Urodziłem się w Częstochowie, 7 sierpnia 1977 roku, jednak od 3 roku życia mieszkałem w Paryżu. Dzieciństwo proste nie było, rodziców nie miałem, zginęli w wypadku jak miałem półtora roku. Żyłem ze swoim wujkiem, który krótko mówiąc, był fanatykiem PSG. Ja sam zacząłem uczęszczać do szkółki PSG w wieku 6 lat. Od początku wujek (sam był piłkarzem swojego czasu) szkolił mnie na lewego obrońcę, więc i w szkółce grałem na tej pozycji. W PSG spędziłem bez mała 18 lat, i nie będę was zanudzać tekstami, jak się grało i tak dalej, po prostu szkoliłem się cały czas jako lewy obrońca. Po zakończeniu lekcji codziennie miałem treningi, jak nie w klubie to z wujkiem. Piłce oddałem się całkowicie.

    Swój debiut zaliczyłem w spotkaniu PSG - Olympique Lyon 14 kwietnia 1993 roku. Zagrałem pełne 90 minut, i jak stwierdził potem nasz szkoleniowiec, nie było źle, nawet pomimo tego, że zawaliłem bramkę na 0:1 dla Lyonczyków. To motywowało do dalszej harówki, która zaowocowała tym, że we wrześniu 1997 roku zadebiutowałem w biało-czerwonych barwach. To niewyobrażalne uczucie dla mnie było, człowiek stoi i z ręką na piersi śpiewa hymn narodowy wspierany przez 40 tysięcy fanów. W 1998 roku zmieniłem barwy klubowe. Z płaczem odjeżdżałem z Paryża, jednak mój kochany klub był w poważnych finansowych tarapatach i sprzedano 6 zawodników, w tym mnie. Odszedłem do Villareal. Kolejne kilka lat spędziłem właśnie tam, cały czas się ucząc, w końcu miałem dopiero 21 lat, kiedy podpisywałem kontrakt. Villareal stało się moim drugim domem, jednak zawsze całe moje serce nalezało do PSG.

    Moja kariera w Villareal lekko przyspieszyła, bynajmniej w moim mniemaniu. Miałem kredyt zaufania i doskonale go wykorzystywałem, z czasem nawet zacząłem strzelać bramki, a przełomem był dla mnie sezon 2000/2001 kiedy dużą ilość spotkań rozegrałem jako lewy pomocnik i strzeliłem 8 bramek i zaliczyłem 15 asyst. Może faktycznie powinienem od początku się szkolić na zawodnika ofensywnego? W końcu zawsze miałem ciąg na bramkę, taki charakter. W sezonie 2001/2002 wygraliśmy ligę, co spowodowało niesamowitą euforię. Do ostatniego meczu toczyła się nasza walka o mistrzostwo, którą rozstrzygneliśmy na naszą korzyść w meczu z Barceloną (2:0 i moja asysta).

    Sezon 2002/2003 to ostatni mój sezon jako zawodowego piłkarza. 24 listopada wracałem z treningu wraz z Constantinem Galcą, który grał jako defensywny pomocnik. Obudziłem się trzy dni później w miejscowym szpitalu, gdzie cały czas był przy mnie mój najlepszy przyjaciel z Villareal, Jose Mari. Sam nie pamiętałem za wiele z wypadku, dowiedziałem się tylko, że jakiś facet prowadził ciężarówkę i staranował nas. Po badaniu okazało się, że miał 3 promile alkoholu we krwi. Tragedia jednak dopiero nastąpiła, lekarz powiedział otwarcie, że czeka mnie rzucenie piłki nożnej i jazda na wózku inwalidzkim. Szok! Płakałem jak małe dziecko dobrych parę dni, a codziennie przychodzili dziennikarze, którzy nie potrafili uszanować tego, że mam ich w głębokim poważaniu i że nie będę z nimi rozmawiać. Minął prawie rok, nim w ogóle się z tego otrząsnąłem. Wróciłem do Paryża, gdzie chciałem zacząć wszystko od nowa. Kiedy pojawiłem się na stadionie PSG podczas meczu, ktoś z bardzo dobrym wzrokiem to zauważył i szybko "doniósł" prezesowi, panu Sebastianowi Bazinowi. Ten szybko mnie znalazł, po czym zabrał mnie do swojego gabinetu, totalnie olewając to, że właśnie toczyły się losy PSG o grę w Pucharze Uefa. Propozycja była szybka - miałem objąć juniorów PSG od sezonu 2004/2005.

     Byłem w lekkim szoku po tej propozycji, ale przyjąłem ją sam nie wiem czemu bez wahania. W wakacje odbyłem szkolenie i mogłem objąć młodych PSG, których miałem doprowadzić do mistrzostwa. Przez 5 lat pracowałem w pocie czoła z rozkapryszonymi często młodziakami, ale trzy mistrzostwa U-21 zdobyłem, przez co kilka klubów z Niemiec, Holandii oraz z Anglii zaczęło na mnie patrzeć, jak na potencjalnego nowego manedżera. Przed sezonem 2008/2009 na walnym zebraniu zarządu dowiedziałem się, że mam dwie opcje - albo zostaje jako trener młodych, albo mogę odejść z klubu, jeśli tylko chcę. Prezes Bazin zaznaczył jednak, że jeśli odejdę, zawsze mogę na niego liczyć.

    Ofert miałem dokładnie 7:

- Newcastle United - asystent trenera;

- Bayer Leverkusen - 1 trener;

- Ade den Haag - asystent trenera;

- AJ Auxerre - 1 trener;

- Wisła Kraków - 1 trener;

- Figueirense - 1 trener;

- Feyenoord Rotterdam - asystent trenera.

Jako asystent nie chciałem pracować. Interesowała mnie jedynie oferta pracy jako trenera numer jeden w drużynie. Niestety z Auxerre, Wisłą i Bayerem negocjacje nie wyszły tak, jakbym chciał, ponieważ szefowie tych klubów za bardzo chcieli się angażować w politykę transferową i kadrową, na co w żadnym wypadku nie chciałem się zgodzić. Została więc oferta Figueirense, gdzie powiedziano mi otwarcie - będziesz walczyć o awans, odpowiadasz za wszystko, co chcesz. Florez Boppre - prezes klubu okazał się wspaniałą osobą, zawsze otwarty na nowe propozycje, dał mi pełnie władzy jeśli chodzi o współpracowników, zawodników i transfery. Klub objąłem w dniu 25 grudnia 2008 r. Zaraz po podpisaniu kontraktu poszedłem wraz z prezesem na konferencję prasową, po której udałem się do swojego mieszkania i padłem na łożko jak kłoda, a dzień później miałem pierwszy trening...

C.D.N.