Nazajutrz udałem się do klubu i zleciłem naszemu scoutowi Tomkowi jak najszybsze poszukiwanie wzmocnienia do ofensywy, bo trzeba kiedyś zakończyć tą tragikomedię w ataku. Młody i ambitny Tomasz Kajda jeszcze tego samego dnia obiecał mi objazd po Polsce z efektywnością na miarę Sherlocka Holmesa. A ja nie zawiesiłem broni i konsekwentnie na każdym kroku zlewałem przez cały tydzień zawodników, traktując ich jak powietrze. Najchętniej w ogóle siedziałbym w domu dla usprawnienia tej szokowej terapii, jednakże obowiązkiem mym było stawiać się w klubie codziennie. Treningi prowadził Bochenek, a ja w tym czasie przesiadywałem sobie w biurze. I tak siedząc miałem dużo czasu na myślenie, czynność ta, co prawda, przychodziła mi z trudem, ale oświeciła się w pewnym momencie jedna z diód obsługujących szare komórki. Gdzie się do cholery podział Dyrektor? Od dobrego miesiąca go w budynku nie widziałem, dziś też go nie ma. Dzwonię więc zapytać czy czasem coś złego się nie wydarzyło. Niestety, uszy moje pieścił tylko powabny głos, uroczej, wirtualnej sekretarki komunikujący mi, że abonent to teraz niet i że może później będzie da. Lezę więc do Jasia, pukam do drzwi i wchodzę. A Jasiu siedzi jakiś taki niemrawy za stolikiem, niechętny do rozmowy.

- Panie prezesie, bo tak mi przyszło do głowy, że naszego Dyrektora to już dobry miesiąc w klubie nie widziałem
- Właśnie Damian, wiem co z naszymi finansami - odparł zadumany
- No właśnie, gdzie ten milion złotych?
- Przejrzałem dokładnie nasze przelewy i milion złotych poszedł na prywatne konto na Dominikanę, a Dyrektora nie ma bo pewnie rejteradę z naszymi pieniędzmi do Ameryki Środkowej uczynił
- To nie tęgo. Ale dlaczego?
- A skąd ja mam wiedzieć dlaczego?! Wszyscy mnie tu w bambusa ładujecie życiowe niedorajdy! - Jasiu chyba pierwszy raz w życiu wpadł w furię

Gdy pocisnął pięścią w blat stolika to postanowiłem stamtąd uciekać tak na wzór Probierza z Jagiellonii. No nieźle. Kasa znika z Dyrektorem na piaszczystych plażach pod palmami. Na boisku przegrywamy, bo w umysłach zawodników boisko zamieniło się w piaszczystą plażę, a zamiast bramek widzą palmy. A ja na środku tego kotła stoję i spoglądam się jak dokładają ołowiu.

A za kilka dni są moje urodziny i powstaje jak zwykle standardowy problem jaki prezent mu kupić. Zaraz, zaraz, to nie ten problem, bo to przecież moje urodziny. Problem polega na tym czy kupić dużo alkoholu czy bardzo dużo alkoholu. W takich sytuacjach trzeba wykazać się menedżerskim instynktem i rozsądkiem zarazem i wybrać opcję pośrednią, czyli taką po środku. Jak zaplanowałem tak też zrobiłem. Alkoholu było więcej niż dużo, ale mniej niż bardzo dużo. Za to gości było za dużo, a to z jednej prostej przyczyny. Zazwyczaj przed domowymi imprezami rozdzwania się telefon i każdy pyta tylko o to samo: "mogę wziąć kumpla?" "mogę wziąć dwóch kumpli i koleżankę?" "mogę wziąć chmarę koleżanek?". A ta chmara koleżanek to zazwyczaj koledzy. I tak mi się zlazło ze 30stu ludzi na chatę. Magda zapieprzała równo z żarciem tam i z powrotem. Ja zapieprzałem równo z wódką tam i z powrotem. Ale zasada była jedna. Solenizant zawsze odpada ostatni więc piłem co drugą, żeby za kołnierz nie wylać bo to grzech ciężki. A dalej to standardowo, gadki szmatki co kto robi. O mojej pracy się zbyt dużo nie wypowiadałem bo to miał być radosny wieczór, a nie stypa po pradziadku. Procenty buzowały, muzyka buzowała, a podłoga robiła za Małysza w czasach mistrzowskiej formy. Tylko jeden taki nupel rabarbachu narobił, bo po paru głębszych zaczął mi wytykać, że ze mnie łajza, a nie trener i że na okręgówkę się nadaję, a w drugiej lidze to mogę uczestniczyć, ale zawodów tarcia chrzanu bawełnianą ścierką. No to ja na bani długo się nie zastanawiając pokazałem mu jak Tyson Gołotę pozbawił nadziei na tytuł. Krzysztof z Marcinem ruszyli w odsiecz bo oni to staną za mną nawet jakbym chciał z Godzillą walczyć. I go Krzysiek złapał za bety, podniósł na wysokość taką, że aż musiałem łeb wygiąć o 90 stopni. Otworzył drzwi wyjściowe i chciał nauczyć go latać w przestworzach. Precedensu w lotnictwie nie narobił jednak bo pierdyknął o schody niczym Ikar w Mitologii greckiej. I tyle intruza widzieliśmy. A no i prezentów podostawałem tych samych co co roku. Czyli przede wszystkim wódki, dostałem jeszcze wódkę i dla odmiany jeszcze wódki trochę. Tylko od Magdy nic nie dostałem. Zdziwiłem się przeokropnie i myślę co jest. Każdy mnie obdarował, a ona co? Nie kocha mnie już? Gryzło mnie to, a wstyd było zapytać. Imprezka z okazji 22 urodzin dobiegła szczęśliwie końca. Ekipa nieszczęśliwie też dobiegła końca padając mi w mieszkaniu jak muchy gdzie popadnie. A rano zbieraj te zwłoki. Ja położyłem się spać, bo jutro gramy z imiennikiem z Jastrzębia i wypadałoby być monter. Telewizja ma transmitować więc nie mogę wyglądać po twarzy jak dziecko wojny i okopu. Ciekawe czy grajki sprawią mi prezent i wygrają. Taa, marzenia ściętej głowy. Choć z drugiej strony idealiści lubią pomykać z łepetyną pod pachą. A ja jestem idealistą. W dodatku rok starszym niż byłem. Nic to, happy birthday to me.