozmawiam, słucham, myślę i piszę o polskiej piłce wpadam w ponury nastrój. Nie jest to bynajmniej chwila wypełniona emocją pochodzącą z zastanowienia nad stanem ogólnym, nie patrzę z perspektywy, nie chodzi o to, co było można, i czego przez to nie będzie można kiedyś. W tej studni niezadowolenia, poczucia przegranej i wydaje się, że jednak niestety bez dna, bo patrząc w nią tylko pustka, od czasu do czasu gdzieś tam jakieś awanse, jakieś zwycięstwa, przypadki, brak ciągłości. Ale miało nie być o długim trwaniu.

Ta codzienność, to co zauważam dzisiaj – jak kibice, frustraci, bo inaczej nie można tego nazwać bojkotują PZPN i gdzieś mimo woli odwracają się od zespołu, drużyny narodowej. Samą frustrację można rozumieć, jest usprawiedliwiona, bo nikt nie lubi przegrywać, a zwłaszcza tak często. Tylko, że w parze z tą frustracją idzie głupota. Nikt o zdrowych zmysłach chyba nie wierzy w to, że wpisanie się na jakiejś stronie może zmienić władze w PZPN. Oczywiście jest pewnym, że wyrażenie woli przez tak liczną grupę kibiców, ludzi zainteresowanych losem polskiej piłki budzi refleksję. Tylko, że jest to kolejne zadanie dla socjologów, może też dla polityków, którzy chcą coś ugrać, wyłącznie dla siebie na tym polu. Jednakże co najważniejsze działanie tych specyficznych frustratów nie budzi zmian, bo nie może. Bojkot w ogóle nie jest dobrą metodą działania. Swego czasu jeden z premierów tego kraju bojkotował pewną stację telewizyjną i nic to nie dało. Może wspólne jednoczenie przeciw konkretnemu wrogowi coś tworzy, ale to nie ten przypadek gdzie tego potrzebujemy. Powiecie, że sugeruję, iż pozostaje nam bezczynność, bezradność, niemożność podjęcia działań, walki. Może więc protest? Nie da nic zjazd kibiców, flagi, hasła, burdel i rozwalanie Miodowej. PZPN w obecnym kształcie jest pozostawiony sam sobie.

Jasne, istnieje możliwość wprowadzenia do związku kuratora. Tylko to operacja z gatunku tych trudniejszych, szczególnych, jasno określonych. Należy udowodnić prezesowi, zarządowi, związkowi działania niezgodne z prawem. A dzisiaj trudno, szczególnie nam, kibicom, trochę prawnym i proceduralnym laikom szukać takich działań, od wykrywania afer są inni. Jednak nie można doprowadzić do swawoli, nawet tylko umysłowej, w której skrzyknie się paru kolesi, i powie, że wprowadzenie kuratora, to lek na całe zło, bo tak nam się podoba albo inaczej, bo nie podoba nam się obecnym prezes, Grzegorz Lato i jego świta. Bez najmniejszego cienia wątpliwości dzisiejszy szef związku jest człowiekiem o miernej inteligencji i jak chyba każdy wie, to wybraniec tzw. betonu, starej myśli, swego rodzaju grupy trzymającej władzę. Jednak trudno w jego działaniach doszukiwać się jasnych nieprawidłowości. Nie widzę dzisiaj powodu, dla którego w PZPN mógłby się rozgościć kurator. Były na to świetne okazje, to szanse, które póki co pogrzebano.

Swego rodzaju fatum panuje zaś nad Ministrami Sportu. W ostatnich latach mieliśmy ich kilku, ale zwłaszcza z dwoma z trzech ostatnich wiążą się ciekawe historie. Minister Lipiec został zatrzymany przez osławione w ostatnich tygodniach CBA i spędził w areszcie dziewięć miesięcy. Minister Drzewiecki został zdymisjonowany w aurze podejrzeń związanych z tzw. aferą hazardową. Czy ma to znaczyć, że przyganiał kocioł garnkowi? Nie wiem, ale smród pozostaje.

Dostaliśmy Euro. Może nad tą imprezą ciąży jakaś klątwa, znowu fatum? Przecież Polska jest specyficzna. Może wyczerpanemu limitowi dobra musi przyjść z pomocą  kanister ze złem? To rozmowa z niewidzialnym, schizofrenia, ale wszyscy musimy wyleczyć się z tej choroby… chyba psychicznej? Z polskości, takiej polskości.