To byl piekny dzien. Slonce juz wielu zdazylo sie znudzic i upalne temperatury rowniez. W koncu to juz 3 tydzien zabojczych upalow powyzej 30 stopni. Ciekawe, ze znany jasnowidz z Czolenkowa czy jakos tak przepowiadal w zimie deszczowe i zimne lato. Mam nadzieje, ze zaopatrzyl sie w cieple kurtki przeciwdeszczowe i zamontowal za wczasu system do odzyskiwania deszczowki na dzialce...dobrze, ze przepowiadal III wojne swiatowa na czerwiec, bo gdyby przepowiadal pokoj, to teraz pewnie, w tym zabojczym upale, siedzialbym w okopach w nieprzepuszczalnym mundurku z rozgrzanym do czerwonosci karabinem w lapach....

Ja jednak upal lubie, bo to zwykle cisza przed burza....a burza zblizala sie nielicha. Wrocilem wlasnie z kilkuletnich wojarzy po tzw. zachodniej europie. Minal wlasnie pierwszy miesiac pobytu w moim rodzinnym Szczecinie, kiedy to przyzwyczajalem sie na nowo do polskich realiow. Byl koniec czerwca ( w sumie na wojne jeszcze nie za pozno...tfu, wypluj to slowo!), wiec mimo pogody dzialo sie niewiele. W prasie i telewizji sezon ogorkowy, politycy z tego upalu nawet jednej obelgi nie sa w stanie wystosowac w kierunku swoich umilowanych inaczej kolegow z law poselskich, no i Pogon. Tam tez nic sie nie dzieje. Tylko stadion zyje, co dzien podlewany zraszaczami.

Zaraz po przyjezdzie, wiedzac jak trudno o prace w moim pieknym kraju, postanowilem nie tracic czasu i rozeslalem swoje CV do kilku pracodawcow i odpowiedzialem na kilka ogloszen. W tej dziedzinie niestety takze sezon ogorkowy trwal. O listownej odpowiedzi moglem zapomniec. W tym kraju takie standardy nie obowiazuja ;-). Ale zeby choc ktos zadzwonil, poprosil o stawienie sie na rozmowe kwalifikacyjna...no i wykrakalem. Czerwiec mial sie ku koncowi, a ja powoli dojrzewalem do tego, by wyskoczyc na pare dni nad nasze lazurowe wybrzeze, gdy zadzwonil telefon:

   Ja: Slucham (to na wypadek, gdyby ktos po drugiej stronie sluchawki pomyslal, ze podnosze sluchawke i nie slucham)
Glos: Dzien dobry, czy pan Piotr Pileczka?
   Ja: Przy telefonie, w czym moge pomoc?
Glos: Dzwonie z firmy Paleta und Paleta. Otrzymalismy Panskie zgloszenie w sprawie pracy na stanowisku manager projektu. Chcielibysmy Pana zaprosic na rozmowe kwalifikacyjna.

***Zaraz zaraz - pomyslalem. Paleta und Paleta i jakis manager projektu? Zdaje sie, ze na ogloszeniu bylo napisane pracownik magazynowy! No i co ja mialbym tam projektowac, palety? Znaczy sie, kwadratowe, okragle, w kwiatki, krowki? No nie, czy to nie jakas podpucha? Ale ten glos...no nic, jak chca to przyjde, w koncu taki mily, kobiecy glos moze zwiastowac cos przyjemnego...jak nie prace to moze...kawke :-)***

   Ja: To bardzo milo z Panstwa strony, kiedy mam sie stawic?
Glos: Jutro o 10 rano pod podanym w ogloszeniu adresem. Wszelkie szczegoly pozna Pan jutro. Prosze zarezerwowac sobie okolo godziny czasu.
   Ja: Dobrze, dziekuje bardzo i do zobaczenia.
Glos: Prosze bardzo, lecz nie zobaczymy sie jutro, spotka sie Pan z prezesami.

*** A to przebiegla...pani - pomyslalem. Dalem sie wkrecic w nierokujaca rozmowe i nawet nie poznam wlascicielki tego glosu? No nic, rodzice nauczyli mnie, ze jak juz dales slowo, to musisz go dotrzymac....pojde wiec...***

W sumie to nie mialem nic do stracenia poza leniuchowaniem. Przeciez nikt inny nie odpowiedzial. Poza tym studia skonczylem, o managerke na zachodzie sie otarlem, o palety z reszta tez...kto wie, moze sie nadam? Czas uruchomic nabyty w krajach rozwinietych optymizm. Szkoda, ze nam, Polakom, ten optymizm sam sie nie zalacza. Pewnie technologia przestarzala.