Napisałem to opowiadanie, aby uświadomić każdemu, kto myśli, że granie najlepszymi klubami przynosi satysfakcję. Mnie granie najlepszymi znudziło się i chciałem osiągnąć naprawdę coś wielkiego, z czego byłbym dumny. Postanowiłem więc odłożyć save Barcelony i zacząć na nowo ligą angielską. Żeby sobie zbytnio nie utrudniać życia od razu wyłączyłem Conference. Po załadowaniu danych wpisałem imię i nazwisko managera i spojrzałem na listę klubów. Interesowały mnie tylko kluby z English Third Division. Po krótkim namyśle zdecydowałem się na nieznany mi w ogóle klub - Carlisle United. Namierzyłem na Take Control, zaczęło się...

Na początku rzut oka na skład. Ogólnie nie jest źle. Atak całkiem dobry, pomoc również, tylko obrona dosyć kiepska. Następnie staff i finanse. Staff to totalna beznadzieja, a kasy nie ma nic. Poszukałem trenerów i skautów. Wyniki wyszukiwania były takie iż znalazłem dwóch całkiem, całkiem trenerów i skautów. Dwóch fizjoterapeutów na razie wystarczy. Stan kasy trochę mnie uziemił, bo miałem wielkie nadzieje :-). No cóż - trzeba szukać wolnych zawodników lub wypożyczać. Znalazłem bramkarza - Irlandczyka Trevora Wooda i pomocnika też Irlandczyka Richiego Forana Postanowiłem ułożyć obronę z wypożyczeń. Zwerbowałem Clinta Jonesa, Johna O'Connora i Iana Ashbee. Szkoda, że mogłem wypożyczyć tak mało graczy, ale jakoś sobie radziłem. Na szczęście klub przynosił zyski i dlatego w połowie sezonu mogłem w/w zawodników wykupić definitywnie, a Iana Ashbee udało mi się wymienić za 2 moich zawodników dzięki czemu zachowałem trochę kasiury.

Żądania klubu na początku sezonu były dość niskie: "Stay clear from relegation...". Do około 12 kolejki było słabo - zaledwie 9 punktów. Później nastąpił przełom. Do 25 kolejki nie przegrałem meczu ligowego, co spowodowało iż przesunąłem się na 6 miejsce - promujące do gry w playoff-ach. Ale do końca sezonu było jeszcze 21 kolejek, więc mogło się wszystko zmienić. Grałem optymalnym składem co po 45 kolejce dało mi 4 miejsce. W ostatnim meczu mogłem sobie zapewnić awans bez playoff-ów (awans na 2 miejsce), ale równie dobrze mogłem wypaść z "playoff-owych" lokat (różnica między Carlisle a zespołem z 7 miejsca, które nie uprawnia do gry w playoff-ach wynosiła zaledwie 2 punkty). Dzięki remisowi i porażce drużyny, która była za mną mogłem spokojnie pomyśleć o playoff-ach pomimo, że zająłem... uff - 6 miejsce.

W półfinale playoff-ów grałem z Hull i wygrałem (u siebie 1:1, na wyjeździe 1:2). Finał playoff-ów grałem ze Swanesą. Udało mi się!!! Wygrałem 3:1 i mogłem się cieszyć z awansu do Second Division. Zawodnicy mogli nareszcie trochę odpocząć.

W czasie przerwy między sezonami rozegrałem trzy sparingi: z Southamptonem (0:0), z Derby (porażka 1:0) i z Charltonem (0:0). Dyspozycja zawodników wskazywała, iż ten sezon może być bardzo udany. Za pieniądze, które dostałem za awans do Second Divison i prawa do transmisji meczów kupiłem sobie Trevora Benjamina z Leicester za 3 300 000$, Ronalda Johnsona z Blackburn za 1 000 000$ i sprzedałem Johna Hore'a do Leicester za 240 000$. Po tych transferach w kasie klubowej zostało jeszcze 14 mln $. Przystopowałem z transferami i ruszyłem do boju. Wymagania władz wiadome: "Battle bravery against relegation...". Początek sezonu kiepściutki - po 6 kolejkach zaledwie 7 punktów. Kupiłem Andrewsa Oakleya z Southampton za 4 000 000$. Po 22 kolejce zajmowałem 4 miejsce, bo nie przegrałem 16 meczy z rzędu. Kupiłem w połowie sezonu Dariusa Vasella z Aston Villi i gram dalej. Po zakupach w połowie sezonu wiodło mi się całkiem nieźle, ale wcale nie rewelacyjnie. Krótkie serie zwycięstw i porażek powodowały ciągłe wahania mojej pozycji. Ale i tak utrzymywałem się ciągle w granicach 3-4 miejsca. I tak sezon zakończyłem na bardzo wysokim 3 miejscu. Niestety byłem zmuszony do gry w playoff-ach. W półfinale wygrałem bez problemu dostając się do finału, w których miałem zmierzyć się z Northampton, którego bardzo się bałem, bo przegrałem z nimi w Pucharze Ligi i w
Pucharze Anglii (zbieg okoliczności :-)). Wystawiłem optymalny skład i rozpocząłem mecz. Po pierwszej połowie - 0:0, w drugiej bardzo zacięta gra i... moja porażka 1:0 po golu w 55 minucie niejakiego Beckerta. Trudno – muszę walczyć przez kolejny sezon o awans do English First Divison. W przerwie dokonałem dwóch bardzo ważnych transferów. Wzmocniłem obronę Oliverem Hillem z Crystal Palace, którego pozyskałem za 1 200 000$. Wzmocniłem także pomoc - Oliverem Bernardem z Necastle, za którego zapłaciłem 3 400 000$. Przy tym nikogo nie sprzedałem, a dodatkowo otrzymałem 4 miliony zielonych za 3 miejsce z Second Division i kasę za prawa do transmisji meczów telewizyjnych poprawiły znacznie stan kasy klubowej. Starałem się rozbudować zaplecze dla młodzieży, ale władze klubu nie poparły tego pomysłu. Do walki o mistrzostwo i awans przystąpiłem z jednomeczowym przygotowaniem - sparingiem z Derby County. Tym razem zremisowałem 2:2. Zaskoczyło mnie zakończenie kariery przez jednego z podstawowych zawodników - Michaela Soleya. Nie byłem na to przygotowany, bo nie powiadomił mnie o tym w trakcie poprzedniego sezonu i dlatego nie zdążyłem się odpowiednio przygotować. Na szczęście z wolnego transferu na prawie Bosmana udało mi się ściągnąć do siebie znakomitego młodego rozgrywającego Szweda Vitora Brannstorma z Hammarby. Rozgrywki rozpocząłem rozluźniony. I dlatego po sześciu kolejkach zajmuję niezłe 4 miejsce z dorobkiem 14 punktów. Oby tak dalej, a nawet jeszcze lepiej...

cdn...

YacentY