Nie zapija się tu jednak smutków bo rzadko kto je ma i często bywa chilloutowo. Nie miałem tu pierwszej miłości, rozczarowań jednak na pewno całą masę.
Generalnie nie jestem normalnym fanem futbolu. Nie ekscytuję się tym kto zdobędzie Ligę Mistrzów, kogo kupiło PSG ani kto walczy o mistrzostwo Anglii. Zamiast tego wolę dowiedzieć się kto został mistrzem San Marino, czy Steaua Bukareszt znowu jest najlepsza albo kto zajął ostatnie miejsce premiowane awansem do Ligi Europejskiej w Albanii. 

Nazywam się Luca Comando. Urodziłem się w fidżyjskim mieście Vatukoula. 5616 mieszkańców, ośrodek wydobycia złota, kopalnia działa nawet do dziś. Moi przodkowie przybyli tu z Włoch, stąd moje imię i nazwisko a także druga narodowość (włoska). Od najmłodszych lat złapałem bzika na punkcie futbolu. Podobno mój dziadek przybył na Fidżi aby odciąć się całkowicie od wielkiego świata, który jak twierdził "całkowicie go wyniszczał". Mogę mu śmiało za to podziękować bo wątpliwe abym w Italii osiągnął wszystko to co na tym pacyficznym państewku. Swoją futbolową przygodę zacząłem w klubie z mojego miasta - Vatukoula FC. Tam po paru sezonach dobrej gry zainteresowała się mną jedna z czołowych drużyn w kraju - Ba FC. Poznałem wtedy smak międzynarodowej rywalizacji, braliśmy udział w Lidze Mistrzów Oceanii. Właśnie po tych rozgrywkach trafiłem do Auckland City, jednego z najlepszych klubów Nowej Zelandii i całego kontynentu. Tam była już międzynarodówka na maksimum. Po wygraniu oceańskiej Champions League pojechaliśmy na Klubowe Mistrzostwa Świata. Oczywiście po porażce 1-2 z jakimś azjatyckim zespołem zajęliśmy 7 miejsce ale to było bezcenne doświadczenie. Koniec rozwoju mojej kariery nastąpił w australijskiej A-League. To i tak duży sukces, bo mało który gracz z państw takich jak moje przebija się aż tam. Jasne, są wyjątki jak Roy Krishna (fidżyjski napastnik), jednak grę w Perth Glory traktowałem jako zaszczyt. Potem wróciłem do rodzinnej Vatukouli aby zawiesić buty na kołku. Dla reprezentacji Fidżi zagrałem 25 razy zdobywając przy tym 3 bramki (w tym jedną przeciw Nowej Zelandii!). Całkiem nieźle jak na środkowego pomocnika. Naturalnie zostałem przy futbolu. Wyrobiłem sobie dobrą reputację na kontynencie, więc miałem ułatwiony start w karierze menadżerskiej. To był rok 2011 i zbliżały się Igrzyska Pacyfiku...

Przeglądałem swojego maila. Oczywiście same pierdoły typu ubezpieczenia, wygrana, kredyt bla, bla. Niespodziewanie moją uwagę przykuł jeden z nadawców Cook Islands Football Federation. Otwieram zaciekawiony wiadomość a tam "oferta nie do odrzucenia". Włodarze federacji poinformowali, że szukają kogoś młodego z pomysłem na grę w zbliżającym się turnieju. Oczywiście nie mogłem odmówić. Poprowadzenie reprezentacji było świetnym wyzwaniem. Skoro już się mną tak zainteresowali to musiałem to wykorzystać.

Twórczość Bonusa BGC można podstawić do tego co zobaczyłem. Siedziba gmachu federacji była dość starym budynkiem z odłażącą szarą farbą. Bardzo biednie jednak nikt nie zdaje się tym przejmować. Bo zwyczajnie nie musi. Dla przeciętnego Cookijczyka obojętne jest jaki wynik drużyna osiągnie z dajmy na to reprezentacją Tongi. No dobra, może nie jest, ale na pewno nikt nie będzie załamywał rąk gdy przegrają. Świadczy o tym 199 miejsce w rankingu FIFA.