*Nazwa  manifestu to "Wyspy Cooka" w języku maoryskim, zwanym również rarotonga. Brzmi magicznie a znaczenie tak banalne. Myślę, że gdybym chciał kogoś zwyzywać w tym języku to brzmiałoby to równie niezwykle.

Tak samo niezwykle dla Takuvaine potoczył się bój o Ligę Mistrzów. Pierwszy mecz przegrany 0-1 u siebie mógł podkreślać brak doświadczenia cookijczyków w międzynarodowych rozgrywkach, lecz z drugiej strony samoańska Lepea nie należy do drużyn rozdających karty na kontynencie. Rewanż musiał być zwycięski. 

Skrinów nie będę wrzucał ponieważ wygasają szybciej niż talent Dawida Janczyka. Myślę, że znacznie bardziej interesujący jest wynik, który widniał po 90 minutach na tablicy wyników stadionu Toleafoa J.S Blatter w Apii. 

Lepea 0-4 Takuvaine 
A. Ageyi (2',6',49'), C. Cahill (42')

Mój super snajper z Wysp Salomona rozstrzygnął już sprawę awansu po pierwszych 6 minutach gry. Luca Comando po meczu nie okazywał radości, bardziej wyglądało jakby się tego zwycięstwa spodziewał. Wszystkie bramki zdobyli stanieri co mogłoby postawić pod znakiem zapytania skuteczność projektu wspierającego reprezentację Wysp Cooka. 

- Brednie, brednie i jeszcze raz brednie. W jednym meczu strzela bramkę gość z Samoa, w innym Salomończyk a w jeszcze następnym ktoś z Wysp Cooka. Wszelkie zarzuty o faworyzowaniu obcokrajowców kosztem krajowych graczy są bezpodstawne - skwitował Luca Comando na pomeczowej konferencji.

Nie wiadomo co czuł Cahill wbijając gola swoim rodakom, wiadomo, że mieszkańcy Wysp Cooka czuli ogromną radość usłyszawszy, że w tym roku ich państwo będzie reprezentowane w fazie grupowej Ligi Mistrzów Oceanii. Tak jest, tutaj w Oceanii dla ludzi bardzo ważna jest ich tożsamość narodowa. Nie jest to jednak na zasadzie, że ulicami Rarotongi organizują marsze cookijscy nacjonaliści a w telewizji po raz n-ty jest wałkowany temat zaniepokojenia demokracją na Wyspach Cooka. Zresztą - u nas jest to przeforsowane jak memy z Pazdanem, więc napiszę po prostu, że ludzie w obliczu większych imprez sportowych jednoczą się i niezależnie od statusu społecznego są dumni ze swoich reprezentantów. Nawet gdy zbierają dwucyfrowe baty od Polinezji Francuskiej. Dzięki tym 23 kopaczom powołanym na turniej/mecz szersza publika ma szanse usłyszeć o takim państwie jak Wyspy Cooka. Z innymi oceańskimi państwami jest podobnie. Może warto byłoby przenieść takie podejście na nasze podwórko? O ile ludzie byliby spokojniejsi.

Po tej luźnej i oderwanej nieco od tematyki FM-owej refleksji wracam do najbardziej prestiżowych rozgrywkach klubowych w Oceanii.  

Zasady losowania wspominałem w poprzednim manifeście, więc tu skupię się na samych wynikach. W zeszłym roku w finale grał AS Venus (Polinezja Francuska) z Waitakere United (Nowa Zelandia). Drugim zespołem nowozelandzkim było Canterbury Dragons, które spisało się najlepiej w pucharze federacji. W tym roku obok Waitakere występuje Auckland City, czyli Nowa Zelandia w najsilniejszym składzie. Trafiłem do grupy A:

1. AS Venus (Polinezja Francuska)
2. Takuvaine (Wyspy Cooka)
3. Auckland City (Nowa Zelandia)
4. Hienghène Sport (Nowa Kaledonia)

Grupa trudna. Auckland, czyli drużyna która najwięcej razy w historii ligi Nowej Zelandii odnosiła w niej zwycięstwo (w poprzednim sezonie mistrza i puchar zdobyło Waitakere, stąd awans przegranego w finałach baraży mistrzowskich - czyli Auckland), mistrz Polinezji Francuskiej z licznym gronem reprezentantów w kadrze z napastnikiem Teaonuim Tehau na czele. W dodatku to finalista zeszłorocznej edycji. Ostatni zespół to najmniej znany mi rywal. Wiem tylko tyle, że to mistrz Nowej Kaledonii i na tym moje informacje się kończą. Potencjalnie najłatwiejszy rywal, z którym planuję zawalczyć o 3. miejsce w grupie.

Pamiętacie pana Stevensona? Na pewno nie, ja sam o nim zapomniałem ale teraz pojawia się w cookijskiej przygodzie ponownie. Pan Stevenson jest dziennikarzem pracującym dla telewizji działającej na Wyspach Cooka. To właśnie on miał przyjemność przeprowadzać wywiad z Lucą Comando wywiad podsumowujący pół roku jego pracy na Wyspach. Z okazji awansu Takuvaine do LM już zapowiedział, że zaprosi go również na podsumowanie roku 2012 na wizję, podobnie jak przed rokiem. Wszelkie rozliczenia będą, więc prowadzone trybem półtorarocznym, dwuipółletnim, etc. 

Właśnie pan Andy Stevenson zorganizował, i właściwie wyręczył Takuvaine z realizacji tego wydarzenia, wielką konferencję prasową. Wyspy Cooka będzie reprezentować klub, który dotychczas mógł się pochwalić jedynie dwukrotnym (1991, 2006) triumfem w krajowym pucharze, czterema zwycięstwami na drugim szczeblu rozgrywkowym i jednym, jedynym mistrzostwem, które otworzyło wrota do oceańskiego, piłkarskiego raju. Nawet na cookijskie warunki było to sporą niespodzianką bo Takuvaine w zeszłym sezonie było kandydatem do spadku. "Okoliczności awansu podwyższają więc rangę osiągnięcia jakiego dokonał Luca Comando" - m. in. takie słowa padały z ust dziennikarza, który stał obok dumnego jak paw fidżyjskiego szkoleniowca. Czy to są pierwsze oznaki planu rozwoju futbolu na Wyspach Cooka o których mówił Fidżyjczyk podczas pierwszych dni swojej pracy?

Póki co tyle o Takuvaine. Teraz reprezentacja. I od razu na wejście coś głębszego, pobudzającego wyobraźnię. Mam prośbę do każdego szanownego Czytelnika, który czyta te słowa. Zamknij na chwilę oczy i pomyśl sobie gdzie widzisz siebie w wieku 56 lat. Jak wygląda Twoje życie i co robisz? Roztoczyłeś jakąś tam wizję? To skonfrontuj ją teraz z życiem pana, który zwie się Lai Gukisuva. W wieku dokładnie 56 lat zaliczył 3 występy w najwyższej lidze kraju dla poprzedniego mistrza, Tupapy, oraz 13 dla grających szczebel niżej rezerw. Mało? Dorzućmy do tego debiut w reprezentacji Wysp Cooka! Miało to miejsce w opisywanym manifest wcześniej meczu z Turks i Caicos, który miał miejsce we wrześniu 2012 roku (1-0 dla cookijczyków). Co więcej, pan Gukisuva wcale nie zamierzał kończyć kariery w 2011 roku i w obecnym sezonie osoby obecne na meczach rezerw Tupapy będą mogły oglądać popisy piłkarskiego emeryta na drugoligowych boiskach. W ramach ciekawostki napiszę, że oczekiwana średnia długość życia (nie mylić ze średnią długością życia) na Wyspach Cooka dla mężczyzn wynosi ok. 72 lata. Niesamowicie głupio było mi się zwracać do tego człowieka w szatni na 'Ty', bo równie dobrze mógłby być moim ojcem. Naturalnie Lai otrzymał szansę debiutu głównie ze względu na to aby trwale zapisać się w historii futbolu w Oceanii a także i na świecie. Która bowiem inna reprezentacja może się pochwalić zawodnikiem w wieku 56 lat, który wystąpił w narodowym trykocie i nadal kopie piłkę w pierwszoligowym klubie? (głównie w rezerwach ale ciii) Mimo, że zabieg był czysto symboliczny to jestem pełen szacunku dla pana Gukisuvy, że nadal w takim wieku znajduje siły aby grać w piłkę. Rocznik '56 ale czasem widać u niego większy zapał niż u niejednego młodziana.