Potencjalne umiejętności graczy. Obecne rozwiązanie, proponowane nam przez football managera, przyznam – bardzo mnie boli. To straszne, że Rafał Wolski może się rozwinąć w grze tak samo w Legii Warszawa, jak w Barcelonie. A jestem przekonany, że gdyby w rzeczywistości miałby okazję sprawdzić się w katalońskiej szkółce, po kilku latach byłby o wiele lepszym piłkarzem.
Sztywne PA sugerowane nam przez grę jest śmieszne. Otóż jakiś obserwator, oglądający poczynania danej drużyny, stara się przewidzieć, wydedukować (z informacji prasowych?) jak dobrym zawodnikiem ktoś może się stać. To mylne podejście do tematu. Doskonałym przykładem będzie gość z naszego podwórka – Robert Lewandowski. Z każdym FM’em okazywał się być graczem o większym potencjale. Kolejno trafiał do lepszych klubów, w Borussi jego potencjał jest wyższy, a dzięki grze w przyszłej wersji pewnie będzie on w ścisłej czołówce światowych supersnajperów.

Obecny system mnie denerwuje, bo nie potrafi być tak elastyczny. Otóż – jestem zwolennikiem teorii, w której coś więcej, niż sam potencjał zawodnika ustalony z góry, decyduje o tym, jak dobrym zawodnikiem może się on stać w przyszłości. I tak, wracając do przykładu z początku tego wywodu, chciałbym by Rafał Wolski w Legii mógł się rozwinąć przykładowo do PA 150, ale już w Barcelonie skończyć w okolicach 170 PA.

Jak można to osiągnąć? Podobne propozycje nie mają sensu, bo i tak nikt z nich nie skorzysta. Ale zupełnie na szybko – ustalajmy jakiś potencjał gracza. Jan Kowalski – PA 140. Jeśli w wieku juniorskim (14-18 lat) trafi do dowolnego klubu, jego potencjał wzrośnie o poziom rozbudowania szkółki młodzieżowej. W przypadku Barcelony – jego potencjał już wtedy wynosiłby 160. Dodatkowo – opieka nie powinna przekładać się wyłącznie na nauczanie ulubionych zagrań, zachowań boiskowych, ale także regulować PA. I tak nasz Jan Kowalski pod opieką Xaviego (a potem każdego kolejnego opiekuna, z którym współpraca przebiegnie pomyślnie, otrzymywał od 0-3 kolejnych PA). Poziom bazy treningowej mógłby regulować prędkość uzyskiwania danego potencjału. Przykładowo – z bazą na poziomie 20, maksymalny poziom osiągałoby się 20% szybciej. Dodatkowo na prędkość rozwoju juniora powinny wpływać te czynniki, co teraz (występy w meczach), ale i reputacja menedżera. Menedżer odpowiedniej klasy pozwoliłby osiągnąć maksymalny poziom jeszcze szybciej. Jan Kowalski, z bazowym potencjałem 140, który trafi do Barcelony, miałby więc możliwość finalnie osiągnąć PA na poziomie ~~170, przy uważnej opiece menedżera, świetnych warunkach treningowych, odpowiednich opiekunach. Dlaczego niby miałoby to być niemożliwe?

Holenderskie kluby naprawdę potrafiłyby wtedy pożądnie wychować juniora. Oczywiście, gracz nie otrzymywałby bonusu każdorazowo, bo łatwo byłoby oszustwo. Jeśli więc junior pojawiłby się jako newgen w klubie x o szkółce młodzieżowej na poziomie 10, jego potencjał wzrósłby o 10. Gdyby później trafił do klubu y o szkółce młodzieżowej na poziomie 15, jego potencjał wzrósłby o dodatkowe pięć punktów. Gdyby jednak później, przed osiągnięciem maksymalnego PA, trafił do klubu słabszego, ze szkółką na poziomie 8, jego potencjał spadłby o 7 punktów. Rozbudowanie obiektów miałoby wtedy podwójny sens a gracze mogliby nie zgadzać się na przejście do klubu o słabym zapleczu.

Obecny system wkurza mnie szczególnie wtedy, gdy gram sobie dobrym europejskim klubem – ostatnio, Stuttgart, i chcę kupić na napad Milika. I dupa, bo jest on gówno warty. Przy wsparciu mojej szkółki juniorów i odpowiednich opiekunów (np. Cacau), byłby on pewnie finalnie graczem na poziomie PA 160. I mógłby spokojnie stać się czołowym graczem Bundesligi.

No, ale trudno. W najbliższym czasie nie zanosi się na to, abyśmy mieli większy wpływ na potencjał danego gracza. Szkoda, bo chciałbym w swoim klubie mieć szansę na wychowanie tria z Polski. Szkoda też, że mogę tylko chcieć.