Sezon 2011/2012  [2]

- Bardzo wysokie obciążenie na treningach to nasza nowa norma. Od dzis trenujemy na maksa albo wcale! - zawołałem na noworocznym treningu, by wybudzić wszystkich piłkarzy ze świąteczno-sylwestrowego letargu.

Wszyscy byli niechetnie nastawieni do wyciskania siódmych potów. Ale nie mieli wyjścia. Trenowali najciężej jak się dało. Siłownia, mały maraton wokół całego wiślackego kompleku sportowo-rekreacyjnego, długa gierka, ćwiczenie celności zagrań, długi dystans na basenie, zajecia z aerobiku i doskonalenie techniki. Wykład nt. taktyki. Nikt nie odpuszczał bo każdy chciał mieć miejsce w składzie na inauguracyjny wiosenny mecz z Lechią w Gdańsku.

Tymczasem ja miałem zmartwienia kontraktowe. Czyli norma, jak zwykle. Zahorski już marzy o odejściu i wie, że znajdzie jakiś klub. Kontraktu nie przedłużył. Po sezonie miał zasilić zespół Birmingham City. Z drużyny odpadł Alex Nimo (do Olimpiakosu Pireus) oraz Junior Diaz (do Beitaru Jerozolima), który nie miał pewnego miejsca w składzie od ładnych paru miesięcy. Jego sprzedaż była więc z korzyścią dla obu stron.  Kolejnym, tym razem dość znaczącym ubytkiem był defensor Tomasz Jodłowiec. Obrona Wisły straciła cennego gracza. Ale tak to już jest w futbolu. Jedni odchodzą, inni przychodzą.

Sparingi zaczęły się znakomicie, skończyły nieco gorzej.

Wisła - Lokomotiv Sofia 4:1 (Tumicz 2, Antczak, Zieńczuk)

Wisła - Cernomorec 0:1

Wisła - Spartak Warna 1:3 (Małecki)

Wisła - Jagiellonia 1:1 (Perović)

Wisła - Płowdiw 0:0

Trzeba jednak wspomnieć, że grali głównie młodzieżowcy z małą domieszką pierwszej drużyny, wystąpił m.in. Slavko Perović (wcześniej Crvena Zvezda Belgrad) który powoli odbudowywał sie po wcześniejszym złamaniu nogi. Widać w nim było sportową złość i chęć szybkiego powrotu do dawnej formy. Dosłownie żyły sobie wyprówał.

Wkrótce w moje celne oko wpadł mi czech Michal Holomek. Zarówno lewy jak i prawy obrońca, z zadatkami na środek. 20 lat i wielka kariera stojąca przed nim otworem. Zakontraktowaliśmy go niedługo po pierwszych rozmowach, podobnie jak dobrze rokującego Emanuela Gonzaleza, który miał walczyć z Danielem Nieto o miejsce na lewym skrzydle. Zapatrywaliśmy się na kolejne mecze z dużą dozą optymizmu. W końcu czekała nas próba osiągnięcia fotela lidera Ekstraklasy.