Zaczęło się całkiem niewinnie. Od skromnego, niewielkiego pucharu w mało znaczącym turnieju. Agnieszka Radwańska i Jerzy Janowicz niezwykle łatwo uporali się z amerykańską parą – Sereną Williams i Johnem Isnerem.  I kiedy wydawało się, że styczeń pod względem ilości sukcesów sportowych ponadto niczego nam nie zaoferuje, nagle…. Wysypał się worek z medalami.

Tegoroczny styczeń trzeba zaliczyć do udanych. Zwycięstwo Polaka w Dakarze, brąz mistrzostw świata w piłce ręcznej i kilka innych mniejszych bądź większych sukcesów sprawiło, że znów cała Polska choć przez chwilę nie musiała słuchać kłótni naszych „wspaniałych” polityków w telewizji. Znów wszyscy żyliśmy sportem i tym co działo się w minionym miesiącu. I temu właśnie zostanie poświęcony ten manifest.

Zacznę od tego, co chyba najbardziej zaskakujące, a przy okazji dające największą satysfakcję i radość – Polska trzecim zespołem mistrzostw świata w Katarze! Niebywałe osiągnięcie, którego nie spodziewał się chyba nikt. Bo jak tu wierzyc w końcowy sukces, gdy było tyle niewiadomych? Słaba gra w ataku, słaba linia obrony. Sporo kontuzji i trener, któremu zarzucano brak taktycznego kunsztu. Być może w tej ostatniej kwestii zbyt wiele się nie zmieniło, lecz nie sposób nie docenić pracy jaką Michael Biegler wykonał z tą drużyną, zwłaszcza w defensywie. Czasami oglądając mecz Polaków na mundialu, miałem wrażenie, że nasi szczypiorniści tworzą solidny monolit nie do przebicia. Ktokolwiek by ich nie atakował, był to solidny mur. Szkoda, że tylko czasami… O wiele gorzej rzecz miała się z ofensywą. Gra pozycyjna wciąż nastręczała nam mnóstwa problemów, zwłaszcza gdy rywale grali systemem 5-1 ( z jednym wysuniętym zawodnikiem w obronie). To problem, który powtarza się od lat, a na który tak trudno znaleźć nam rozwiązanie.

I choć nikt nie dawał nam cienia szansy na jakikolwiek medal, udało się! Było w tym trochę szczęścia, bo nasza przygoda na tym turnieju mogła skończyć się  znacznie wcześniej. Stykowe zwycięstwa z Argentyną czy Rosją pokazały w jak trudnej, a zarazem niezwykle wyrównanej grupie się znaleźliśmy. Co ciekawe, już przed rozpoczęciem mistrzostw w Katarze, wiele pisało się na temat losowania. Trzy ewidentnie łatwe grupy, z których do dalszej fazy turnieju awansuje kilka naprawdę słabych zespołów. I jedna trudniejsza, w której przynajmniej jeden mocny zespół będzie musiał spakować się i przyjechać do domu.

Na szczęście padło na Rosjan, którzy notabene, grali tak kiepsko, jak nigdy (a warto przypomnieć, że w latach 90 zespół ten był jednym z najlepszych na świecie). Sporym ułatwieniem dla naszej drogi do półfinału MŚ wydawał się mecz z Danią. Media jak zwykle pompowały baloniki, licząc, że będzie to kolejne wielkie starcie z krajem, z którym w piłce ręcznej stoczyliśmy już niejeden zaciekły pojedynek. Wielkie oczekiwania spotkały się jednak z rzeczywistością, a ta dla naszych zawodników musiała być brutalna – słaba gra = słaby wynik. Ostatecznie wyszło to nam na dobre.

Ograć silnych Szwedów i niezwykle silnych, zawsze kwalifikujących się do półfinałów Chorwatów było czymś niebywałym, wręcz niezwykłym. Kraj szalał, kibice zacierali ręce, bukmacherzy liczyli pieniądze. Podsumowując – ogromny sukces! Katar wydawał się być przeszkodą do przeskoczenia. Przecież do tej pory ta drużyna nie osiągnęła zupełnie nic… Zapomnieliśmy jednak o pewnej oczywistości, jaką był fakt, że Katarczycy grali u siebie.

Nie zgodzę się z manifestem Toma888, który wczoraj pojawił się na łamach cm revolution. Tylko początek meczu dawał nadzieje Polakom, że można ten mecz wygrać. Początek, do czasu, gdy do gry wkroczyli sędziowie…. Najpierw kilka głupich, bezmyślnych dwuminutowych kar dla Polaków (którzy przecież nie mogli odskoczyć zbyt daleko Katarczykom z wynikiem), a później EWIDENTNE pomyłki w stykowych sytuacjach. Błąd kroków leżącego Wiśniewskiego, dwa faule w ataku Katarczyków, kilka fauli w ataku Polaków + bramka z koła, która paść nie powinna (Katarczyk nadepnął linię, ani jeden ani drugi sędzia tego nie zobaczył). Za chwilę ktoś napisze w komentarzach, że przecież to i tak nie rozwiązałoby kwestii wyniku, że sami sobie byliśmy winni, grając słabo w obronie i robiąc z bramkarza przeciwników bohatera tego półfinału. Cóż, trudno grac agresywnie w defensywie, gdy każdy kontakt z przeciwnikiem odgwizdywany jest jako dwuminutowa kara. Odskoczenie na kilku bramkowe prowadzenie nic by nam nie dało. Sędziowie od początku do końca sprawowali pieczę nad wynikiem. Prędzej czy później zauważali by tak oczywiste błędy, których inni sędziowie raczej by nie odgwizdali. Ostatecznie nie dziwił więc fakt, że Katar ten mecz MUSIAŁ wygrać. Przy tak oczywistej pomocy sędziów, ten mecz nie mógł zakończyć się inaczej.

Jeśli te argumenty to za mało, to warto przypomnieć, że zagraniczne media i komentatorzy podzielali opinię tych polskich. Wielkie pretensje do sędziowania zgłaszać mogli zwłaszcza Austriacy, którym ewidentnie zabrano ćwierćfinał mistrzostw świata. Francuzi, Duńczycy, Norwegowie, Szwedzi, Chorwaci, nawet Hiszpanie, Niemcy czy Węgrzy pisali jednoznacznie – to było drukowanie meczu na oczach całego świata. Smutne, że sport sprzedawany jest za czapkę gruszek.

Co ciekawe, kilka dni po mistrzostwach zwołano specjalną konferencję prasową, w której na temat mistrzostw wypowiadał się sam szef IHF (który jest Egipcjaninem). Oczywiście pracę sędziów ocenił bardzo dobrze (bo co mógł innego powiedzieć, gdy obok niego siedział emir Kataru?). Nietrudno znaleźć winnego całego procederu kupowania zagranicznych piłkarzy do reprezentacji. IHF niedostatecznie (zapewne umyślnie!) zajął się tym przepisem. Dla Kataru była to furtka, z której niewątpliwie chcieli skorzystać. Tak więc wszystko obyło się w ramach przepisów. A że prawdziwy sport umiera… Kogo to obchodzi?

Na koniec tego tematu – warto wspomnieć o artykule byłego działacza związku IHF ze Szwecji – Christera Ahla, który wypowiedział się na temat tegorocznych mistrzostw oraz kilku poprzednich edycji tego turnieju (a także mistrzostw Europy). Za każdym razem szwindel był ewidentny – tak w przypadku Niemców (2007r.), Tunezyjczyków (2005r.) czy Chorwatów (2009/10). By nie być gołosłownym, zacytuję kilka urywków z jego niezwykle ciekawego artykułu:

„To powinien być ekscytujący turniej, a cała uwaga powinna być skupiona na najlepszych zawodnikach i emocjach, jakich dostarczają. Powinno się oczekiwać fair play i bezstronnego sędziowania w duchu zasady 'niech wygra lepszy'. Jednak tym razem, IHF i gospodarze współpracowali na różnych polach, co zaowocowało tym, że najwięcej mówiło się o najemnikach, uważanych za reprezentację Kataru, wielu przywilejach, jakie oni zyskali, i niesprawiedliwym sędziowaniu, które było decydującym czynnikiem w kluczowych meczach

Inną sprawą, niezwiązaną z drużyną gospodarzy, która stała się problemem dla innych reprezentacji w ważnych spotkaniach, były niesamowite nominacje dla niekompetentnych katarskich sędziów. Pozwolono im zrujnować kilka meczów. W 1/8 finału ewidentnie wpłynęli oni na wynik, zapobiegając sensacyjnemu zwycięstwu Brazylii z Chorwacją. Aż rzucało się w oczy, że w 1/8 finału, w ćwierćfinale i w półfinale mecze Katarczyków prowadzili sędziowie mający opinię nie najlepiej znoszących presję. W każdym przypadku ci 'mniej odporni' arbitrzy w opinii bezstronnych obserwatorów mieli wiele wspólnego z wygranymi gospodarzy. Z kolei Austriacy, Niemcy i Polacy schodzili z boiska wściekli na niezrozumiałe decyzje sędziów w kluczowych momentach.

Ahl pisze, że jako były szef światowych sędziów dobrze zna podobne sytuacje i przypomina mistrzostwa świata w Niemczech z 2007 roku. "IHF sprawiał wówczas wrażenie, jakby chciał zawiesić złote medale na szyjach gospodarzy - wiele czynników działało bowiem na ich korzyść. W ćwierćfinale i półfinale wszystkie bilety zostały sprzedane niemieckim kibicom. Szefowie IHF powstrzymali mnie i moich kolegów przed działaniami nie sprzyjającymi gospodarzom. Próbowaliśmy działać i wyznaczać na mecze Niemców odważnych sędziów, ale i to nie pomogło. Natomiast po finale mistrzostw świata w 2009 roku, w którym gospodarze turnieju Chorwaci przegrali z Francją, otrzymałem pogróżki za to, że wyznaczyłem arbitrów mających opinię odpornych na presję i neutralnych. W Katarze sytuacja była jeszcze gorsza za sprawą dyskusyjnych nominacji sędziowskich

Były szwedzki sędzia i działacz IHF zwraca też uwagę na "kompletnie szaloną i nieodpowiedzialną" decyzję prezydenta IHF Hassana Moustafy - komisja sędziowska i trenerska zostały zobowiązane do stosowania się w Katarze do nowej, bardziej restrykcyjnej interpretacji przepisów. Zazwyczaj w takich przypadkach informuje się o tym 6-12 miesięcy przed turniejem, by zespoły miały czas na dostosowanie się. Jednak tym razem o decyzji poinformowano... dzień przed startem mistrzostw. 

Wygląda na to, że tylko jedna ekipa dobrze wiedziała jak będą interpretowane przepisy i przygotowało się na to. Był to Katar. Dlatego też Katarczycy otrzymali znacznie mniej kar niż pozostałe drużyny. Lepiej nie myśleć o tym, że można znaleźć inne wyjaśnienie dla faktu, że mecz po meczu arbitrzy znajdowali bardzo niewiele powodów, by karać graczy Kataru dwuminutowymi wykluczeniami […]
W innym wypadku sercem piłki ręcznej staną się rozgrywki klubowe, gdzie narodowość nie ma znaczenia. Być może należy też zlikwidować IHF, ponieważ poza zadaniem organizowania fikcyjnych mistrzostw światowa federacja nie robi wiele, by usprawiedliwić swoje istnienie.”