Aktualny weekend miałem wolny gdyż liga nie grała. Wykorzystałem piątkowy wieczór na wizytę w jednym z tallińskich barów. Zamówiłem sobie piwo i zacząłem powoli pić gdy nagle podeszło do mnie dwóch gości. Akurat przerwali mi lekturę artykułu internetowego o sportach zimowych, który czytałem w swojej komórce.

- Pan Martinelli? - spytał się jeden z nich
- Ta, to ja. O co chodzi?
- Hura! Dobrze poznałem. Słyszeliśmy dużo o pana karierze. Można autograf? A w ogóle to jestem Karl. A to mój kolega Jens - i podali mi obaj ręce.

Podpisałem mu się i przyjrzałem się chwile uważnie temu drugiemu gościowi. W artykule było zdjęcie jakiegoś skoczka w kasku z flagą Estonii. Patrzyłem co chwila na jego twarz i zdjęcie... Jakby usunąć ten kask, ta twarz.... To ten sam facet!

- A niech mnie gęś kopnie! Jens Salumae? - wręcz krzyknąłem
- Tak to ja. Kojarzy mnie pan?
- No jasne! Pamiętam, że zawsze gdy oglądałem z rodzicami skoki w telewizji oni zachwycali sie dalekimi lotami Norwegów, Austriaków czy Finów, ja po chichu kibicowałem panu, żeby wszedł pan chociaż do tej 30 i zgarnął jakieś punkty. Teraz skacze Kaarel Nurmsalu  i nadal dopinguję żeby on też punktował. 
- Niesamowite. Widzę, że jest pan fanem skoków. Mam dla pana propozycję. Proszę przyjechać tu jutro o 9:00. Zrobię panu niespodziankę.
- No pewnie, będę. A nie myślał pan żeby wrócić do skoków?
- Niestety nie. Skończyłem już karierę.

Rozmowę skończyliśmy przy piwie i każdy się rozszedł. Nie mogłem się doczekać. Następnego dnia byłem o 9:00 pod barem i Salumae oświadczył, że jedziemy do miasta Otepää, które nazywane jest zimową stolicą Estonii (jak u nas Zakopane). Postanowił, że nauczy mnie skakać! Owszem, mogliśmy zostać w Tallinie gdzie znajduje się kompleks skoczni jednak zdecydowaliśmy wspólnie, że jedziemy na południe kraju. Całą sobotę poświęciliśmy na odpowiednie przygotowanie mnie i naukę. W niedzielę nadszedł moment skoku! Zaczynałem od skoczni K8, a skończyłem na K30. Najdalej udało mi się wylądować na 25 metrze. Na początku jest takie uczucie strachu i niepewności ale potem łatwo się przełamać. Przynajmniej na skoczni K30. Na normalnych zawodnicy rozpędzają się do 100 km/h. Tego nie potrafiłem sobie wyobrazić. A przecież rekord Estonii w długości lotu to 204,0 m. w Vikersund. Nie wiem jak ten Nurmsalu to skoczył. Tak czy siak Salumae powiedział, że całkiem dobrze mi poszło. No i jakby nie było ustanowiłem krajowy rekord San Marino w długości skoku.

Po ciekawych doświadczeniach z Jensem wróciłem do klubu i trzecioligowych boisk. Do skoków też jeszcze wrócę, strasznie mi się to podobało, jednak w swoim czasie. Na pierwszy ogień po przerwie idzie stołeczny zespół Dünamo.