-45 minut i cztery do zera ale jaja, nie?
-A czego się spodziewałeś? Chyba nie jest z nami aż tak źle, żeby grać piach z tym całym Lichenszajnem.
-Eliminacje Mistrzostw Świata, to eliminacje Mistrzostw Świata, trzy punkty mamy. Dobra chłopaki to co? Igor dwa piwa, Robert fajki, tak? A Ty Endrju coś chcesz? 

Właśnie trwała przerwa w meczu, pomiędzy naszą litewską reprezentacją, a Lichtensteinem. Któregoś z wieczoru zebraliśmy się z chłopakami u mnie w domu i zdecydowaliśmy, że czas lepiej się poznać, tym bardziej, że mieliśmy pracować ze sobą do emerytury. Pięciu dorosłych chłopów, pięciu o tej samej zajawce, siedzi przed telewizorem i sączy trunki. Oczywiście, jak to przy takich spotkaniach bywa, tor rozmów przetoczył się na nasz zespół, obgadaliśmy chyba z pół składu, kto, dlaczego i jaki jest. Najbardziej szorstki i szczery w swych wypowiedziach był chyba Igor. Nauczony starej, rosyjskiej szkoły, nie miał litości dla niektórych pracujących w sztabie. Do postawy sportowej naszych kopaczy nie miał większych uwag, ale moment w którym pojechał wszystkie znane persony w naszej jednostce wojskowej, zapamiętam na długo. Miał gość tupet. Z takim doświadczeniem sportowym jakim dysponował mógł, przecież w naszym zespole przenosić góry. Jasaitis z Robertasem to stare lisy, pracujące w sztabie od kilku do kilkudziesięciu lat. Na szczęście słuchając uwag Igora wcale nie byli źli z postawy jaką reprezentował. Bałem się, ze chłopaki się jeszcze zjedzą. Na całe szczęście patrzyli na to z podobnej perspektywy co Pankratjev więc tym razem odbyło się bez spięć. Z całej naszej grupy, najbardziej wycofany był chyba Vytautas. Mój serdeczny kolega, nie miał styczności z naszym zespołem, to też w niektórych dyskusjach nie brał po prostu udziału.