Cudowne słońce wita moją zmęczoną twarz po wyjściu z hotelowego lobby. Na termometrze już 25 stopni Celsjusza, a lekki wiatr pozwala mi odetchnąć czymś innym niż dziesięcioma szklankami whisky. Nie wszystko w tym świecie musi być do dupy. Gdybym miał więcej czasu, z chęcią wybrałbym się na poszukiwania na piechotę. Nie mam jednak ani chwili na zabawę w detektywa z lat 50, ubranego w nienagannie wyprasowany garnitur i perfekcyjnie pasujący kapelusz. Szkoda, bo mimo że jestem w Ohio, okoliczności przyrody aż się proszą o ich wykorzystanie. Wsiadam w pierwszą złapaną taksówkę, podaję adres i jedziemy. Taksówkarz niemalże od razu rozpoznaje moją twarz w telewizji. Sezon hokejowy dla Blue Jackets już się zakończył, więc z braku innych profesjonalnych drużyn sportowych większość mieszkańców przerzuciła się tymczasowo na piłkę nożną. Byłem zmuszony zachwalać postawę zawodników „The Crew” i krytykować swoich, jak to ujął mój kierowca, totalnych łamag. Zapytał nawet czy to koniec Fredy'ego Montero. Nie miałem pojęcia czy żartował, czy mówił prawdę. Dla jego dobra i mojego spokoju ducha założyłem, że pierwsza opcja jest bardziej prawdopodobna. Nie zwykłem brać wszystkiego na poważnie. Zdecydowanie wpędziłoby mnie to do grobu szybciej niż marskość wątroby czy niewydolność nerek. Wysiadam z taksówki i niepewnym krokiem wchodzę do baru, gdzie rzekomo wczoraj po raz kolejny w swoim życiu osiągnąłem dno.

W lokalu panuje spokojna atmosfera, zresztą czego można się spodziewać w pół godziny po otwarciu. Przy najbardziej oddalonych stolikach siedzi kilka osób jedząc późne śniadania albo wczesne lunche. Nikt nie podnosi głowy znad swojego wypełnionego talerza, co może mnie tylko cieszyć. Przynajmniej tym razem nie zaliczę „walk of shame”. Ha, kolejny krok do poprawy swojego kiepskiego losu. W głowie zamiast alkoholu zaczyna mi bębnić „The night I lost my head” zespołu Maximo Park. Świetnie, moja podświadomość do perfekcji opanowała sztukę autoironii. Za barem stoi młody chłopak i nieco starsza dziewczyna. Oboje uśmiechają się na mój widok.

- Mike! Chłopie, dobrze cię widzieć. Myśleliśmy że po wczorajszej już do nas nie wrócisz – dziewczyna nie mogła ukryć zachwytu.
- Cóż, muszę was rozczarować. Nie interesuje mnie dzisiaj alkohol. Próbuję odtworzyć krok po kroku wydarzenia z wczoraj. Na pudełku zapałek był napisany adres do was. Stąd jakże bystre założenie, że musiałem tu minionej nocy gościć.
- Hahaha, gościć to mało powiedziane – chłopak powiedział to z niekłamaną satysfakcją. Na jego twarzy wymalowało się poczucie pychy i wyższości. Adekwatnie. - Wczoraj pobiłeś nasz rekord, jesteś na ścianie chwały.

Patrzę na ścianę wskazaną palcem przez barmana. Rzeczywiście, moje imię i nazwisko znajduje się na szczycie szkolnej tablicy zmienionej w listę upokorzeń. Dziesięć piw i sześć szklanek whisky, do tego cztery jajecznice i czternaście pasków bekonu. Dobry Boże, ależ to musiał być niesamowicie przygnębiający widok.

- Jesteś królem Park Street Tavern Mike! Może chociaż drinka na koszt firmy? To co wczoraj? Bushmills z lodem i cytryną?
- Pohamuj swoje konie, Timmy. Powiedziałem już, że dzisiaj nie piję.
- Nie jesteś tak sympatyczny na trzeźwo – burknęła dziewczyna odkładając butelkę i szklankę, którą dla mnie szykowała.
- Nie za bardzo mam czas i chęci na wrzucanie sztucznego uśmiechu, przepraszam najmocniej. Proszę, przejdźmy do rzeczy. Wygląda na to, że nie byłem tu wczoraj sam. Problem w tym, że nie wiem nic o mojej towarzyszce. W związku z tym niefortunnym splotem wydarzeń potrzebuję waszej pomocy. Powiedzcie mi wszystko, co zdołaliście o niej ustalić.
- Cóż… dała nam całkiem spory napiwek żebyśmy trzymali języki za zębami – Timmy w tym momencie uderzył w moją głowę całkiem sporym obuchem. Moja błyskawiczna luba szybko zaciera ślady.
- Czy pomożecie, jeśli wezmę od was tę whisky i nawet za nią zapłacę?
- Jedna niczego nie zmieni…
- Ale dwie już owszem – powiedziała dziewczyna i ochoczo wróciła do czyszczenia dla mnie szklanki.

Wypijam oba przygotowane drinki w tempie szybszym niż Paul Gascoigne w swoich najlepszych latach. Spieszy mi się i skoro nawet w barze ruda lisica komplikuje mi życie, czuję że czeka mnie jeszcze kilka przystanków na drodze do jej odnalezienia.

- Dobra, milusińscy. Wyskakiwać z szczegółów.
- Ma na imię Karen, na pewno nie mieszka w Columbus. Mówiła coś o tym, że ma na dzisiaj zaplanowany lot. Nie słyszałem dokąd.
- Portland. Leci do Portland. Pamiętam, bo w tym momencie wyglądałeś jakby ktoś wbił Ci nóż w plecy. Była naprawdę dobra, zrobiła kilka popisowych zagrywek.
- Tobie też należy się szacunek Mike, na twoim miejscu na pewno nie opierałbym się takiej kobiecie tak długo. Z dziesięć razy powtarzałeś, że wracasz do hotelu sam i bardzo dziękujesz jej za towarzystwo. Na twarzy miałeś wymalowaną determinację przemieszaną z ostrym upojeniem alkoholowym.
- Jak mnie stąd wyciągnęła?
- Powiedziała parę rzeczy na ucho, przejechała twoją ręką po jej brzuchu i byłeś kupiony. Przegrałem w tym momencie dwadzieścia dolarów.
- Zakładaliście się o to, czy wytrzymam?
- Dokładnie tak, wszyscy pracownicy żyli tymi zmaganiami. Zwłaszcza Jessie.
- Wygrałam całą pulę – uśmiech od ucha do ucha był nie do ukrycia. Trzy stówki! W połączeniu z napiwkiem od Karen wyrobiłam dwutygodniówkę w siedem godzin!
- Nie uważasz, że coś powinno należeć się dla głównego bohatera? Żartuję, Jessica, nie wyciągaj tego portfela. Bardziej niż pieniędzy chciałbym zwrotu godności osobistej.
- Myślę, że ten pociąg już dawno odjechał, Mike.
- Co ty kurwa nie powiesz, Timmy? Mam wiedzieć o czymś jeszcze, czy mogę już sobie iść.
- Trzymaj, zostawiła dla Ciebie tę kopertę.

Ta intryga jest szyta coraz bardziej grubymi nićmi. Zostawiam pieniądze za wizytę w Park Street Tavern, proszę o zmazanie moich danych osobowych ze ściany „chwały” i zastąpienie ich prostym „a man” i ruszam na kolejny etap poszukiwań. W kopercie znajduje tylko napisany szminką komunikat „Hyde Park Prime Steakhouse, 569 North High Street”. Nie posiadając innych wskazówek wybór jest oczywisty. Kolejna taksówka, kolejna rozmowa, kolejny lokal.

Wchodzę do restauracji, a tam kelner od razu zachodzi mi drogę. Mówi, że moja żona zostawiła zdjęcie i na moje nazwisko został zarezerwowany stolik oraz przygotowany posiłek. Obsługujący mnie jegomość jest nieco zmieszany. Zapytałem go o powód takiej, a nie innej reakcji. W odpowiedzi przyznał, że spodziewali się mnie dwie godziny później. Najwyraźniej wyprzedzam harmonogram przygotowany przez Karen, której ewidentnie sprawia przyjemność podawanie się za moją żonę. Mimo to z każdą upływającą chwilą wydaje mi się, że jestem zdecydowanie bliżej niż dalej rozwiązania przygotowanego dla mnie zadania. Dostaję swoją ulubioną potrawę, żeberka w sosie barbecue, frytki, krążki cebulowe i sałatkę coleslaw. A zatem wie również, co lubię jeść. Czemu do cholery ta niezrównoważona stalkerka tak bardzo mnie intryguje? Po chwili refleksji zdaję sobie sprawę, że w moim życiu nic nie jest tak jak być powinno i widocznie tak miał się potoczyć dzień. Lepsze to niż siedzenie przed laptopem i trollowanie na internetowych forach Sounders. Czasami zdarza mi się pod przykrywką konfrontować z najbardziej kontrowersyjnymi użytkownikami, po czym wydaję sprostowanie i jest jeszcze śmieszniej. Zamiast rachunku, który oczywiście został opłacony przez Karen dostaję kolejną kopertę. No oczywiście. Gdzie tym razem zabierze mnie moja nieprzewidywalna lisica? Treść zapisana dokładnie w tym samym stylu co poprzedni liścik. Tym razem zamiast konkretnej lokalizacji zaledwie wskazówka. „Udaj się do miejsca, w którym znajdziesz spokój.”

Czytam przekaz zawarty na kartce taksówkarzowi, a on jakby automatycznie wrzuca prawy kierunkowskaz i zabiera mnie niemalże do punktu wyjścia. Pytam, skąd wie gdzie ma jechać. On znowu zdaje się nie myśleć i bez głębszego oddechu mówi, że w tym mieście są tylko dwa miejsca, w których można prawdziwie odpocząć. Topiary Park.

Delikatne dźwięki grającej przy stawie grupki ludzi rzeczywiście koją moje skołatane nerwy. Świat na chwilę staje w miejscu, ale czas płynie nieubłaganie. Zerkam na zegarek i odliczam godziny oraz minuty do wylotu. Wskazówki bez większego zastanowienia układają się pod kątem prostym na godzinie 15. Wciąż nie znalazłem kolejnej malutkiej części informacji, która zapewne jest tutaj zawarta. Zamiast usiąść na trawie i wsłuchiwać się w instrumentalne aranżacje piosenek Franka Sinatry wyglądam jak pracownik tego obiektu, który ma dzisiaj wolne i chodzi w stroju cywilnym, ale z przyzwyczajenia przemierzający park w poszukiwaniu śmieci. Rozglądam się po każdej rabatce i buszuję w starannie przystrzyżonych krzewach mając nadzieję na zlokalizowanie jeszcze jednej koperty. Czuję się jak dziecko które w Wielkanoc biega gdzie się da szukając czekoladowych jajeczek zakopanych przez zajączka wielkanocnego. Staram się unikać wzroku przechodniów wiedząc, że są jeszcze bardziej zakłopotani ode mnie. W końcu podchodzi do mnie ktoś, kto rzeczywiście tu pracuje. Dlaczego każdy, kto chce zamienić ze mną parę słów jest tak uśmiechnięty? Jaką magię zastosowała Karen, żeby zaczarować tę grupę niepowiązanych ze sobą osób?

- Panie Faulkner, proszę sobie darować te żmudne poszukiwania. Oglądaliśmy pana wyczyny przez monitoring i choć były one niezwykle zabawne czuję się w obowiązku je przerwać. Przyznam, że zgodnie ze słowami pańskiej żony do pewnego czasu mieliśmy niezły ubaw, ale teraz zrobiło się nam pana żal.

- Nie za bardzo potrzebuję waszej litości. Skoro była tu moja ż… Karen, to na pewno powiedziała wam, o co mi tu chodzi.

- Proszę zobaczyć pod fontanną. Byliśmy zdziwieni że nie zajrzał pan tam od razu.

- Pierdolcie się ze swoją błyskotliwą logiką. Niech pan mi zejdzie z oczu, zamiast być przemądrzałym gamoniem i uprzykrzać mi życie. Oby zła karma dopadła was za wyśmiewanie się z człowieka. Na co pan jeszcze czeka? Już, do kanciapy!

Miejsce, w którym znajdę spokój. Dobry żart. Niemalże biegiem zmierzam do fontanny, zrywam przyklejoną do niej kopertę i zmierzam na lotnisko. Poszukiwania nie są warte ciągłego pasma upokorzeń i spotykania się z przesadnie uśmiechniętymi ludźmi, którzy wciskają mi prosto w twarz to, że jestem o krok od zostania wrakiem człowieka. Rozrywając z nadmierną siłą ostatnią kopertę jaką zobaczę przez długi, długi czas dochodzę do ciekawego wniosku. Cała ta ośmieszająca eskapada była elementem „planu naprawczego”, jaki ma wobec mnie Karen. Doprowadziła do tego, że zdałem sobie sprawę z własnej marności. Vanitas vanitatum, et omnia vanitas. Cholera, ta podstępna ruda lisica jest naprawdę dobra. Zagłębiając się w odmętach myśli o swojej niesamowitej degrengoladzie na chwilę zapomniałem o otwarciu koperty. Otrząsnąłem się z niezbyt przyjemnych rozważań i spojrzałem na list. Tym razem nie było już szminki, tekst został napisany piórem.

„Myślałam, że tu nie przyjedziesz. Jednak warto było zainwestować w Ciebie tyle czasu. Gratulacje, zakończyłeś swoją przygodę. Zapewne znasz moje imię i wiesz, dokąd zmierzam. Nie martw się, nie mam w planach poddawać Cię kolejnym próbom. Nasza wspólna droga dociera teraz do jej rozstaju. Noc była wspaniała, chociaż żałuję że nie miałam okazji porozmawiać z trzeźwym Michaelem dłużej niż dzisiaj rano. Wiem, że będziesz o mnie pamiętał, choć nie wiesz jak się nazywam i prawdopodobnie zapomnisz niedługo, jak wyglądam. Kiedy to czytasz, ja jestem w samolocie. Nie znajdziesz mnie na lotnisku, do którego za niedługo się udajesz. Leć do domu i zacznij nad sobą pracować. Powodzenia.”

No i chuj, no i cześć. Pora wracać do Seattle, chociaż nic dobrego tam na mnie nie czeka.

***

Według AT&T nasz festiwal strzelecki w spotkaniu z DC United zasługiwał nie na jedno, a na trzy wyróżnienia. Medina, Montero i Johnson wygrali bezapelacyjnie głosowanie na bramki tygodnia.

Skrzynka mailowa jest zapchana. Wszyscy agenci świata próbują w tym momencie wepchać nam swoich klientów, żeby załapać się na falę naszego sukcesu. Mimo porażki z Columbus wciąż surfujemy na najwyższym poziomie, mając 8 punktów przewagi nad Los Angeles Galaxy i Colorado Rapids, lecz drużyna z Denver ma jeszcze 2 mecze do rozegrania. Możemy zatem być w niezbyt komfortowej sytuacji.

W sumie to nawet dobrze że przegraliśmy z Crew, ponieważ moi żołnierze są jeszcze bardziej zmotywowani do walki w nadchodzącym spotkaniu.

Portland Timbers. Pierwszy mecz w lidze między tymi zespołami, odkąd Portland zostało włączone do ligi. Wojna na śmierć i życie. Nikt nie bierze jeńców, a porażka w derbowym spotkaniu może przyćmić nawet zdobycie mistrzostwa. Najbardziej zaciekła rywalizacja w całym MLS. Sięga swoją historią początków amerykańskiej piłki nożnej i ligi NASL.