W poprzednim odcinku
 
Reprezentację czekały w czerwcu dwa ważne wyjazdowe mecze: z Irlandią Północną i Mołdawią. Jeżeli nie chciałem spaść w tabeli lub przysporzyć sobie zbędnych nerwów, to musiałem oba spotkania wygrać, najlepiej w jak najlepszym stylu. Z tego też powodu w maju, jeszcze w trakcie sezonu ligowego w Hiszpanii, byłem na pięciu meczach w Niemczech i Polsce.
 
Pierwszym celem mojej podróży była Warszawa, bo Legia miała spotkać się z Ruchem. Interesowała mnie forma głównie Błażeja Krakowiaka, ale miałem też na oku kilku innych piłkarzy, którzy mogliby zostać powołani w trybie awaryjnym. Wojskowi nie zawiedli i bez większych problemów odprawili rywali 2:0. Gra Krakowiaka, delikatnie mówiąc, nie porywała.
 
Niedługo później w Dortmundzie oglądałem mecz Borussii z Wolfsburgiem. Miało to być polskie spotkanie – Wesołowski, Lewandowski, Wolski. Niestety, z tej trójki tylko gracz Wilków grał od pierwszych minut. Obaj piłkarze BVB na boisku pojawili się dopiero pod koniec spotkania, nie mając dużego wpływu na wynik meczu. Szczególnie rozczarował występ, a raczej jego brak, Lewandowskiego. Nie dość, że nie daje z siebie wystarczająco wiele w meczach reprezentacji, to jeszcze stracił miejsce w składzie klubu na rzecz młodego Niemca,o swojsko brzmiącym nazwisku, Piotra Bobrowskiego. Być może to jest odpowiedni moment, aby spróbować alternatywnego rozwiązania w ataku kadry. Natomiast przyzwoite spotkanie rozegrał Wolski, choć jego koledzy odrobinę zawiedli.
 
Następnie znowu wybrałem się do Polski. Polonia, wtedy jeszcze tylko walcząca o tytuł, grała w Poznaniu i aby wskoczyć na fotel lidera, musiała wygrać. Przed meczem obstawiałem niewielkie zwycięstwo Lecha, ale myliłem się. Choć poznaniacy mieli swoje okazje, to goście postawili na swoim i wywieźli z Bułgarskiej trzy punkty. Gola na miarę fotelu lidera strzelił w samej końcówce gruziński rezerwowy, a graczem spotkania został Damian Skorski, młody defensor. Być może w niedługim czasie dostanie powołanie.
 
Byłem także na meczu ostatniej kolejki. We Wrocławiu Śląsk podejmował Wisłę, a na boisku pojawiło się dwóch reprezentantów: król strzelców polskiej ligi, 18-letni Piotr Iwanicki i Dawid Krzysztoporski, od dawna w kręgu moich zainteresowań. Niestety obie drużyny nie pokazały wielkiego futbolu i skończyło się bezbramkowym remisem.
 
W końcu przyszedł czas wysłania powołań. Musiałem zdecydować, którzy gracze będą mieli skrócony urlop i zamiast w tym czasie odpoczywać, zajmą się przygotowaniami do najbliższych meczów kadry. Zdecydowałem się na powołanie dwóch obrońców z Sevilli, Florka i Klejndinsta. W zespole znaleźli się także Kupisz i Iwanicki, natomiast zabrakło miejsca m. in. dla Bayera i Milika.
 

 
Pierwsze jechaliśmy do Mołdawii. Spodziewałem się w Kiszyniowie meczu pełnego walki, ale mimo wszystko prostego do wygrania. Okazję debiutu w reprezentacji dostał Wojciech Pawłowski, który od najbliższego sezonu będzie reprezentował Atletico Madryt. Oprócz tego na drobny uraz narzekał Ostrzołek, więc pierwszy mecz w kadrze miał rozegrać Klejndinst.

 
 
Już w 5' wynik spotkania otworzył Lewandowski. Prostopadłym podaniem popisał się Salamon i napastnik Borussii bez trudu pokonał bramkarza rywali – 1:0. Mołdawianie szybko się pozbierali po utracie bramki i zdołali wyrównać. W 11' źle ustawiła się defensywa mojego zespołu i Cabac uderzeniem z 20 m pokonał Pawłowskiego. Moi piłkarze atakowali, ale rywale skutecznie blokowali dostęp do własnej bramki. Ich szczęście skończyło się jednak w 21'. Iwanicki dośrodkował z rzutu rożnego, a Krychowiak uderzeniem z główki wyprowadził Polaków po raz drugi w tym meczu na prowadzenie. Jeszcze do przerwy moim podopiecznym udało się strzelić trzecią bramkę. Tym razem dośrodkowywał Wesołowski, a Krychowiak strzelił drugiego gola tego dnia, przy okazji stając się najskuteczniejszym piłkarzem reprezentacji tych eliminacji. Jednak Lewandowski nie powiedział jeszcze ostatniego słowa. Pod koniec pierwszej połowy, nie przejmując się defensorem rywali na plecach, wbiegł w pole karne i pewnym uderzeniem pokonał bramkarza gospodarzy. Kolejny ruch należało jednak do Mołdawian. Ivanov przyjęciem zmylił obrońcę i uderzeniem po długim słupku dał nadzieję kibicom. Moim zadaniem było jednak tą iskierkę szybko zgasić i udało mi się to. Nie minął kwadrans, a po akcji wprowadzonego Ryngiera Lewandowski strzelił trzeciego gola. 5:2, po dobrym występnie inkasujemy trzy punkty.
 
Po niezłym pierwszym meczu w dobrych nastrojach lecieliśmy do Belfastu. Wprawdzie Irlandia Północna wydaje się być drużyną mocniejszą od pokonanych Mołdawian, ale powinniśmy, jeżeli nawet nie musieliśmy, wygrać. Doszło do zmian w składzie. Wracali Szczęsny, Sadlok i Ostrzołek – to jest chyba najmocniejsze zestawienie defensywy. Kupisz zastąpił na prawym skrzydle Iwanickiego, bo postanowiłem dać szansę 18-latkowi na szpicy. Lewandowski na ławce.


 
Wiedziałem, że Irlandczycy z północy będą rywalem bardziej wymagającym, ale nie spodziewałem się, że będę musiał drżeć o wynik. A tak było na początku spotkania, kiedy to przed utratą bramki mój zespół uratował Szczęsny. Pomimo okazji rywali to mojemu zespołowi udało się jako pierwszemu strzelić bramkę. Rzut wolny z 20 metrów wykonywał Łukasik. Zdecydował się na uderzenie po długim słupku. Doświadczony Lee Camp nie ustrzegł się błędu i piłka znalazła się w siatce – 1:0. Na drugą połowę Lewandowski zmienił Iwanickiego. Nie to, żeby młody snajper grał źle, po prostu potrzebowałem kogoś pewniejszego. Jednak bohaterami tego meczu byli nie napastnicy, a pomocnicy. Kontratak zapoczątkował Wesołowski, piłka trafiła do Lewandowskiego, który podał na wolne pole do Wolskiego. Gdy wydawało się, że piłkarz Wolfsburga źle przyjął piłkę i nic nie będzie z akcji, kolejny prezent podarował nam Camp, interweniując tak nieszczęśliwie, że Wolski z pięciu metrów wpakował futbolówkę do pustej bramki. 2:0, zadanie wykonane. 2 mecze, 6 punktów. Jesteśmy o krok od awansu, choć do końca zostały nam jeszcze trzy spotkania.
 
Choć wygraliśmy dwa spotkania, w grze było ciągle dużo do poprawy. Gdyby nie słaba forma bramkarza rywali i niezła dyspozycja Szczęsnego, to niekoniecznie musieliśmy wywieźć komplet punktów z Irlandii.

Tabela po czerwcowych spotkaniach.
 
Niedługo minie rok mojej pracy z reprezentacją. Kadra rozegrała dziesięć meczów, pięć towarzyskich i pięć o punkty. O ile w eliminacjach byliśmy niepokonani, to ze sparingów zremisowaliśmy ze Szkocją i Anglią, przegraliśmy z Rosją i Norwegią, a wygrać udało nam się tylko z Austrią. Ogólnie mogę cieszyć się dobrą prasą w kraju, ale wystarczy że raz nam się potknie noga i nie zabraknie tych, którzy będą po nas – po mnie – wieszać psy. To kiedyś nadejdzie, oby wcześniej niż później.
 
***
 
Cholera, jednak nie przewidziało mi się. Oglądałem powtórkę meczu z Irlandią Północną i teraz mam pewność. Na sektorze zajętym przez polskich kibiców wśród wielu innych flag jest jedna, która się wyróżnia. "Jest ktoś, kto cię potrzebuje".
 
Oby ta zagadka szybko się rozwiązała.

Następny odcinek