Godz. 23:50. Data? Przestałem liczyć dni. Zegar wisiał na ścianie, ale też już ledwo co, więc nie wiem dokładnie, czy podany czas jest prawidłowy.

 - Sławek, w coś Ty mnie wpakował...
 - Siedź cicho, a nic Ci się nie stanie.

Droga na pocztę była dość wyboista, ale samochód terenowy dobrze sobie z tym radził.
 - Ile na tę paczkę?
 - Panie! - pracownica poczty zrobiła wielkie oczy. - To będzie jakieś 400 złotych!
 - Nie ma problemu. Ale paczka z żywym towarem to... dotrze normalnie?
 - Dotrze, ale to przeżyje te 10 dni?
 - Ma jedzenia pod dostatkiem w środku. Dziurki na powietrze też ma.

 - Poradzi sobie? - spytał Sławek.
 - Może. Oby. - westchnął Miłosz, który nie miał siły na tego człowieka. Musiał to zrobić.

10 dni później...

Paczka pozostawiona na werandzie jakiegoś slamsu leżała i nikt się nawet na nią nie spojrzał. Jakieś kilka osób biegało tu i ówdzie po nierównej murawie jakiegoś lokalnego klubiku. W końcu postać z wnętrza paczki wyjrzała na światło dzienne.
 - Halla balla sralla dupalla - krzyknął jeden z boiska.
 - Alla balla galla anonimmalla - stwierdził drugi.
Jeden z nich rozwiązał mi ręce i wytarł twarz z resztek jedzenia, które miałem w paczce.
 - Holla dolla - krzyknęli chórem.
 - Że ki ch**?
 - Dej sed det ju ar nju kołcz - powiedział płynną angielszczyzną jeden z tutejszych dzikusów. - Ju ar et de Mohun Bagan klab.

 - Jaki, do jasnej cholery, Mohun Bagan. Czy wyście wszyscy powariowali? Gdzie ja do cholery jestem!
 - Aj dont anderstend ju. Łer ar ju from?
 - From kur*a kantry of wódka end Pałac Kultury. Anderstend?
 - Aaaaa, Kazachstan.

Brawo. Debile. Jasna cholera, trafiłem do Indii, krainy szczurów i mudżachedinów. Wiedziałem, że zadrzeć z nie tymi ludźmi co trzeba i zaraz będą kłopoty, ale że aż takie?