Pierwsza część
Druga część
(wiem, wygasły obrazki, potem je pouzupełniam)

---

Nigdy nie pchałem się w centrum uwagi chociaż zawsze wychodziło tak, że się tam znajdowałem. Nawet teraz. Przechadzając się śródmieściem Avarui (stolicy Wysp Cooka) o nazwie Takuvaine coraz częściej zdarza się, że ludzie mnie rozpoznają. Generalnie albo od dzielnicy albo od rzeki o tej samej nazwie wzięła się nazwa klubu, który prowadzę. Mojego klubu. Symbolu zmian na lepsze na tych wyspach. Oczywistym był fakt, że reprezentacja sama się nie naprawi. Postanowiłem uruchomić specjalną maszynę:

odpowiednie transfery ⇒ lepsze wyniki ⇒ rozwój klubu ⇒więcej pieniędzy ⇒ lepsza baza ⇒przy okazji inne kluby będą dokonywać lepszych wzmocnień w wyniku podniesionej reputacji ligi ⇒lepsi newgeni

Ten czasochłonny proces dawał nadzieję na wygrzebanie się z końca rankingu FIFA i stworzeniu nowej potęgi w Oceanii. Na sam początek czekał na nas wyjazd do Nowej Kaledonii na Igrzyska Pacyfiku. O tej porze roku (przełom sierpnia i września) na wyspach kręci się jeszcze masa turystów z głupkowatym brytyjskim akcentem a pogoda spełnia oczekiwania nawet najbardziej marudnych turystów (chociaż Polak i tak by się pewnie do czegoś przyczepił). Jedną z kilku rzeczy jakie spodobały mi się na tym pacyficznym państewku są pieniądze. Miałem okazję trzymać w ręku chyba najpiękniejszy i jedyny na świecie banknot trzydolarowy albo trójkątną monetę o wartości 2$ (nie oryginalnych amerykańskich dolców, tylko tych cookijskich). 
Zanim przejdę do klubu wspomnę o wylocie na Igrzyska Pacyfiku. W poprzedniej części opisywałem  Wam mecze towarzyskie przed turniejem. Zmaksymalizowałem treningi jak tylko się da, ćwiczyliśmy praktycznie codziennie, każdy po zakończeniu swojej normalnej pracy, brał torbę z zielono-żółtym strojem i dymał na stadion narodowy. Podszedłem do sprawy poważnie. Nasza grupa była bardzo trudna:

Liczba w nawiasie oznacza miejsce danej reprezentacji w rankingu FIFA, stan: wrzesień 2011
* Kiribati nie jest członkiem FIFA, stąd nie notuje się tej reprezentacji w rankingu

Jak powszechnie wiadomo gospodarzom pomagają nawet ściany, Wyspy Salomona były na ten moment drugą najlepiej notowaną reprezentacją ze strefy OFC w rankingu, a szaraki z Kiribati były lepsze od moich piłkarzy. 

Co ciekawe, newgeni z niższych lig (strukturę ligową opiszę w części poświęconej Takuvaine) wcale nie okazują się być słabsi od cookijskich graczy będących w bazie. Stąd w mojej kadrze znaleźli się także gracze z drugiej a nawet i trzeciej ligi. Nie będę wam przedstawiał składu na IP bo i tak te nazwiska nic wam nie powiedzą, szczególnie newgenów. 

Napisać coś miałem za to o "gwiazdach" a raczej zawodnikach, którzy nieco mniej kaleczą od pozostałych. A więc do rzeczy:

Rua Heather - 27-letni bramkarz drugoligowego Air Raro. Nie wiem jeszcze czy to ostatecznie on będzie pierwszym bramkarzem reprezentacji, ma dosyć silną konkurencję w postaci Tysona Tekeu. Tak czy siak na Igrzyska Pacyfiku jedzie.

John Pareanga - 31-letni zawodnik, filar defensywy, jeden z najlepszych piłkarzy formacji obronnej w kraju. Oczywiście także został powołany na turniej.

Junior Puroku - rok młodszy od Pareangi, także jeden z najlepszych piłkarzy na swojej pozycji. Gra jako środkowy ofensywny pomocnik, może występować także jako napastnik. Pewne miejsce w kadrze.

Paul Luiz van Eijk - nie wiadomo do końca gdzie się urodził, ma jednak także holenderską narodowość. 25-latek zapewne będzie liderem formacji ataku. Praktycznie jedyny europejski akcent w moim zespole, jednak do poziomu większości piłkarzy Oranje naturalnie dużo, dużo mu brakuje.

Oczywiście abym nie miał za łatwo w najważniejszym turnieju (przynajmniej w najbliższej przyszłości) musiało się coś przytrafić. Kilka dni przed wylotem zaczęły do mnie dochodzić niepokojące informacje. A jak nie wiadomo o co chodzi, to chodzi o kontuzje. Najpierw wyleciał bardzo ważny napastnik a zaraz po nim przyszła kolej na młodego obrońcę drugoligowego ACS Amuri. 

Warto jednak liczyć na szczęście bo dzień przed odlotem przyszedł do mnie asystent Mika Tupuna z informacją, że napastnik Geoffrey Strickland jednak się wykurował i może już grać. Niemniej jednak nie mogłem skorzystać z 5 zawodników, którzy doznali urazów. Patrząc na mój skład okazał się on bardzo młody, jednak nie oznacza to, że był zły.
Pierwszym meczem w Nowej Kaledonii miała być potyczka z Kiribati. Nastawiłem się na grę z kontry i szukaniu okazji do strzelenia gola gdy kopacze z tego zagrożonego zatopieniem atolu będą okupywać moją bramkę. Fidżyjski sędzia, pan Veresa Ratu Yabakivou o 18:00 gwizdnął po raz pierwszy a 9600 osób było świadkami mojego pierwszego poważnego sprawdzianu. Jak się skończyło możecie zaobserwować poniżej: