Dopiero po czasie uświadomiłem sobie co zaszło. Zostałem menadżerem pierwszoligowego belgijskiego klubu. Za mną była już konferencja. Pytania standardowe, odpowiedzi również. Kilka najbliższych dni spędziłem w klubie, musiałem urządzić sobie swój mały gabinet. Poznałem współpracowników i piłkarzy, pomimo tego, że ci byli jeszcze na urlopach. W teczkach Prezesa było wszystko, więc nawet jeżeli ich nie znałem osobiście to wiedziałem o nich wszystko.

Nie obejżałem się, a piłkarze wrócili z urlopów. Dopiero równo z ich powrotem zostałem oficjalnie menedżerem. Teraz mogłem już wszystko. Nie planowałem przebudowy drużyny, bo jej fundament był solidny. Większe zmiany miały zajść wśród trenerów. Wszyscy byli tacy "wyrobieni". Znali się od wielu lat i wyraźnie brakowało im motywacji. Wymieniłem prawie wszystkich. Przy okazji kupiłem lewoskrzydłowego Nilsa Schouterdena i jakiegoś juniora. Do pierwszej drużyny przeniosłem też bramkarza rezerw - młodego Arthura Hannesa w miejsce innego golkipera sprzedanego do Rody Kerkrade. W tych transferach nie było nic wartego do omówienia. Kręcąc się wokół budowy nowego sztabu szkoleniowego zorientowałem się, że nie wystarczy miejsca dla wszystkich trenerów. Johan oczywiście odrzucił moją prośbę co do dodatkowych miejsc w składzie. Nie chciałem się kłócić dopóki swojego stanowiska nie udokumentuje wynikami. Taktyka powstała dosyć szybko, bo od razu miałem wizję tworzenia zespołu. Trochę ryzykownie zdecydowałem się na grę trzema obrońcami. Przed obroną grać miało dwóch defensywnych pomocników, którzy w akcjach ofensywnych mieli brać udział w rozgrywaniu piłki, a przy atakach rywali wspierać defensywę. Przed nimi grał mózg zespołu czyli wysunięty rozgrywający. Na szpicy grać mieli dwaj napastnicy. Jeden z nich był typowym lisem pola karnego, a drugi klasyczną 10.

Po powrocie piłkarzy zwołałem zebranie zespołu w małej sali na samym dole klubowego budynku. Nie była to piwnica, pomieszczenie znajdowało się w fajnym miejscu. Doskonale było widać boiska treningowe. Po prostu miało swoją atmosferę. Bałem się tego spotkania. Byłem trenerem który nic nie osiągnął i może nie cieszyć się szacunkiem wśród piłkarzy. Doszłem do wniosku, że trzeba wyjść zdecydowanym i przyniosło to pozytywne skutki. Było widać, że to ja jestem tu trenerem ale z drugiej strony piłkarze mieli do mnie zaufanie. To spotkanie bardzo zmotywowało nas wszystkich i ze spokojem mogłem stwierdzić, że moje pierwsze wrażenie podobnie jak piłkarzy było bardzo dobre. Nadszedł więc czas rozpocząć okres przygotowawczy.