Pierwsze promienie Słońca wtaczały się o brzasku do pokoju. Ptaszki za oknem świergotały coś na kształt Marsylianki, a w powietrzu unosił się zapach pieczonych kasztanów. Oczywiście tych z Placu Pigalle. Otworzyłem oczy i uświadomiłem sobie, że to tylko marzenia. Jedynym zapachem jaki mnie otaczał był swąd rozkładających sie owoców i brudnych obrusów. Z plam na nich się znajdujących możnaby wyczytać całe menu. Niestety mój przytulny piwniczny zakątek sąsiadował z pomieszczeniami, w których składowane były wszelakiego rodzaju odpady. Ale przecież nikt nie mówił, że będzie łatwo, lekko i przyjemnie. W końcu juz taka moja rola w tym zachodnioeuropejskim społeczeństwie.

     Jak przystało na pracowitego Polaka na obczyźnie dzielnie wstałem z łożka i udałem się do fascynującej pracy. Co tu dużo mówić. Praca nie była fascynująca, ale za to rozmowy z Yannickiem rekompensowały wszystko. Spokojnie i wytrwale zdradzał mi tajniki języka francuskiego i przedstawiał całą historię lokalnego futbolu. Po dwóch dniach wiedziałem już z kim walczymy, a z kogo się naśmiewamy. Dowiedziałem się, że prezesem SO Cassis-Carnoux jest miejscowy handlarz tkanin Jean Claude Fisher. Założył ten klub w roku 2002 z miłości do piłki nożnej. Na pewno nie pompował pieniędzy jak Abramowicz, ale dbał o to by niczego co niezbędne w klubie nie zabrakło. Niestety dla każdego definicja słowa "niezbędny" ma różne znaczenia. Dlatego w Cassis był tylko jeden trener Leon Galli i żadnego scouta czy fizjoterapeuty. Wszelkie prośby o zatrudnienie kończył się odmową ze strony pana Jean Clauda. Zafascynowała mnie postawa tych chłopaków, którzy jak twierdził Yannick, nie mogli mieć nadzieji na wielką karierę, ale jednak oddawali swe serce dla tego klubu.

    Nastał wieczór i zgodnie z obietnicą udałem się na trening. Złamałem obietnicę tylko w jednej kwestii. Nie wziąłem żadnego stroju i nie miałem zamiaru nikomu dać się przekonać do biegania po zielonej murawie. Yannick wyraźnie zdegustowany moim postępowaniem przedstawił mnie trenerowi Galliemu i chłopakom z drużyny. W pewnym momencie szczęka mi opadła gdy okazało się, że rękę podaje mi sam Sylvian Idangar. Może nie jest to gwiazda światowego formatu, ale każdy fan Championshipa i FMa wie, że ktoś taki jest wychowankiem szkółki Olympique Lyon i nawet kiedyś strzelił bramkę w Lidze Mistrzów przeciwko Sparcie Praga. Zacząłem się zastanawiać czy to większa gwiazda w Cassis niż występy Sławomira Wojciechowskiego w Olimpii Grudziądz. W końcu on też zaliczył bramkę i to w barwach samego Bayernu Monachium.

     Najpierw długo się przyglądałem treningowi i podłapywałem pierwsze francuskie słówka. "Supplique, centre, couler, but, attaquant".A potem zostałem poproszony o pomaganie w ustawianiu pachołków, bramek i tablic do rysowania. Nie mogłem określić po jednym dniu czy pan Galli jest dobrym trenerem, ale wiedziałem z cała pewnością, że jest typem teoretyka w stylu Jacka "Szczęki" Gmocha. Stwierdziłem, że pomaganie w treningach jest całkiem przyjemne i może to pozwoli mi przetrwać te klika tygodni jakie planowałem spędzić we Francji. I tak w dośc krótkim czasie awansowałem na pozycję Nieoficjalnego Asystenta Trenera SO Cassis-Carnoux. Czyli w tłumaczeniu przynieś, podaj, pozamiataj.