Każdy z nas ma swoje marzenia... Swoje życiowe cele... Każdy z nas dąży do doskonałości... Przeważnie myślimy o przyszłości, nie zastanawiając się nad tym, co jest teraz... W tej chwili... W tym momencie...

*   *   *

 W tym momencie odpalałem cichaczem papierosa, prosząc Boga, żeby bosman mnie nie zauważył. Stałem oparty o szalupę ratunkową pieprzonego promu "Norfolkline". Mimo, że był to początek maja, pogoda nie dopisała. Lało, wiało i śmierdziało rybami. Tak, to moja praca. Moja wymarzona robota, którą wykonuję od siedmiu lat. Pływam z Dover do pieprzonej Dunkierki trzy razy dziennie, tam i z powrotem. Czuję się jak pierdolony wilk morski, jak pieprzony Francis Drake. Ostry dźwięk syreny okrętowej, wywołał uśmiech na mojej twarzy. Dopływamy do Dover. Ostatni, kurwa, rejs dzisiejszego dnia. Spojrzałem na wysokie, charakterystyczne, białe klify wybrzeża Anglii i pomyślałem, że taki widok miał Robin Hood, kiedy wrócił z pieprzonej krucjaty. Za godzinkę kończę kurs, a później udam się do pubu na piwo i football. Zakończenie sezonu coraz bliżej, ale moja kochana Chelsea obeszła się smakiem. Manchester United, po raz milionowy, triumfuje mistrzostwo Anglii. To jest już przesądzone, ale występ swojej ukochanej drużyny trzeba zobaczyć. Wyrzuciłem papierosa do zatęchłego La Manche, po czym zabrałem się za zwijanie lin i wciąganie szalup ratunkowych.

*   *   *

 - Pieprzony Ancelotti!!! - krzyczałem, po którymś piwie. - Niech go wypierdolą i zatrudnią z powrotem Mourinho!

 - Robbie, spokój - mój kolega Dave, potrząsnął mną jak workiem kartofli. - Zatrudnią innego Portugala. Podobno lepszy od Mou.

 - Nie ma lepszego, od Mourinho kochanego!!! - zaśpiewałem głośno, po czym usłyszałem kilka obelg pod swoim adresem. Tutejsze społeczeństwo kibicowało Arsenalowi, więc moje pieśni były bardzo nie na miejscu. Było już późno i wszyscy moi kumple rozeszli się do domów. Zostałem tu tylko ja i mój koleżka Dave.

 Z Davidem Freemanem znaliśmy się od dzieciaka. Razem chodziliśmy do college'u, razem przypalaliśmy pierwszego blanta i razem kibicowaliśmy "the Blues". Dave pracuje na stacji benzynowej. Tej ostatniej przed wjazdem na "Ferry's", czyli pierwszej angielskiej "BP", którą mija każdy, kto wyjeżdża z promu. Zawsze po ostatnim kursie podjeżdżam po kumla i jedziemy na piwko, a później do domów. Dzisiaj to piwko skończyło się fatalnie...

*   *   *

Dwa tygodnie później...

 - Panie Monroe!!! - krzyczał w moim kierunku prokurator okręgowy hrabstwa Kent. - Śmie pan twierdzić, iż zdemolowanie przystanku autobusowego nie jest niczym poważnym. Sama jazda samochodem tuż po spożyciu takiej ilości alkoholu jest ciężkim przestępstwem. Nie wykroczeniem, tylko przestępstwem, panie Monroe...

 Gość żwawo gestykulował rękoma i głośno krzyczał, a ja wiedziałem, że mam przejebane. Nic nie pamiętam z tej nocy. Wiem, że wyszliśmy z Dave'm z pubu i obudziłem się w celi aresztu. Nazajutrz rano wypuścili mnie, a trzy dni później dostałem wezwanie na rozprawę. Zabrali mi prawo jazdy, a samochód odholowali na parking policyjny. Cały tydzień musiałem się tłuc pieprzonymi autobusami...

 - Proszę sądu o najwyższy możliwy wymiar kary!!! - skończył krzyczeć prokurator.

 Wstałem, gdyż wiedziałem, że teraz zapadnie wyrok. Sędzia okręgowy sir Thomas Green długo milczał. Mnie zaczęło robić się gorąco, bardzo gorąco...

 - Robercie Monroe - zaczął sędzia. - Uznaję pana winnym popełnienia przęstępstwa. W związku z powyższym przepracuje pan sto sześdziesiąt godzin w ramach czynu społecznego. Pańska praca będzie miała charakter czysto gospodarczy. Koszenie trawy, drobne remonty, sprzątanie i porządkowanie terenu. Pierwszego czerwca o godzinie siódmej rano, proszę się zgłosić do pana Paula Joynesa. Znajdzie go pan pod adresem CT17 0JB Lewisham Road. Terenem pańskiej pracy będzie...

...Crabble Athletic Ground!

 Proszę szanowną redakcję o załączenia loga klubowego przy moim wpisie. Jeżeli nie macie, to podeślę, jeżeli macie to nie podeślę. Z góry dziękuję, bez odbioru...