Na początku nadmienię, że jestem świeżo po lekturze tekstu mającego na celu klasyfikację graczy, jaki napisał jakubkwa. Po przebrnięciu przez wszystkie akapity po prostu nie mogę nie odnieść się do ich treści.

Wstępu omawiać nie będę, gdyż nie mam zamiaru pisać recenzji felietonu, a po prostu przedstawić swój punkt widzenia. Przechodzimy od razu do drugiego akapitu, a zarazem pierwszego sposobu podziału graczy, o jakim wspomina jakubkwa. Tutaj w większości zgadzam się z autorem tekstu, jednak mam zastrzeżenia co do podstawowej kwestii. Istnieje grupa pośrednia pomiędzy tą, która wszystko robi sama, a tą, która - cytuję - "chętnie ściągają z Internetu jakieś pomoce do gry". Są to gracze starający się na ogół samemu w skupieniu przesuwać suwaki w lewo i w prawo, szukać utalentowanych zawodników i wyciągać wnioski ze zwycięstw i porażek, jednak z czasem coś w nich pęka. Sam niejednokrotnie wściekam się, gdy moja dopracowana niemal do perfekcji taktyka okazuje się kompletnie nieskuteczna, a ściągani juniorzy za żadne skarby nie potrafią rozwinąć swoich umiejętności. Wtedy przychodzi moment, w którym gracz sięga po "pomoce do gry". Przegląda dział z talentami, ściąga taktykę, przeczesuje Suflera w poszukiwaniu cennych rad. Najważniejsza jest przyjemność, a każdy czerpie ją z innej gry. Jeden cierpliwie znosi kolejne porażki, aby za wszelką cenę utrzymać swój zespół w lidze, drugi zaś od samego początku chce wygrywać i zdobywać mistrzostwa oraz puchary, nieważne, czy samemu, czy z pomocą internetu. Co do "sprawdzał już ktoś?" - rzeczywiście da się zaobserwować istnienie takiej grupy. Problem takich osób polega na jednym, a mianowicie na braku świadomości tego, że to, co sprawdza się w drużynie innego gracza, niekoniecznie musi sprawdzić się u nich. No ale to już nie nasz problem.

Kolejna rzecz, czyli stosunek do gry i twórców. Faktycznie, potrafi on być zupełnie odmienny. Sam potrafię nawet zarwać noc przy FMie, wpatrując się sennym wzrokiem w tabelki analizy pomeczowej, a jednocześnie wściekam się, widząc kolejnego buga, który niemal na samym wejściu do gry krzyczy "tu jestem!". Według mnie pozytywny stosunek do gry i negatywny do twórców charakteryzuje dość sporą ilość eFeManiaków. Ten akapit to cała prawda o tym, jak różne odczucia towarzyszą graczowi, gdy bawi się swoją ulubioną zabawką.

I następny akapit, a więc podział ze względu na - jak określił to jakubkwa - cierpliwość. Według mnie autor chciał wybrnąć z niełatwej sytuacji, jednak użyte przez niego słowo nie wydaje mi się najlepsze. Część graczy - głównie tych młodszych, choć nie tylko - od początku zakłada grę metodą "zapisz i wczytaj", aby wygrywać wszystkie mecze. Cierpliwość nie ma tutaj nic do rzeczy. Osobiście w tym konkretnym przypadku podzieliłbym graczy na tych, którzy chcą wygrywać, nieważne jaką metodą oraz na tych, którzy grają "realistycznie", nie dając sobie możliwości powtórzenia zakończonego niekorzystnym rezultatem meczu. Bardziej niż "cierpliwość" pasowałoby tutaj sformułowanie "cel gry".

"To z pewnością nie wszystkie możliwe kryteria, być może też nie wszystkie grupy zostały w ich ramach wydzielone, ale już ta ich niewielka liczba pokazuje, jak różnorodni są eFeManiacy" - to stwierdzenie bardzo dobrze podsumowuje tekst i pokazuje, jak długo jeszcze można by pisać na ten temat i starać się klasyfikować graczy. Kryteria podziału mogą być praktycznie dowolne, to zależy tylko i wyłącznie od woli piszącego.

Podsumowując - jakubkwa odwalił kawał dobrej roboty, choć nie we wszystkich punktach jestem w stanie się z nim zgodzić. Myślę, że warto trochę podyskutować właśnie na ten temat.