Poprzednia część - KLIK.

112 dni przerwy między dwoma meczami ligowymi, prawie 1/3 roku. Czy istnieje piękniejszy zawód niż piłkarz trzecioligowy? Dla mnie tymczasem był to okres wzmożonej pracy na rynku transferowym ponieważ w końcówce rundy zespół wyglądał słabiej niż na jej początku. A to oznaczało, że wymagał wymiany kilku trybików. W pierwszej kolejności musiałem pożegnać się z paroma zawodnikami, ponieważ budżet płacowy, nie mówiąc o transferowym, świecił pustkami. I tak z klubem pożegnali się doświadczeni zawodnicy, którzy mimo swoich umiejętności nie mieścili się w składzie, a pobierali relatywnie wysokie pensje: Adrian Ligienza (Chrobry Głogów, 15 tys. zł), Adam Czerkas (Świt NDM, 0zł), Marcin Stańczyk (ŁKS Łomża, 0 zł), Paweł Błesznowski  oraz Adam Grzybowski (obaj wolny transfer). W ich miejsce pojawiło się dokładnie pięciu nowych graczy.

Pierwsze dwa transfery były wzmocnieniem tyłów – kontrakty podpisali 21-letni bramkarz Daniel Szczepankiewicz grający wcześniej w Wiśle Płock oraz Słoweniec, grający wcześniej w Legionovii, Sasa Kovjenic (25 l.). Pozostałe transfery miały wzmocnić ofensywę zespołu – reprezentant czarnogórskiej młodzieżówki Danilo Radenovic (20 l.) zbierający wcześniej dobre recenzję w Ursusie Warszawa, Argentyńczyk Pablo Piyuka (27 l.) z Otwocka oraz doświadczony pomocnik z prawie 100-tką występów w Ekstraklasie Janusz Dziedzic (34 l.). Większość nabytków była typowana do gry w pierwszym składzie. Jednocześnie poprzez nową mieszankę kulturową odżyła atmosfera w szatni po jesiennym marazmie. Zmieniła się również taktyka na nową rundę – formację 4-2-2-2 zastąpiła 4-2-3-1. Nowi zawodnicy oraz wyjściowy skład zostały zaprezentowane poniżej.
 

 

Niestety (chociaż ze względów finansowych stety) pod koniec okna transferowego do Ruchu Chorzów odszedł młody prawy obrońca Andrzej Krajewski. Cena? 100 tys. zł. Zdecydowanie poprawiło to sytuacje finansową klubu po wypłacie premii przy podpisywaniu nowych kontraktów oraz przedłużaniu umów obecnych zawodników. Jednocześnie sam zawodnik naciskał na transfer, więc decyzja mogła być tylko jedna.

Pierwsze mecze po przerwie nie wyglądały tak jakbym chciał. Mimo skromnych zwycięstw ze Świtem NDM i  Pelikanem Łowicz oraz remisów w Tomaszowie Mazowieckim i z Sokołem Aleksandrów Łódzki, styl naszej gry męczył. Ponadto straciliśmy na ponad 2 miesiące najlepszego strzelca zespołu – Krystiana Pieczarę. Przekonało mnie to do dalszych modyfikacji w taktyce. Efekt przyszedł w kolejnym meczu z Wartą Sieradz, gdzie po gładkim 3-0, w końcu byłem zadowolony z poczynań zespołu. Prawdziwą weryfikacją miał być jednak mecz z ŁKSem, szczególnie że byłem żądny rewanżu po laniu jakie otrzymaliśmy na jesieni. Po wyrównanym meczu znowu ŁKS okazał się górą wygrywając 2-0. Następnie remisy z Wartą Sieradz i Omegą Kleszczów i kolejne korekty w taktyce. Czułem się jak jakbym próbował ułożyć puzzle mając elementy z różnych, niepasujących do siebie zestawów. Tym razem przesunąłem jednego z obrońców do linii ataku oraz cofnąłem skrzydłowych tworząc formację 3-4-1-2. Przyniosła ona dwa efektywne zwycięstwa 3-0 z Ursusem Warszawa i 2-0 z Pogonią II Siedlce. Napawało to optymizmem przed finiszem ligi. Czekały nas ostatnie 4 mecze i korespondencyjna walka o awans z Omegą Kleszczów. Na szczęście kontrkandydaci do awansu punktowali równie regularnie jak my.

Wyjazdowy mecz z Legią II i przekonujące 5-1 było najpiękniejszym momentem w mojej trenerskiej przygodzie. Gdy wróciliśmy z Sulejówka na Konwiktorską na dziedzińcu przed stadionem czekały  tłumy kibiców i przywitało nas głośne:
- Do drugiej ligi jeden krok, jeden jedyny krok nic więcej!
 

 

Przed nami były trzy mecze: z 12-stą Broń Radom, 18-stą Pilica Białobrzegi i 14-tym GKP Targówek, w tym tylko jeden mecz na wyjeździe. To się nie mogło nie udać.

Nie mogło się nie udać, a zaczęło się od 0-4. Szło za dobrze więc coś musiało się.. zepsuć. Niewytłumaczalny mecz, czerwona kartka, dwa rzuty karne dla gości z Radomia i kubeł lodu na głowę. Na szczęście Omega Kleszczów również straciła punkty w Ursusie i zachowaliśmy pozycję lidera. W następnym meczu wygraliśmy na wyjeździe 4-1 z Pilicą i dzięki kolejnej porażce Omegi mogliśmy otwierać szampany! Zwycięstwo w lidze i możliwość gry w barażu o II ligę. Przed nami został jeden mecz który mógł pięknie podsumować albo zniweczyć starania całego sezonu. Rywal? Lechia II Gdańsk.
 

Zamiast przygotowywać się do najważniejszego meczu w sezonie musiałem odrzucać kolejne oferty pracy: Stal Stalowa Wola, Chrobry Głogów czy GKS Bełchatów. W mediach mówiło się nawet o.. Wiśle Kraków i Górniku Zabrze. Tymczasem moje miejsce i misja były w Warszawie.

Mecz barażowy odbył się na neutralnym stadionie w Olsztynie. W pierwszej połowie mimo naszej lekkiej przewagi to rezerwy Lechii miały więcej klarownych sytuacji do strzelenia bramki. Jednak tuż po przerwie to my wyszliśmy na prowadzenie za sprawą Pablo Piyuki. W 60. minucie Lechia wyrównała i mecz zaczął się od nowa. W 71. minucie czerwoną kartkę otrzymał Grzegorz Arłukowicz i czarne chmury zaczęły zbierać się nad olsztyńskim stadionem. Udało się jednak dotrzymać wynik do końca regulaminowego czasu gry, a następnie przetrwać dogrywkę. O wszystkim miały zadecydować karne, czyli loteria.

9 serii rzutów karnych – tyle było potrzebne do wyłonienia zwycięzcy. Najdłuższe 10 minut w moim życiu podczas których postarzałem się o jakieś 5 lat. Na koniec euforia, zwycięstwo zapewnił nam 20-letni środkowy obrońca Karol Worach. Kilkuset kibiców którzy przyjechali z Warszawy wybiegło na murawę aby świętować z nami awans.  
 

 

Pierwszy krok został wykonany, pozostały jeszcze dwa.

***

Pierwszy sezon za mną, dzieki wszystkim czytającym i oceniającym moje wpisy. Następną część wrzucę pod koniec rundy jesiennej drugiej ligi wraz z taktyką (3-4-1-2), którą wydaje mi się, że udało się w końcu dopracować ;) 

Zachęcam do komentowania i pozdrawiam.