FM dla mnie umarł. Znowu. Ostatnie, rozpaczliwe oznaki życia dawał jeszcze w lipcu, ale od ponad miesiąca jestem wolny. I jestem szczęśliwy! Ten ceemowy celibat mi służy. Brak frustracji, autobiczowania, nienawiści do wolnego sprzętu i potencjalnych wojen pozycyjnych z małżonką w niezbożnym celu wydębienia funduszy na jego upgrade.

Oczywiście, sukinkot zmartwychwstanie. Zawsze mi to robi. Nie wiem, kiedy to nastąpi, najpewniej przy okazji premiery nowej wersji (chyba, że Imię Jego Legion opęta mnie i zmusi do kontynuowania przygody na Lofotach (ktoś wie, co niejaki Rincewind sądzi o przygodach?)). Póki to nie nastąpi, cieszę się chwilami totalnego bezefemia. W połączeniu z wakacjami tworzy to szczególnie błogi klimat sprzyjający lekturze (Neal Stephenson jest prawiebogiem), rzucaniu barw na ołowiane żołnierzyki (Kill the mutant! Burn the heretic!) czy graniu w cokolwiek innego niż FM (Fallout 3 jednak nie jest taki głupi no i wróciłem do Hattricka). Więcej czasu dla mojego Słońca i Gwiazd (małżonki w tajnym feanorowym kodzie) to też cenna wartość dodana. Chociaż pozaefemowe hobby potrafią się nieźle zaaklimatyzować w czasowej niszy opróżnionej przez pokracznego bękarta SI. W kolejce czeka jeszcze rower, pisanie powieściktórejnigdynienapiszę, maratony X-Files, kolejna sesja z Blade Runnerem, forumowe RPG...

Wszystko to się skończy, gdyż FM kiedyś wróci. Jeszcze nie tęsknię.