Jakiś czas temu zacząłem menedżerowanie w lidze mi mało znanej, bez zastępów hołubionych kopaczy - Coca-Cola Championship. Obejmując Sheff Wed tuż nad strefą spadkową, z morale godnym pożałowania, przetrzebionym kontuzjami nie wiedziałem chyba, co mnie czeka. Przyzwyczajony do kierowania potęg bądź co najmniej średniaków europejskich, stale pukających do drzwi LM, z miejsca wpadłem w pułapkę - otóż doskwierać mi zaczął brak seryjnych zwycięstw, a budżet transferowy - malutki żałośnie - nie pozwalał na sprowadzenie tych, którzy sami wygrywają mecze.

Gdy udawana radość po wymęczonym remisie z zespołem ulokowanym oczko wyżej przestała mnie bawić, zacząłem poważnie myśleć nad użyciem opcji mi znanej, lecz od lat niepraktykowanej: dodaj nowego menedżera. Potem już łatwizna: transfery najsłabszych za bajońskie sumy, zbudowanie pokaźnego budżetu transferowego i wreszcie szaleć mogę, ile zapragnę.

Wstrzymałem się jednak przed kliknięciem: co mi to da? Do pierwszej ligi angielskiej, choć poziomem lepsza od wielu na całym świecie, nie przejdą tuzy piłkarskiego potencjału, ba, na pewno nie wtedy, gdy drużyna kisi się na dnie tabeli! Sprawdziłem to bez trudu: Dzagoev, Ochoa, Defour - wszyscy pękli ze śmiechu, dowiadując się o mojej ofercie. Mając więc dodatkowe pieniądze na zakupy, nadal mógłbym kupować jedynie porównywalnych zawodników. Reputacja klubu nie pozwala na wiele.

Pomyślałem - rzucę okiem do bazy danych, może Genie Scout na początek? Wiedzieć będę, co przede mną ukrywają twórcy gry, a przy okazji sprawdzę skuteczność klubowych poszukiwaczy talentów. Jednak tu też się zastanowiłem: po co znajduję i sam opłacam tych kilku panów, jeżdżących po kontynencie? Fakt, zarząd nie pozwolił na podróże poza Europę, ale tych kilkunastu kopaczy, których polecili, mógłbym zatrudnić. Cyferki przy ich zdolnościach (z ukrywania atrybutów nie korzystam) mówią same za siebie - są co najmniej tak dobrzy, jak moje cieniasy z pierwszej jedenastki. I tym razem nie udało mi się pójść na  łatwiznę.

Pozostały dwie - mnie znane - możliwości. Mogłem pobawić się edytorami: tym dołączonym do gry, lub czasu rzeczywistego. Z pierwszego skorzystać nie dało rady: słaby komputer mam, więc wdzięczny, że FM 10 w ogóle pracuje, nie zdziwiłem się, gdy edytor nie zdążył załadować plików, nim zjadłem obiad. Chwilę potem blaszak w ogóle odmówił współpracy. Drugi sposób, z którego wcześniej nie korzystałem, przeraża mnie jeszcze przed instalacją: skoro ledwo zipie pecet podczas kuleczkowania, to boję się myśleć, co byłoby w trakcie edytowania czegokolwiek. Bojaźń tak wielka, że rezygnuję, nim spróbuję.

Zdegustowany, że moralnie pragnąc się zachować, nie mam szans na ulepszenie swojej drużyny, grzebałem przy taktyce. Odszedłem od wielbionej, katalońskiej 4-1-2-2-1, na jakże sztampową 4-4-2. W zimowym oknie cudem sprowadziłem Otamendiego (przy okazji: płatność ratami to wspaniała rzecz) i Jonathana Pereirę z Atletico bodaj. Rezultaty są lepsze: wygrzebałem się z dna tabeli i po cichu zaczynam celować w ostatnie miejsce premiowane barażami. Na łatwiznę nie idąc.



PS Jak zawsze - komentujcie.