Solidarność ludzka.

Czy coś takiego istnieje, czy w dzisiejszych czasach jesteśmy skazani głównie na siebie? Jakby tak przejść się ulicą, obojętnie jakiego miasta – mój wybór, moje miasto – Szczecin. Pośpiech, przepych, znieczulica i całe to zło i chamstwo naszej generacji jest widoczne gołym okiem, wystarczy posłuchać rozmów, popatrzeć na ludzi lub wejść do naszego największego centrum handlowego.

Mimo tego nasz świat nagle stanął w miejscu z cichym, słyszalnym wręcz przez niewielu pytaniem : Polsko – Quo vadis?

To oczywiście pytanie dotyczące politycznego aspektu tragedii smoleńskiej, gdzie zginęło wiele ważnych osobistości dla naszego kraju m.in. prawie wszyscy dowódcy wojskowi. A przede wszystkim – prezydent kraju. Kto go zastąpi? Wiem, że takie pytania mogą wydawać się niestosowne, ale czas nagli, a żałoba już tydzień za nami, więc wreszcie trzeba.

Komorowski, Pawlak, Napieralski i ostatnia niewiadoma z PiSu – obstawiam Jarka Kaczyńskiego, mimo wielkiego zapewne załamania, straty rodzinnej. Gdy umiera nam rodzeństwo boli to strasznie, ale gdy umiera dodatkowo brat bliźniak, z którym było się zawsze razem, tyle się przeszło – jest pewnie jeszcze gorzej. Mimo tego, uważam, że pan Jarosław stanie do walki by godnie zastąpić brata na fotelu prezydenckim.

Napieralski – człowiek, można by rzec „swój”, bo ze Szczecina, skończył tę samą uczelnię, kierunek co ja studiuję, ale jest mi zupełnie nie po drodze ze względów ideologicznych. Daje mu góra 5 %.

Pawlak – startuje już któryś raz z kolei i jakoś nie wróżę mu tym razem jakiegoś nagłego wzrostu poparcia. Może mieć nawet mniej niż kandydat lewicy.

Komorowski – dla niego sam okres kampanii wyborczej będzie chyba najważniejszy, bo to on obecnie pełni „prezydenckie” obowiązki i to on będzie z nich rozliczany w przypadku jakiejś wpadki będzie uważany za nieodpowiednią osobę na to stanowisko. Ludzie będą mieli pewien obraz jego prezydentury. Jednak marszałek jest na tyle stabilną osobowością, można by to ująć nawet, że „sztywną”, że pomyłek raczej nie ujrzymy i Komorowski będzie miał kolosalne szanse zostać prezydentem.

Kaczyński – on może iść na fali ludzkiego współczucia i to może dać mu końcowy sukces. Niestety, ale taka prawda. Ci, co jeszcze niedawno wieszali psy na L. Kaczyńskim po jego śmierci wręcz „czczą” go, jako kogoś znakomitego. To samo może być z Jarosławem, podbudowanie jego osobowości, zapomnienie złego, porównanie z Lechem – to może dać mu te potrzebne punkty. W innej rzeczywistości nie miałby szans z Komorowskim.

To tyle o polityce, bo ja przecież nie o tym chciałem pisać. Miałem zacząć o katastrofie by ukazać ludzkie piękno. Piękno wspólnoty, zjednoczenia. Widać to było, gdy tłumy czekały w kolejce by oddać hołd parze prezydenckiej, nie było żadnych waśni, kłótni. Wszyscy byli wtedy POLAKAMI. Tak samo mówił Obama. Ten Obama, który jednak nie dotarł do Polski na pogrzeb, a Sakaszwili, który miał równie trudną drogę do przebycia zjawił się. Co innego, gdy wypada być, a co innego, gdy chce się być.

Zjednoczenie narodu w bólu nie trwało zbyt długo. Z czasem rany się goją, a ludzie zaczynają być na powrót LUDŹMI. Manifestacja by nie chować prezydenta na Wawelu przeszła wszelkie pojęcie. Dobrze, sam byłem przeciwny, ale uszanujmy tę decyzję, stało się. Niech odejdą w spokoju. Zresztą, co mi to szkodzi? Przecież nie będę cierpiał z tego powodu.

Jeśli wspominamy słowo solidarności ludzkiej najczęściej przed oczyma widzimy czasy, gdy Polska „wyrywała” się spod jarzma radzieckiego. Większość mówi, że Ci ludzie, ludzie „Solidarności” walczyli o wolność, o prawa jakie mamy dzisiaj, że obalili komunizm. Jasne, taka plakietka przyczepiona była później. Komunizm obalił Gorbaczow, a tamci ludzie walczyli, cóż wstyd przyznać, ale o … kiełbasę, chleb …

Pokolenie pokoleniem, ale niech nam żyje się lepiej.

Jak widać następny przykład solidarności ludzkiej upada, czy ona naprawdę nie istnieje? Otóż powiem, że istnieje. Tylko nie w telewizji, nie w książkach od historii. Jest ona w zwykłych, chociaż dla niektórych mogą  być niewyobrażalne, życiowych sytuacjach. Moim przykładem jest szpital.

Żeby każdy z takim zainteresowaniem, troską i szczerym życzeniem słuchał drugiej osoby co ludzie będący na oddziale ciężkich przypadków, gdzie co drugi to rak, co trzeci białaczka, żeby ludzie będący zdrowi, będący i żyjący „na wolności” słuchali i tak przejmowali się innymi to świat byłby lepszy. Niestety, większość myśli „Co mnie obchodzi druga osoba?”, liczy się egoizm i byle do przodu. Altruistów w tym świecie jest coraz mniej.

Tutaj sytuacja jest inna. Nie wiem, z nudów, a może z pragnienia współczucia, bo się wie, co Ci ludzie przeżywają? A może też z pobudek egoistycznych? Bo chcemy w zamian współczucia i wysłuchania dla nas?

Nie wiem, ale gdy wróciłem do szpitala po miesiącu przerwy, trzeci raz i spotkałem pana, który leżał ze mną na sali, on był tu drugi raz. Od razu się poznaliśmy. Jakie padło pytanie? Nie, „wiesz u mnie to …”, tylko :

„- Jak się czujesz?”