Wczorajszy mecz Manchesteru United z Wigan Athletic to klasyczny przykład na spotkanie dwóch połów.

W pierwszej odsłonie przekonaliśmy się, że niewielu jest w drużynie Czerwonych Diabłów graczy, którzy potrafią wykonywać rzuty karne. Po tym, co zrobił Robin van Persie w meczu z Southamptonem, w jego ślady poszedł na Old Trafford Chicharito, uderzając piłkę z 11 metra w sposób zbyt oczywisty, żeby mogła ona wpaść do siatki. Samo podyktowanie karnego również było dość kontrowersyjną decyzją. Moim zdaniem kontakt między Al Habsim a Welbeckiem jeżeli był, to minimalny. Nie zmienia to faktu, że Omańczyk podjął złą decyzję, bo gdyby nie wyszedł z bramki, Danny i tak nie miałby wielkiego pola manewru, gdyż zostałby z piłką tuż przy linii końcowej. Na szczęście dla Wigan, ich bramkarz zrehabilitował się już po 60 sekundach od tego błędu, parując strzał Hernandeza.

Jeżeli zaś chodzi o drugą połowę, to w niej gospodarze po zdobyciu pierwszej bramki w 51 minucie za sprawą Paula Scholesa (dla którego był to 151 gol w barwach MU) spokojnie punktowali swoich przeciwników i dołożyli trzy kolejne trafienia. Niewątpliwie kibice Manchesteru United mogą być zadowoleni z postawy debiutantów. Alex Buttner zaprezentował się publiczności zgromadzonej na Old Trafford w sposób fantastyczny, trafiając do siatki po znakomitym rajdzie i asystując przy golu Chicharito. Nic dziwnego, że po akcji bramkowej Holendra kamera została skierowana na Patrice'a Evrę, bo jeżeli Buttner utrzyma swoją formę i poprawi grę w defensywie, Francuz będzie musiał znowu wskoczyć na wysokie obroty, żeby mieć miejsce w składzie.
 

 

Jeżeli mrugnę, to pomyślą, że wszystko jest w porządku. - Patrice Evra
 

Czwarta bramka to uderzenie Nicka Powella i najlepszą rzeczą w tej bramce była reakcja młodego Anglika. Potraktował on bowiem tę bramkę jako coś absolutnie normalnego, co powinno się zdarzać co mecz. Widać było po nim pewność siebie i na pewno będziemy mieli z byłego gracza Crewe Alexandra pożytek.

Gola nie zdobył za to ktoś, kto obok Buttnera był najlepszym zawodnikiem na boisku. Chodzi oczywiście o Danny'ego Welbecka. Myślę, że każdy, kto oglądał to spotkanie miał w jego trakcie odczucie, że Anglikowi bramka w tym meczu po prostu się należy. W pierwszej połowie to on był głównym motorem napędowym Czerwonych Diabłów i to nawet gdy przemilczymy wątpliwy rzut karny. Strzelał, naciskał na obrońców przeciwnika, odbierał piłkę tuż przed polem karnym Wigan, popisywał się techniką (zagranie piętą po rzucie rożnym i próba pięknej przewrotki) i dobrze widział partnerów z drużyny. Mecz naprawdę prawie kompletny i tylko zera w rubryce "strzelone gole" żal.

Na plus zaprezentował się również Michael Carrick. Nigdy nie byłem wielkim zwolennikiem talentu pomocnika MU, zwłaszcza po podaniu do Toure z 1/2 FA Cup przed rokiem, ale wygląda na to, że będę musiał się zacząć do niego przekonywać. Znakomite podanie do Naniego przy golu Scholesa to gwóźdź wczorajszego występu Carricka. Do tego można zauważyć, że nie boi się on dogrywać długich górnych piłek za linię obrony do Robina van Persiego i całkiem dobrze mu to wychodzi. Jeszcze gdyby było w jego grze ofensywnej trochę więcej zdecydowania, może strzał z dystansu i więcej ryzyka, to byłby miód.

 Przedostatnią kwestią na dzisiaj jest przyszłość tego pana:

 

Tam jest ławka, może sobie usiądę? - Ryan Giggs.

Podczas meczu obserwowałem Ryana Giggsa jako trzeciego zawodnika w kolejności, tuż po Buttnerze i Welbecku. Nie mogłem się pozbyć wrażenia, że w dużej mierze przez Giggsa gra United ulegała zahamowaniu. Dzięki statystykom na whoscored.com można zobaczyć, że Ryan miał 80% skuteczności podań przy 35 zagraniach piłki. Wygląda zatem na to, że nie udało mu się tylko 7 z nich. Większą odpowiedzialność za rozgrywanie piłki w pomocy przejęli Michael Carrick (57 podań, 84% celnych) i Paul Scholes (45 dograń, 91% celnych). Oznacza to, że większość akcji po prostu przez Walijczyka nie przechodziła. Zepsuł on cztery dośrodkowania i 2 długie piłki, a po jego rzutach rożnych pod bramką Al Habsiego zagrożenia nie było. Giggs miał według ustawień przedmeczowych grać na lewej stronie, jednak przez większość spotkania na tej flance hasał w tę i we w tę tylko Buttner.

Co to może oznaczać? To, że Giggsowi w wieku niespełna 39 lat brakuje szybkości, jest oczywiste. Za wizję gry odpowiada Scholes, a gdy go nie ma - Tom Cleverley. Giggs grając przez większość kariery na skrzydle nie widzi tak dużo jak ci goście. Rodzi się zatem pytanie, jaka jest teraz dobra pozycja dla Ryana i czy jakaś w ogóle istnieje? Oczywiście Walijczyk ma w Manchesterze United status legendy i niewątpliwie zakończy karierę wtedy, kiedy będzie chciał, a dopóki będzie miał chęć występowania w barwach MU, sir Alex da mu tę możliwość. Ale czy Giggs powinien pozostawać w United dłużej niż do końca tego sezonu zwłaszcza przy wybijającym się Powellu, dynamicznie rozwijającym się Cleverley'u i Andersonie, w którego wciąż i niezmiennie będę wierzył? Nie sądzę.

Zdaniem kończącym ten wpis będą podziękowania. Podziękowania dla Rio Ferdinanda, Ryana Giggsa i Paula Scholesa za odpowiednio mecz numer 400, ligowe spotkanie numer 600 i 700 pojedynek dla United. Nieważne jak teraz się prezentujecie, jesteście wielcy.

Podobało Ci się? Nie podobało Ci się? Tak czy inaczej, wróć na górę strony i kliknij mocne albo słabe, co Ty na to?