Publikowane felietony są wyrazem osobistych poglądów autorów, redakcja nie ponosi odpowiedzialności za ich treść.

Całe niemal Królestwo Polnej Ziemi od dawna z niepokojem patrzyło w stronę królewskiego tronu. Król Niedźwiedź, dumny i zwycięski władca, panujący niepodzielnie nad swym mężnym ludem, nie cieszył się już tym zdrowiem co niegdyś. Nieustanna walka z wrogimi plemionami, wciąż nękającymi niepewne granice Królestwa, nadwyrężyła siły Króla. Coraz częściej zamykał się w swoich komnatach, przedkładał suto zakrapiane uczty nad sprawy publiczne, a jego decyzje coraz częściej wzbudzały pomruk niezadowolenia poddanych. Zdarzało się także, że podczas bitwy podejmował ryzykowne wypady pozostając głuchym na głosy swoich doradców. Najgorsze zaś, że w swoim niezłomnym przekonaniu o świętym posłannictwie i boskim pochodzeniu, zaczął niebezpiecznie oddalać się od papieskiej stolicy, krytykując coraz głośniej jej poczynania.

Wreszcie miara cierpliwości Papieża i dworu się przebrała, kiedy podczas bitwy z barbarzyńcami Wietrznego Kraju, nie bacząc na zagrożone losy potyczki, rzucił się na oślep z garstką przybocznego rycerstwa ku sztandarowi wroga, porzucając dowodzenie swymi wojskami i zaprzepaszczając szansę na zwycięstwo. Sztandar wroga pozostał niezdobyty, a Król Niedźwiedź z garstką ocalałych wycofał się z pola boju. Skrył się w swoich komnatach, a zza grubych drzwi dochodziło jeno szczękanie kielichów.

Oczy podwładnych zwróciły więc w tej sytuacji w kierunku następców tronu, młodych książąt przebywających na wychowaniu na obcych dworach: Księcia Bliźniaka oraz Księcia Poranka. 
Książę Bliźniak wybrał przed laty naukę w potężnym Królestwie Czerwonych Diabłów, jednym z największych mocarstw na świecie. Przebywanie w gronie tych najznamienitszych rycerzy i stawanie naprzeciw najsilniejszych i najsławniejszych bohaterów epoki było doskonałą okazją do szlifowania swego kunsztu. Szybko jednak okazało się, że na dworze, gdzie jest mniej oręża niż znakomitych wojowników, Książę Bliźniak rzadko brał miecz do ręki, a znacznie częściej pozostawało mu jedynie noszenie sztandaru. 
Książę Poranek wybrał nie mniej znany dwór Królestwa Kanonierów, słynący z doskonałego wyrabiania mieczy oraz szkolenia młodych adeptów szermierki. W gronie równie młodych co on pretendentów, Książę Poranek miał częstsze okazje do fechtunku, choć jego rywale nie zawsze prezentowali najwyższe umiejętności.

W tej sytuacji Papież Lew miał poważne zmartwienie, któremu z młodych następców powierzyć przyszłe losy Królestwa. Czy temu, który miał okazję mierzyć się z najlepszymi, choć czynił to z rzadka, czy też temu, który walczył regularnie, ale ze słabszymi przeciwnikami?
W swej natchnionej mądrości postanowił wypróbować obu młodzieńców powierzając im dowodzenie niewielkimi oddziałami w kilku potyczkach z bandami rabusiów. Obaj jednak wychodzili zwycięsko z tych starć, nie pozwalając przechylić szali decyzji na czyjąś stronę. W tym samym czasie Król Niedźwiedź wciąż ucztował, głośno utyskiwał na swój los i w dalszym ciągu chwytał się szalonych pomysłów. W końcu Papież Lew, nie widząc już szans na poprawę zdrowia Króla, ani też nie potrafiąc wybrać jego następcy, postanowił rzucić obu Książąt w wir straszliwej bitwy, powierzając ich los boskiej opatrzności i łutowi szczęścia.

W ogniu ciężkiej walki, mając przed sobą upadłe już na duchu wojsko, a za sobą spiskujących dworzan, obaj Książęta ponieśli druzgocące porażki, uchodząc ledwo z życiem. Zdumiał się Papież i struchlał, albowiem zrozumiał, że największy nawet wódz nie byłby w stanie podołać temu zadaniu, a i on sam może wystawić swe dobre imię na pośmiewisko, angażując się dalej w sprawy tej krainy. Odwrócił więc swój wzrok od Królestwa Polnej Ziemi, pozostawiając je własnemu losowi. A Wy? Czego się spodziewaliście?