Tak jak się tego spodziewałem chętni na przyjęcie Briggsa znaleźli się szybko. A i on przeszedł na wypożyczenie chętnie.  W Midllesborough będzie grał regularnie a trenerów i warunki mają tam doskonale. Jak to mówią ” i wilk syty i owca cala”.
 

     Któregoś popołudnia poprosiłem mojego asystenta o sporządzenie raportu, jeśli chodzi o zawodników dostępnych na zasadzie wypożyczenia. Przedstawił mi kilkanaście nazwisk wraz z krótka charakterystyką. Postanowiłem przyjrzeć się bliżej młodemu Grekowi z Olimpiakosu. Giannis Fetfazidis, bo o nim mowa może grac zarówno na lewym jak i prawym skrzydle, a i na środku sobie poradzi. Warunkami fizycznymi może nie imponuje, ale jest stosunkowo szybki i dość dobrze wyszkolony technicznie. Postanowiłem go namówić na grę u nas. Może się przydać w razie kontuzji, zawieszeń czy jako zmiennik. Przyjął nasza ofertę.

        Nadszedł w końcu 18 Sierpnia. Pierwsza kolejka nowego sezonu. Pojechaliśmy na wyjazdowy mecz ze Swansea. Mój menadżerski debiut. Jakoś przecierpiałem konferencje prasowa choć na następne będę wysyłał asystenta, nie mam cierpliwości do prasy. Staraliśmy się grac spokojną wyrachowaną piłkę opartą na ataku pozycyjnym. Musze przyznać, że radziliśmy sobie całkiem dobrze, choć strasznie szarpał prawą stroną Dyer i nie bardzo byliśmy w stanie go powstrzymać. Kilku graczy zadebiutowało w składzie miedzy innymi, Mladen Petric, którego bramka po podaniu Kalaby zapewniła nam zwycięstwo.

           Tydzień później na naszym stadionie stawili się gracze z Wigan. Ciężka to była przeprawa i musze przyznać, że nie liczyłem na komplet oczek. Bohaterem okazał się młody Fetfazidis którego wpuściłem na kwadrans aby dać odetchnąć Ruizowi. W 94-tej minucie wpakował piłkę do siatki wbiegając w pole karne z prawej flanki. Było to praktycznie ostatnie kopnięcie gry. Gratulowali mu wszyscy, włączywszy naszego Chairmana który zawitał w szatni po tym pierwszym spotkaniu przed własną publicznością. To, że chłopak nie mówi po angielsku nie miało dla nikogo żadnego znaczenia. Wszyscy byliśmy z niego dumni.

        Mnie jednak martwiły nasze niedociągnięcia. Nadal nie było zgrania. Wiele piłek traciliśmy w środku, wiele głupich fauli i niepotrzebne nerwy przy stałych fragmentach gry. Po rozmowie z asystentem postanowiłem wzmóc treningi. Nie było wyjścia trzeba było zacisnąć zęby i pracować jeszcze ciężej. Niestety na treningu drobnej kontuzji doznał Diarra. Postanowiłem, iż potrzeba nam jeszcze kogoś w środkowej pomocy. Helge Haugen, z norweskiego Honefoss prezentował się przyzwoicie, a za 250 tysięcy funtów to naprawdę nie było się co zastanawiać. Doświadczony, waleczny i grający dla zespołu trzydziestolatek na pewno się przyda.

          Na kolejny mecz nie trzeba było długo czekać bo już we wtorkowy wieczór graliśmy na wyjeździe z Crewe w pucharze ligi. Dałem szanse zarówno młodym graczom jak i chłopakom z rezerw. Wystawiłem zupełnie inna jedenastkę niż na poprzedni mecz ligowy z Wigan. Nie zawiedli mnie i wygraliśmy 2-0 choć bramki strzelili dopiero w ostatnim kwadransie gry i dokonali tego zmiennicy Kasami i Petric.

      W sobotnie wczesne popołudnie zmierzyliśmy się ze stołecznym Totenhamem. Jak na derby przystało było dużo walki i zaciętej gry. Mecz zakończył się bezbramkowym remisem i choć w posiadaniu piłki częściej byli nasi rywale to my częściej strzelaliśmy na bramkę przeciwnika. Ja miałem coraz mniej wyrzutów sumienia co do ceny zapłaconej za Jasona Steela. Prezentował się bardzo dobrze, nie straciliśmy jeszcze ani jednej bramki. Byłem z siebie zadowolony.