Bodaj pierwszy raz głos zabieram w dyskusji o kształcie manifestów, jeśli się mylę – poprawcie mnie, proszę. Zachęciłem się, przeglądając pobieżnie (jedynie części poświęciłem więcej czasu) komentarzom, które Rewolucjoniści skłonni byli dopisać pod tekstami. Zdumiewająca liczba użytkowników wychwala pod niebiosa tych, którzy w swojej twórczości przelewania literek się nie wstydzą, więcej nawet: leją ich tyle, że ogrom znaczków do przeczytania przygniata moją skromną osobę. Skąd potrzeba czytania dużo i długo, tak wielka na dodatek, że niedostrzegająca uciążliwości rozwlekłych wpisów?

Larum na zanikającą nie tyle przyjemność, co w ogóle zdolność przeczytania książki, trwa w Polsce od dawna; zewsząd bombardowani jesteśmy wynikami sondaży, ich analizy biją na alarm: czytamy mniej, rzadziej, gorzej. Skutki są powszechnie znane: brak znajomości zasad poprawnej polszczyzny, wąska wyobraźnia, odważniejsi dodadzą pewnie, że kto nie czyta, ten trąba.

Z kolei rozwój internetu jest bezustannie obserwowany, a każde zjawisko w nim zachodzące poddawane chirurgicznie precyzyjnym dociekaniom: sprawdza się, ile czasu Polacy spędzają w globalnej wiosce, jak często klikają na reklamy, prace doktorskie poświęcane są godzinom, które każdemu z nas Internet zabiera. Tutaj wnioski też są powszechnie znane: siedzimy w światowej sieci coraz dłużej i chętniej, jednocześnie coraz mniej czasu spędzamy na jednej tylko witrynie, klikając uparcie na linki do wszystkiego, co miga. Rzadziej też oglądamy tę samą stronę dłużej, niż dziesięć minut.

Tymczasem na CM Rev hołubi się tych, którzy piszą dużo – to dobrze – i długo. Czy to dobrze? Mam wątpliwości. Świadomie osłabię moc swoich argumentów, nie podając za przykład żadnego manifestu (opisywana tu kwestia jest znana). Bronić będę jednak tezy, że blog to miejsce nie tylko na opasłe tomiska opracowań, wielostronicowe problemy analityczne bądź przydługie opisy karier. Z pewnością mogą znaleźć się tam krótkie notki, poruszające pojedyncze tematy. Dla pełnego zrozumienia – nie wymagam, by twitterowe króciaki rozpełzły się we wszystkich kierunkach, a autorzy blogów szybkim smsem umieszczali kolejne wpisy. Marzy mi się, aby sama treść – literki w notce, nie zdjęcia, grafiki, zrzuty ekranowe – dała się przeczytać szybko, przystępnie. Miejscem odpowiedniejszym, w zamyśle na elaboraty przeznaczonym, jest artykuł. Sława większa, odsłon mnóstwo – same plusy. Jakość przedkładam nad ilość. Poszanowanie czasu czytelnika to dobra cecha.

Lapidarność, której pragnę, to nie lakoniczność, lecz zwięzłość i treściwość. Skrajnych postaw nie znoszę, więc suche przedstawienie wyników także pozostanie sztuką dla sztuki. Warto, nim kliknę na przycisk „Publikuj”, spojrzeć na tekst i wychwycić te parę zdań za dużo, niewnoszących do treści żadnej wartości.

PS Rzecz jasna – moja to opinia, nie poddana konsultacjom redakcyjnym.
PS2 Dobrym zwyczajem – zapraszam do dyskusji.