Praca managera do najprostszych nie należy. W jednej chwili wychwalają człowieka pod niebiosa, by za moment wieszać na nim psy. Jednak póki ta robota sprawia przyjemność wszystko można przeboleć. No chyba, że cierpi na tym własne zdrowie. Między innymi dlatego moja przygoda z Aberdeen trwała tylko rok. Wtedy powiedziałem sobie, że są ważniejsze sprawy. Moje problemy przełożyły się na brak przyjemności prowadzenia szkockiego klubu. Nie było więc sensu tego kontynuować.
 
Od jakiegoś czasu podobnie czułem się w przypadku reprezentacji Serbii. Zbierało mi się na wymioty, gdy tylko musiałem jechać na zgrupowanie ich kadry. Właśnie – „ich”. Zupełnie nie czułem się jednym z trybów tej machiny, nie zżyłem się z tą reprezentacją. Chociażby z Albanią było zupełnie inaczej. Tam czułem się częścią tego organizmu, tutaj tego z jakiegoś powodu brakowało. Było to o tyle dziwne, że wyniki osiągałem dobre. Ale nie tylko o zwycięstwa chodzi w futbolu.
 
Jeszcze w lutym zagraliśmy pierwszy mecz 2021 roku. Spotkaliśmy się towarzysko z Vanuatu. Czemu akurat tak słaby przeciwnik? Chciałem trochę pofarbować lisy. Stało się to powszechne na całym świecie, więc czemu i w Serbii miałoby to nie nastąpić. Ukrainiec, Portugalczyk, Francuz, Czech, Włoch i Bóg wie kto jeszcze – uprawnieni do grania w tej kadrze dostali swoją szansę. Wynik 6:0 i tak był małym wymiarem kary. Oddanych dwadzieścia dziewięć strzałów mówiło wszystko. Natomiast jedynym ciekawym piłkarzem okazał się Fabio Rosati. On został z nami na dłużej.
 
Kolejne trzy spotkania były meczami o punkty w eliminacjach do mundialu. Wszystkie graliśmy u siebie. Luksemburg jako dostarczyciel kolejnych zwycięstw spisał się na medal. Bawiliśmy się lepiej niż na treningu. Marcowy pogrom 7:0 wprawił wszystkich w wyśmienite nastroje. No, prawie wszystkich. Ja nadal czułem się źle w roli selekcjonera Mistrzów Świata. Kolejne dwie potyczki rozegraliśmy w czerwcu, gdy już ustały w Europie rozgrywki klubowe. Macedonia nie miała z Serbią żadnych szans. Zacząłem się zastanawiać czy to my jesteśmy tak silni, czy jednak trafiliśmy do tak słabej grupy. Wygrana 3:0 przyszła bez trudu, czekaliśmy więc na mecz na szczycie. Norwegowie też mogli nam zagrozić jesienią, ale to właśnie Szwecja była bezpośrednim rywalem do awansu. Typowy mecz walki, tak naprawdę każdy mógł wygrać, zadecydowała po prostu skuteczność, która była po naszej stronie. Zwycięstwo 2:0 nad reprezentacją Trzech Koron oznaczało samodzielne liderowanie w naszej grupie eliminacyjnej. Jesień miała po prostu przypieczętować nasz sukces, nikt bowiem nie dopuszczał już myśli, że moglibyśmy nie awansować. Co ciekawe, w czterech meczach tego roku zdobyliśmy aż osiemnaście bramek nie tracąc ani jednej. Czy coś mogło pójść źle?
 

 PUCHAR KONFEDERACJI

Jak zwykle na rok przed mundialem dochodzi do pewnego rodzaju testu, jakim są rozgrywki Pucharu Konfederacji. Gospodarzem obydwu imprez oczywiście jest Meksyk. Niestety termin tego turnieju całkowicie kłócił się z moimi obowiązkami w Manchesterze. To właśnie wtedy zaczął się gorący okres jeśli chodzi o budowanie ekipy Czerwonych Diabłów na kolejny sezon. Klub zawsze będzie dla mnie ważniejszy, no chyba, że kiedyś dane mi będzie poprowadzić reprezentację Polski. Poprosiłem władze serbskiego związku piłki nożnej o zwolnienie mnie z obowiązku wyjazdu do Ameryki, obecność mojego asystenta w zupełności by wystarczyła. Niestety nie dostałem na to zgody. Nie miałem więc wyjścia… no nie do końca, z każdej sytuacji jest wyjście, po prostu nie zawsze jest ono w pełni satysfakcjonujące… zostałem w Anglii. Oczywiście telefon samego Prezesa ZPN-u oznaczał, że już nie jestem selekcjonerem ich kadry. Po około dwóch godzinach, gdy opadły emocje, usłyszałem, że nie są zadowoleni, że nie powinni tego tolerować, ale w sumie rozumieją. Miałem tylko być w stałym kontakcie z asystentem. Muszę przyznać, że nie do końca wyglądało to tak jak sobie życzyli, ale nie chciałem narażać swojej posady na Old Trafford. Na funkcji managera bardziej mi zależało. Gorzej chyba nie mogło się to skończyć. Klęska 2:5 z Meksykiem, kompromitujący remis 1:1 z Australią oraz porażka 0:2 z Brazylią mówiły wszystko. Marnym usprawiedliwieniem był fakt, że druga grupa tego turnieju nie umywała się do naszej – Włochy, Nowa Zelandia, Salwador, RPA – kto to losował? W półfinałach padły dwa wyniki 1:0. Zwyciężył Meksyk z ekipą z Afryki oraz Brazylia z Włochami. Ostatecznie triumf w Pucharze Konfederacji odnieśli gospodarze wygrywając w finale 2:1. A ja? Technicznie rzecz biorąc odszedłem sam w dniu ostatniego meczu Serbii, bowiem nie zdążyłem zostać zwolniony.
 
Nie poczułem żadnego żalu, że nie pojadę na mundial, że nie zaznam tej atmosfery. Poczułem za to wielką ulgę, że moje męczarnie się skończyły. Mogłem na spokojnie poświęcić się pracy w Teatrze Marzeń. A reprezentacje krajowe… na jakiś czas chyba wystarczy mi tego typu wrażeń… no chyba, że nadarzy się okazja podjąć rękawice z Anglią, Niemcami… albo oczywiście Polską, na to czekam najbardziej… tymczasem 1 lipca 2021 roku otwiera się letnie okienko transferowe, wielkimi krokami zbliżają się zmiany w klubie, a wkrótce potem pierwszy sparing… będzie się działo…