FM świetnie sprawdza się u ludzi po trzydziestce.

Wygląda poważnie. Co prawda szlachetna prostota szeregów półprzezroczystych tabelek zgwałcona została różnymi graficznymi obłościami, logopackami i (o zdrado!) graficzną symulacją meczu, lecz mimo to spokojnie można na długie minuty ustawić grę tak, że wygląda niczym wyliftingowany program fiskalny. To ważne. Człowiek po trzydziestce często ma żonę, która podejrzliwie spoziera na wszelkie hobbystyczne odgięcia ukochanego współmałżonka. Gra wyglądająca jak FM nie budzi tak łatwo jej ponurych podejrzeń (w których role główne obsadzone są przez słowa "niedojrzałość" i "dziecinada").

Jest powolna. To istotna wartość dodana dla człowieka, który na nic nie ma czasu. Ten pozorny paradoks łatwo wyjaśnić - przy żadnej innej grze nie mógłbym czytać, malować moich warhammerowych żołnierzyków czy oglądać tv. A człowiek w tak podeszłym wieku jak 30+ czas ma ograniczony tak bardzo, iż często zmuszany jest do bolesnych wyborów. FM w tym momencie macha do nas przyjaźnie i szepcze: zaczynają się mecze towarzyskie, spokojnie doczytasz do końca ten rozdział. Co prawda nie jest już tak dobrze jak w amigowej prahistorii, gdzie podczas updatu sezonu mogłeś zrobić niemal wszystko, ale i te drobne elementy współczesnego luksusu warte są docenienia.

I może najważniejsze. Zagraj w Call of Duty z piętnastolatkiem. Ja czasem to robię, śmigając po liniach XBox Live. Po piętnastym spektakularnym zgonie nachodzi Cię wtedy myśl o przemijaniu. Wątki wanitatywne same cisną się na usta. Wtedy sięgam po grę, o której większość tych zrośniętych ze spustem piętnastolatków nawet nie słyszała.

FM to gra dla starych ludzi. Również.