Są momenty kiedy nawet mi się tutaj podoba. Odkąd zmieniła się moja sytuacja zawodowa, jakby pogoda się tutaj poprawiła, a wraz z nowym sezonem to już w ogóle Kajmany tu mam. Psa sobie sprawiłem. Łazimy po okolicy, nie przeszkadza nam wieczorny wiatr na plaży. Przyjemnie się tak żyje, nie wiem czy nie jest lepiej niż gdybym prowadził klub z czołówki. Praktycznie bez presji, spokój cisza, zero większych problemów. Oczywiście kasa nie jest największa, zarabiam tyle, że wystarczy na spokojne życie bez większych rewelacji. No, ale coś za coś.

Czas mi szybko zleciał, a przecież to już rok. Wtedy były nadzieje, bezsilność i spore rozczarowanie. Teraz to już inna bajka, poukładałem drużynę po swojemu i wszystko zmierza w dobrym kierunku. Mamy półmetek rozgrywek i pozycję wicelidera. Za nami co najmniej kilka bardzo dobrych spotkań. Naturalnie kilka razy chłopcy postarali się, żebym nie popadł w hurraoptymizm, ale nie ma sensu się nad tym rozwodzić. Szkoda derbów Essex z Colchester w Johnston’s Paint Trophy Płd. Byliśmy bardzo blisko wyeliminowania naszych największych rywali grających obecnie w League One. Mam nadzieję, że spotkamy się z nimi w kolejnym sezonie.

Niepokoi mnie tylko tendencja do tracenia punktów w końcówce spotkań – ile tego było? Luton, Aldershot, Dag & Red, do tego głupi remis jak z Barnet ostatnio. Miałem tego nie wspominać, trzeba z optymizmem patrzeć w przyszłość. Lepiej wrócić pamięcią do ostatniego spotkania z sąsiadami z tabeli Gillingham. Bramka i trzy asysty Daniela, wysoka forma pozostałych chłopaków i proszę co można osiągnąć. Gołębiewski pokazał klasę także w spotkaniu z Crewe, w zeszły weekend. Mamy z niego pociechę od kontuzji Mellisa, jak tylko zaczęliśmy grać dwoma napastnikami. Może warto się tego trzymać.