Czas na wielki powrót MR. Nie wiecie co to znaczy? Już śpieszę z wyjaśnieniem.
Mourinhowa Rozgrywka, czyli właśnie w skrócie MR, to moja nazwa pewnego znanego sposobu gry, w którym zaczynam jako bezrobotny, nikomu nieznany menadżer bez licencji i z doświadczeniem piłkarskim na poziomie kopania piłki po podwórku. Co prawda patron tej rozgrywki grał chwilę w piłkę w niższych ligach, a następnie był asystentem, a nie od razu menadżerem, ale cel jest ten sam - zostać jednym z najlepszych trenerów na świecie bez wcześniejszych sukcesów w karierze piłkarskiej, ergo bez znajomości w środowisku.
Mam nadzieję, że wszystko jest teraz w miarę jasne. Pytacie czemu "powrót"? Ano dlatego, że już w zeszłym roku opisywałem swoje sukcesy (śmiech) na łamach tego serwisu. Zachęcam do zapoznania się z nimi lub przypomnienia ich sobie, jeżeli je kiedyś czytaliście - tutaj.
Cofnijmy się, więc znowu do starych, dobrych czasów i odświeżmy wspomnienia, choć dla mnie był to raczej koszmar. Pierwszą szansę dostałem prawie od razu na zapleczu T-Mobile Ekstraklasy, we Flocie Świnoujście przyjęła mnie przemiła pani Prezes. Tam święciłem największe sukcesy (o zgrozo!), gdzie już w drugim sezonie cudem wygrałem ligę i awansowałem na wykwintne salony najwyższej polskiej ligi. Tam nie szło mi już tak dobrze, w pierwszym sezonie na szczycie ledwo się utrzymałem, ale czego można się spodziewać po zespole, w którego składzie grają parakopacze z poziomu nizin 1.ligi.
Pod koniec czwartego sezonu postanowiłem zmienić barwy klubowe i przeprowadziłem się wzdłuż linii brzegowej ze Świnoujścia do Gdańska, gdzie objąłem tamtejszą Lechię, która nie radziła sobie zbyt dobrze. Do końca sezonu udało mi się wywindować rozbitą ekipę z Trójmiasta do górnej ósemki i otarłem się o europejskie puchary (zdecydowała tabela po rundzie zasadniczej). Przed piątym sezonem uporządkowałem przepłacany skład i przystąpiłem do tragicznego sezonu walki z FM, który skończył się moją porażką. W przerwie zimowej po wezwaniu przez zarząd na dywanik postanowiłem złożyć rezygnację. Miałem dosyć piłkarzy z Gdańska.
Przez prawie 3 miesiące szukałem pracy i dopiero w marcu znalazłem swój deszczowy dom w Cardiff City. Tam postawiłem sobie za cel awans przez baraże do Barclays Premier League. Miałem dobrą pozycję startową, bo na 10 kolejek przed końcem zajmowaliśmy jedno z tych upragnionych miejsc, dzięki którym rozgrywało się po sezonie kilka dodatkowych spotkań o chwałę. Niestety stawka była wyrównana, a moi piłkarze w ostatnich trzech meczach zawiedli i zabrakło nam 1 (słownie: jednego) punktu. Tak więc trzasnąłem drzwiami i wkurzony (łagodnie mówiąc) wyjechałem w siną dal rezygnując ze stanowiska.
Wtedy właśnie napisałem, że nie mam zamiaru już ciągnąć tej kariery. Teraz jednak odpaliłem znowu FM 15 (FM 16 jednak nie jest w stanie mnie wciągnąć), przejrzałem możliwe gry do wczytania i aż się zdziwiłem, że save z MR leży sobie grzecznie na dysku. Natychmiast go odpaliłem i zastałem swego menadżera bezrobotnego w roku 2019, tuż po ucieczce z portowego miasta Cardiff. Tutaj też się spotykamy i wznawiamy naszą wycieczkę na szczyt.
Spiąłem się w sobie i postanowiłem zgłosić się do samych dobrych zespołów. Szanujmy się. Co prawda nie mam na koncie żadnych sukcesów, nie prowadziłem nawet średnich klubów europejskich, ale może mnie przyjmą w Bayernie, OL lub Stuttgarcie.
No dobra, z takim CV nie miałem co o tym marzyć, nie dostałem nawet zaproszenia na rozmowę, a władcy Monachium wyśmiali mnie. No cóż, jeszcze się zemszczę. Pewnie za kilkanaście lat, ale zemsta to danie, które najlepiej smakuje na zimno. Na szczęście jeden z klubów dokładniej przyjrzał się mojemu zgłoszeniu, porozmawialiśmy i zostałem przyjęty nawet z moim żądaniem podniesienia budżetu juniorskiego.
Leicester, czy raczej "leste" jak powinno się wymawiać. Miasto znajdujące się praktycznie w centrum Anglii (około 240 km od Cardiff, daleko nie miałem) nad rzeką Soarą. Jest jednym z najstarszych miast w Anglii, domem Adriana Mole'a i zespołu, który w minionym sezonie sprawił największą niespodziankę co najmniej w Europie.
Leicester City, "Lisy", obecny Mistrz Anglii, który rozgrywa swe mecze na King Power Stadium znajdującym się tuż przy wspomnianej rzece.
I prezes tego oto klubu postanowił dać mi szansę. Mnie, czyli menadżerowi, który nie poradził sobie w Championship. Teraz mam pomóc Leicester City zając dumne miejsce w tabeli, raczej niezagrożone spadkiem. Tak się domyślam, bo w poprzednim sezonie ktoś prawie spuścił mój obecny klub z ligi, a zarząd nie przedstawił mi jeszcze żadnych oczekiwań.
Po rozmowie z prezesem rodem z Tajlandii (gdzie są te miliardy z Azji?!) i z wybitnym poetą, moim asystentem Craigiem Shakespearem, przyszła pora na przegląd stanu przyszłego Mistrza Anglii.
- "Znowu bredzisz, więc postanowiłem wrócić z emerytury i Cię naprostować, patałachu" - to moje "ja", jak zawsze czujne.
- "Dobra, dobra, nie szpanuj, ja się opanuję z optymizmem i głupotą, a ty przestaniesz się mnie czepiać"
- "Jasne, może znowu zakładzik o pastowanie butów?" - szydera pełną gębą.
- "Nie mam ochoty się zakładać, bo potem mogę tego żałować. Poza tym, po Twoim ostatnim pastowaniu moje buty są jeszcze czyste i lśniące." - tym mistrzowskim docinkiem z polotem sprawiłem, że "ja" ucichło.
Skład:
Człowiek może się załamać po takiej wiadomości, bo nie co dzień twój asystent twierdzi, że najlepszym piłkarzem w składzie może być 33-letni James Milner. Jednak po głębszym zapoznaniu się ze składem zobaczyłem, że nie jest tak źle, a utrzymanie się jest naszym obowiązkiem. Piłkarze pasują też idealnie do mojej ulubionej taktyki z poprzedniej edycji.
Bardzo doświadczony i pewny bramkarz, w ataku newgen, który ustrzelił 19 goli w poprzednim sezonie, na skrzydłach gracze więcej niż solidni, tak samo na bokach obrony. Na środku obrony trochę niepewny i stary Rolando, ale przed nim grać będą młodzi i gniewni defensywni pomocnicy. Dodatkowo na ławce bardzo dobrzy zmiennicy jak Milner, Kramarić, McEachran, Drinkwater oraz Butland. Kontuzjowany jest jeszcze Boilesen, który jest ważnym punktem tej drużyny.
W rezerwie znalazłem sporo podupadłych gwiazd futbolu, które wkrótce zwolnią nam w budżecie płacowym około 6-7 milionów euro. Spróbuję przeszukać rynek pod kątem zawodników z kartą na ręku. Wbrew pozorom mocniejsze klubu z tej ligi pozbywają się całkiem użytecznych zawodników.
Trening:
Sztab trenerski nie wygląda może olśniewająco, ale na początek da radę. Szkoda tylko, że mogę zatrudnić co najwyżej jednego trenera, więc postanowiłem znaleźć kolejnego specjalistę od trenignu siłowego, ponieważ zawodnicy dalej uważają obciążenia za zbyt wysokie. Scouting wygląda odrobinę gorzej, więc muszę pozatrudniać więcej szperaczy i wysłać ich w świat. Przynajmniej fizjoterapeuci i trenerzy u-18 są na wysokim poziomie, tak więc nie muszę robić gruntownego przemeblowania w tych działach.
Teraz spokojnie czekam na koniec przerwy międzysezonowej, plan rozgrywek Premier League i na ruchy transferowe. Wy także musicie poczekać ze mną...
Anglia, 2019/2020
Słowa kluczowe:
FM 2015
Anglia
Premier League
Leicester City
2019/2020
mourinho
MR
powrót
Do zobaczenia w niebiańskiej jedenastce, Commins! [5]
Słaby blog na poziomie, najgorszy blog na świecie
Facebook
Twitter
YouTube
Twitch.tv
RSS
Komentarze (0)
Możliwość komentowania tylko dla zarejestrowanych użytkowników.
Nie masz konta? Zarejestruj się.
Drogi Rewolucjonisto, prosimy o przestrzeganie regulaminu i zapoznanie się z FAQ