Jako takiej fety nie było. W pobliżu klubowego stadionu zgromadzili się zawodnicy, ich rodziny, kilkudziesięciu naszych kibiców i tam świętowaliśmy z szampanem, ogniskiem i śpiewami. Dostałem na szyję coś w rodzaju girlandy i zostałem obwołany ojcem sukcesu. Otrzymałem także gratulacje z federacji oraz od znajomych. Mój pierwszy sukces na Wyspach Cooka stał się faktem. W prasie i TV oczywiście ukazało się sporo wzmianek na mój temat. Nie ukrywam, że mi się to podobało. Niewątpliwie tej treści artykuły pozytywnie wpływały na moją reputację managera, chociaż nie zamierzałem ruszać się z Wysp. Oni dali mi szansę, ja odwdzięczę się pchając tutejszą piłkę do przodu.

Jeśli chodzi o reprezentację to w trakcie drugiej połowy sezonu odnieśliśmy 2 porażki. Pierwszą w bardzo sentymentalnym ale i bolesnym zarazem ​dla mnie meczu z Fidżi (0-3), oraz drugą z Guamem (0-1) po tym jak jednemu z naszych graczy pomyliły się bramki do których powinien strzelać i w efekcie pokonał własnego golkipera. 

Sezon 11/12 reprezentacja Wysp Cooka zakończyła na 194. miejscu w rankingu FIFA (maj 2012). Jest to skok w górę o 4 miejsca od momentu kiedy objąłem cookijską reprezentację. Była wtedy plasowana na 198. lokacie. 

Perspektywy na nowy sezon? Naturalnie Liga Mistrzów Oceanii. Moje ambicje sięgają fazy grupowej, liczę na przejście fazy wstępnej. W kwestii transferów raczej Zgorzelec o zachodzie słońca - czyli bez szału. Sprzedawać nie planuję nikogo, obecny mistrzowski skład mnie satysfakcjonuje.

Nieciekawie wygląda za to kwestia finansów. Cały czas balansujemy na granicy ok. -150 tys. euro. Cytując klasyka "to jest dramat". Jednocześnie brak też jakichkolwiek szans na zmianę tego stanu. Niestety w Lidze Mistrzów Oceanii nie trzepie się takiej kasy jak w jej europejskiej imienniczce a na premię z ligowych rozgrywek nie ma co liczyć. Pozostaje tylko czekać na cud, który wywabi ten klub z finansowych tarapatów, bądź na większe sukcesy, które pozwolą wyjść na prostą.

Do końca roku 2012 reprezentacja ma zaplanowane 3 sparingi: we wrześniu zagra z przedstawicielem Karaibów czyli reprezentacją Turks i Caicos, miesiąc później podejmie Timor Wschodni a w listopadzie zagramy z Tongą. Do obecnego momentu wszyscy powoływani przeze mnie zawodnicy grają w krajowych ligach, żaden nie wypłynął niestety jeszcze za granicę. 

Dodam jeszcze tylko, że do najwyższej ligi awansowała Puaikura, która wraz ze startem nowego sezonu przekształciła się w klub półzawodowy. Tego fantu nie umiem rozwiązać ale przynajmniej nie generują masowo zdolnych newgenów, przewyższających umiejętnościami normalnych cookijskich graczy.  

A wraz z początkiem sezonu 12-13 nadarzy sie pierwsza okazja do zdobycia drugiego trofeum z Takuvaine - 24. sierpnia gramy z Titikaveką o Superpuchar Wysp Cooka!