Pierwsza część

Dla większości managerów debiuty muszą być udane. Bo tak i już. Ich drużyna musi koniecznie wygrać, nieważne czy to zwykły mecz towarzyski czy spotkanie o jakąś większą stawkę. Szukanie specjalnych taktyk, ustawianie odpowiedniego nastawienia, indywidualne polecenia bla bla... Ja nie mam takich problemów. Wiem, że moja reprezentacja jest słaba. Dlatego też w starciu z Vanuatu nie oczekiwałem na żadne cuda. Nawet w rozmowie motywacyjnej nie kazałem chłopakom specjalnie się spinać na ten mecz bo mój debiut czy coś. Po prostu mieli wyjśc na luzie i zagrać swoje. No i zagrali.


Z racji tego, że mój rywal w rankingu FIFA znajduje się ponad 30 lokat wyżej to wynik uznaję za zadowalający. Szkoda bramki straconej już w 1. minucie jednak Wyspy Cooka pokazały, że mają charakter i z 0-2 doprowadziły do wyniku remisowego 2-2. Jakby nie było Rarotonga stała się świadkiem pewnej niespodzianki. 

Drugi mecz był już dużo ważniejszy bo z reprezentacją Tonga. Jak pewnie nie wiecie jest to jeden z 3 rywali mojej reprezentacji. Pozostałą dwójkę stanowią Nowa Zelandia (bądź co bądź Wyspy Cooka to terytorium stowarzyszone NZ) oraz Polinezja Francuska. 

Tonga w kilku rzeczach była od nas lepsza. Kilka lokat wyżej w rankingu oraz to, że bliżej było do Europy im niż nam. Wszystko za sprawą serbskiego szkoleniowca Milana Jankovicia, który jako piłkarz grał w różnych europejskich ligach a nawet zaliczył 2-letni epizdod w Realu Madryt. Teraz, po pięćdziesiątce włóczy się po archipelagu tych wysepek i szkoli tubylców w piłkę kopaną.