Wchodząc do budynku klubowego poczułem dziwny zapach. Coś jakby spalenizna. Pobiegłem więc szybko do sekretariatu zobaczyć czy to, aby nie Pani Simpson była powodem tychże niezbyt przyjemnych zapachów. Moje obawy były jak najbardziej słuszne...

- Co Pani tutaj robi? – standardowo zapytałem. Robię to prawie codziennie
- Grzanki smażę, a co? – nonszalancko, niczym Listkiewicz odparła sekretarka
- W gabinecie? – zapytałem z niedowierzaniem
- Prezes nie zdecydował się stworzyć klubowej kuchni, mimo mojej petycji – odparła Pani Simpson
- A ktoś ją podpisał w ogóle? – 
- Tak, ja. – 
- To rzeczywiście powód, aby robić kuchnię klubową, bo biedna sekretarka ma zachciankę... – pomyślałem
- A Pan to by może nie chciał? Gotować sobie w klubie albo chodzić na tutejsze obiadki? – zapytała Pani Simpson z błagalnym wzrokiem psa.
- W sumie... – po raz pierwszy w pomyśle mojej sekretarki było źdźbło słuszności... - to niegłupi pomysł.
- To może do prezesa się wybierzemy? – zaproponowała Pani Simpson
- Chodźmy! – odparłem i razem pomaszerowaliśmy na naszą 10-metrową pielgrzymkę do szefostwa.
- To kto zaczyna? Pan! – zaproponowała przed drzwiami sekretarka
- Nie ma mowy! – odparłem spokojnie 
- Ja na pewno nie, Pan ma dobry kontakt z takimi heretykami jak prezes! –
- A skąd taka teza?! – 
- Ma Pan w tej swojej orkiestrze jakiegoś „innego”. Kto wie, co między Panami zachodzi... – zaśmiała się ironicznie sekretarka
- Ma Pani śmiech jak hamujący pociąg... – odegrałem się
- Mnie to nie rusza... – 
- Niech Pani w domu w lustro spojrzy, to może coś Panią ruszy – 
- A kit Ci w ucho! – 
- Taaaaak? A schowaj się do domu, bo małpa dzieci szuka! – tryumfalnie pośmiałem się z sekretarki
- A ty chłoptasiu masz śmiech jak świnia kaszel! – 
- A ty oczy jak wejście audio - video! – 
- A kulaj dropsa! – 
- Nie przeżywaj tak, bo majtek nie dopierzesz! – 
- A propos... fajne masz spodnie, ale...męskich nie było? – 

Ja miałem już dosyć. Pani Simpson jest w tego typu dyskusjach niedościgniona. Poddałem się i nie zważając na to, że sekretarka właśnie wymyśliła kolejną genialną docinkę wtargnąłem do prezesa. 

- Dzień dobry! – wtargnąłem bezpruderyjnie do gabinetu i przeszedłem do rzeczy – Przyszliśmy tu z naszą... yyy... uroczą sekretarką prosić Pana o... –
- ...Kuchnię klubową! – dokończyła nasza klubowa Pokachontas
- Przecież już z Panią na ten temat rozmawiałem. – zmartwił się prezes – Nie może być klubowej kuchni.
- Dlaczego? Fajnie by było pojeść w klubie. Zrobić „abonament obiadowy” dla piłkarzy. – zasugerowałem
- Miałem wam tego nie mówić, ale skoro Pani Simpson tak nalega, a panu, trenerze nie mogę się oprzeć więc... muszę wam to ogłosić. – odparł Les Thomson
- Oczywiście. – odpowiedziała sekretarka, która była wyraźnie zła, że to ja „pociągam” prezesa, nie ona.
- Wynosimy się ze Stenhousemuiru... – te słowa na długo utkwią mi w pamięci. Ledwo zakwaterowałem się w tej mieścinie, a już mam wyjeżdżać...
- Ale jak to? Po co? – dopytywała się nie mniej załamana Pani Simpson
- Tu nie ma dla nas miejsca. – odparł prezes – W końcu nazywamy się East Stirlingshire, a nie East Stenhousemuirshire ...czy jakoś tak.
- To gdzie się przenosimy? – zapytałem załamanym głosem
- Do Stirling oczywiście. To piękne miasto położone niedaleko stąd. Nadal jednak musimy grać tutaj... – odparł zniesmaczony prezes.
- A co się takiego stało, że musimy wyjeżdżać do Stirling? – zapytałem raz jeszcze
- Może wam kiedyś powiem, a teraz Panie Kropka piłkarze czekają... – 
- Ale... – 
- Dowidzenia... – 
- A co ze mną? – zapytała niepewnie Pani Simpson
- Pani musi posprzątać tą pseudokuchnię w gabinecie... – odpowiedział prezes

Ciekawe co tam sobie nasz Pan Thomson wymyślił, że trzeba się wynosić aż do Stirling. Z jednej strony to fajne miejsce – zdecydowanie bardziej rozwinięte, a z drugiej to tam będzie trzeba szukać mieszkania, bo dojeżdżanie takiego kawału autobusem nie jest zbyt tanie. 

Przez całą tą sprawę z przeprowadzką wysiadł mi komputer, a moje notatki poszły w piz... no zniszczyły się. Cóż, teraz mogę tylko wspominać.

Niedawno zamieściłem sondę, która miała na celu sprawdzić, czy ktokolwiek wierzy w East Stirlingshire. Szczęśliwymi „zwycięzcami” okazało się 5 osób, które zaznaczyły pierwszą opcję. Jakim cudem? Jak do tego doszło? O tym za chwilę. Teraz tylko powiem, że nagrodę za prawidłową odpowiedź w sondzie prześlę pocztą pantoflową. Uprzedzając wasze pytania i hamując wasze zdziwienie powiem, że wiem gdzie mieszkacie. 

Po półmetku sezonu nie spuściliśmy z tonu. East Stirlingshire wygrywało mecz za meczem i już po 20 kolejkach miało 4 punkty przewagi nad drugim Forfarem. Do klubu dołączył z wolnego transferu obiecany Marcelinnus Obem oraz młody, utalentowany Włoch – Diego Tedeshi. Z tego samego klubu co Tedeshi ściągnięty został również Mario Di Girolamo, czyli bardzo niedoceniany golkiper, mający zastąpić słabego Ridgersa. 15 minut przed zamknięciem okienka transferowego niczym Man City pozyskaliśmy niemłodego, acz idealnie pasującego do zespołu Tomka Rączkę z Concordii. Tym samym w klubie dziwnych nazwisk mamy już mnie, Grześka Piesio oraz właśnie Tomka Rączkę. 

Diego Tedeshi

Mario di Girolamo

Tomasz Rączka

Z klubem pożegnał się Matias Jianu, który dobrowolnie rozwiązał kontrakt i przeszedł na „zasłużoną” emeryturę w wieku... 19 lat. Naturalnie każdy z nowo pozyskanych zawodników wskoczy do pierwszej jedenastki. Mam tylko pewne obawy co do Tedeshiego, bo choć Vegnaduzzo jest jak zwykle bez formy, to Włoch również mnie nie przekonuje. 

Moje obawy się potwierdziły, choć nie do końca. Tedeshi z Bajdziakiem stworzyli ciekawy duet – Włoch podawał, Polak strzelał. Jednak Bajdziak nie co mecz pokonuje bramkarza rywali, a wtedy mamy problem. Na realia 3 ligi szkockiej wystarcza, zobaczymy co będzie potem...

Nie przeszkodziło nam to jednak w wygrywaniu kolejnych spotkań, bo po 23 kolejkach powiększyliśmy przewagę nad Forfarem do 7 punktów.

Warto również rzucić okiem na statystyki indywidualne, bo są one co najmniej ciekawe...

Wykres formy Bajdziaka również zasługuje na brawa. Ten chłopak jest niesamowity! Warto również dodać, że wobec fatalnej formy naszego „nibygwiazdora” Jimmy’ego Gibsona zastąpił go niemłody David Dunn, który nieudolnie może też grać na lewej pomocy. 

CIĄG DALSZY BYĆ MOŻE NASTĄPI...