Borussia triumfowała w Bundeslidze już 30 kwietnia. Lille do zwycięstwa w Ligue 1 brakuje tylko punktu, który zapewne zdobędzie w choćbym jednym z dwóch ostatnich meczów. Dortmund rozprawił się z wszechmocnym i bogatym Bayernem… a ten został przecież jeszcze wyprzedzony przez Bayer Leverkusen. We Francji po sześcioletniej (2002-2008) hegemonii Lyonu przyszedł czas na innych. Wygrywało Bordeaux i Marsylia. Teraz pewnie Lille. Pisząc „pewnie” mam na myśli to, że mógłbym postawić na to swoje pieniądze.

Mówimy o mistrzach, o najlepszych drużynach Niemiec i Francji. Piłkarsko z tradycjami i klubowymi i reprezentacyjnymi. I choć przedstawiciel tej pierwszej triumfował w Lidze Mistrzów ostatni raz 10 lat temu (Bayern Monachium), a tej drugiej 18 lat temu (Marsylia) - w pierwszej edycji Ligi Mistrzów UEFA (wcześniej Puchar Europy), to choć wciąż mówimy o świecie znacznie odleglejszym od hiszpańskiego, czy angielskiego, a nawet włoskiego, to reprezentacjom tych krajów wiodło się znacznie lepiej niż klubom, które chwały w Europie do dzisiaj nie przynoszą. Można pocieszać się finalistami: Bayernem z 2010 roku, Monako z 2004, czy choćby Leverkusen z 2002, ale ich nikt nie pamięta, przegrali i często nie wstali. Drużyna z Księstwa bardziej wygląda na kandydata do spadku, niż kogoś kto nie tak bardzo dawno temu bił się na kontynencie z najlepszymi.  W Monachium do dzisiaj wyglądają na oszołomionych mourinhowskim knock-outem od Interu Mediolan.

Co ciekawe w Pucharze UEFA, czy Lidze Europy kluby z Francji i Niemiec też zostają z tyłu i oglądają, jak prześcigają je ostatnio choćby Rosjanie czy Portugalczycy. I chociaż nasi zachodni sąsiedzi w Rankingu UEFA wyprzedzili Włochów stając się jakby europejsko-pucharową trzecią ligą kontynentu, to mówiąc o triumfach wciąż im ustępują – Milan triumfował w 2003 roku w pojedynku z krajanami z Turynu, wygrał też z Liverpoolem w 2007, biorąc rewanż za finał z 2005, gdy Jerzy Dudek był na ustach komentatorów i publicystów… a przede wszystkim jego dance w nogach na parkietach wielu dyskotek Europy. Inter dołożył jeszcze w 2010 i to nawet w bezpośredniej rywalizacji Bawarczykom. Ale jednak zwyciężyła niemiecka, rankingowa solidność, czy to może przejściowy trend włoskiego spadku?

Dzisiaj w Dortmundzie i Lille grają polscy mistrzowie. Piszczek, Błaszczykowski i Lewandowski to nie jakieś popychadła pokroju Kieszka, rezerwowego triumfatora Ligi Europy z Porto, tylko piłkarze pierwszej drużyny. Obraniak strzela i ostatnio nawet pięknie w Lille.

Wydają się wyjątkami, bo patrząc na szafarzy polskich talentów o twarzy i pomyśle na zarządzanie piłką z biurka Grzegorza Laty można mieć wrażenie, że jeśli gdzieś nam nie wytrenują, to sami sobie tego nie zrobimy. Jakby to miała być jakaś krzywda. Obraniak na to przykładem jest idealnym, ale już Błaszczykowski zupełnie odwrotnym. Losy Piszczka, zamieszanego w aferę korupcyjną są jeszcze ciekawsze. Jest dziełem jakby ostatniego czasu – z jednej strony dnia totalnej zgnilizny polskiej piłki, w której wytaplali się przedstawiciele każdego szczebla hierarchii i człowiekiem trochę apokalipsy zupełnej, a z drugiej szansy na nowe jaką daje Euro 2012. Ale do którego już bardzo blisko. To już nie to odległe, to już za rok.

Lewandowski może stać się takim akumulatorem zwykłości, ale też silnikiem tego na czym będzie oparta nasza kadra. Mieszaniny piłkarzy, którzy wyjechali, bo tutaj tylko po korupcyjne zgliszcza, Polski Związek Piłki Nożnej myśli takiej, że niewiadomo czy ona gorsza, czy jej uzasadnienie (patrz choćby bilety na otwarcie stadionu w Gdańsku), ale też takich zawodników, którzy zostali i grają w Polsce na innej murawie, na wreszcie europejskich stadionach, wśród niezłej płacy, sponsorów i coraz lepszej frekwencji. Gdzie optymistycznie w Europie zawitała drużyna z Poznania (choć na wiosnę tradycyjnie wykopana, jakby wzorem Wisły), gdzie w Krakowie mistrz daje nadzieje kolejną, że jednak dobijemy do Ligi Mistrzów i zakotwiczymy tam. I co jeszcze ciekawsze, dowód na to, że dzieje się bardzo dużo – w kraju, który chciałby mieć fanatyczny doping – cenną rzecz dla każdego sportowca, ale też ludzkie zachowania. Tam jest gdzieś jeszcze reprezentacja Smudy.

Zespół, który jakoś balansuje po tych twardych zasadach selekcjonera, których to już przecież praktycznie nie ma, ale on wciąż dzierży ster. Udały mu się ostatnio wyniki. A my właśnie ich potrzebujemy. Od lat.

Wiemy właściwie, że w tym polskim kotle powstaje coś totalnie naszego, polskiego. Choć do Europy coraz nam bliżej, to nie wyzbyliśmy się tego. Mieszaniny, zlepionego z wielu. To co powinno być plusem naszej narodowej dumy – jesteśmy stąd, ale też z wielu miejsc. I może przez to do końca nie wiem jacy jesteśmy, czego można się po nas spodziewać, ale to też nasza właśnie cecha. Mieć drużynę nieprzewidywalną, to nie tak źle. Nie chcemy mieć tylko zespołu, któremu przewiduje się same przegrane. Że to nie tkwi w nas, mimo PZPN i piłkarskiej europejskiej biedy udowodnili nam nasi mistrzowie z Dortmundu. Choćby Piszczek. Twór nasz i taki, którego niełatwo ocenić. Przynajmniej nie łapiąc się na tandetne, na kicz moralizatorstwa.